Unha película da que oíra falar moi ben e que tiña moitas ganas de ver dende había tempo era "O show de Truman". Botárona un día destes na televisión e aproveitei. Foi dirixida en 1998 polo australiano Peter Weir para total lucimento de Jim Carrey, actor americano ao que non soporto (e iso que non vin case nada del), e do que sigo pensando o mesmo, a pesar de que esta película está bastante ben.
Supoño que xa sabedes que esta película trata da vida dese personaxe chamado Truman Burbank, case "creado" por unha cadea de televisión que constrúe un xigantesco plató para que todo o público poida ver a súa vida televisada. Nun determinado punto da súa vida, Truman comeza a sospeitar que algo raro sucede, porque pasan cousas incluso repetidas ás que el non lle atopa sentido. Nós imos vendo o papel que desempeñan os diferentes actores e actrices contratadas para intervir na vida de Truman. E a película remata cun final algo esperanzador no que el descubre a súa "realidade" e decide fuxir dela para vivir a vida real, feito que fai moi feliz a toda a audiencia tamén, que xa lle collera cariño, a pesar de que remata unha das series preferidas do público.
Fai pensar moito en que cada vez hai máis persoas poseídas por este tipo de televisión, e supoño que haberá tamén persoas que intentar vivir dos concursos de telerrealidade deste tipo. Acabo de consultar o dato e resulta que Gran Irmán comezou as súas emisións en Holanda en 1999, xusto ao ano seguinte desta película. E resúltame moi preocupante que a tanta xente común lle resulte interesante a vida doutras persoas como eles. Non sei, eu non lle vexo o interese, pero se cadra o raro son eu.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario