A fiestra indiscreta

Seguindo con ese espazo de cine clásico na 2, levan varias semanas botando películas dirixidas por Alfred Hitchcock, protagonizadas por James Stewart, Grace Kelly, ou os dous ao mesmo tempo. Como foi o caso de "A fiestra indiscreta", de 1954, na que os dous papeis estelares son para eles. Por certo, o título orixinal foi "Rear window" (fiestra traseira, si dá a un patio interior, pero non semella ter outras fiestras ese apartamento); creo que calquera dos dous títulos podería considerarse aceptable. Un par de detalles máis do elenco: o asasino que se acaba descubrindo foi protagonizado por Raymond Burr (actor que despois se fixo famoso na serie "Perry Mason", da que oín falar moito pero non vin ningún capítulo), e Grace Kelly estaba aquí seguramente nun dos seus momentos de máis esplendor en todos os aspectos, tristemente un par de anos máis tarde decidiu deixar o cine para pasar a formar parte da familia real monegasca, xa hai que estar ben trastornada.

Pois nada, supoño que a veríades algunha vez, eu tamén, pero había moito tempo, e tiña ganas de refrescala. Un fotógrafo que ten unha perna rota e ten que gardar reposo no seu apartamento, dedícase a espiar a todos os veciños que dan ao patio interior da súa mazá. Hainos moi variados: un músico, unha bailarina, unha muller solteira e solitaria que intenta atopar un home para a súa vida, un matrimonio dun vendedor e a súa muller enferma, e algunhas outras persoas máis.

De súpeto, un día, de tanto espialos, comeza a notar algo raro no que ve a través da fiestra no apartamento do vendedor e a súa muller. Ela xa non está, tiña certos problemas de mobilidade, e non se explica como puido saír e irse, e semella que o marido non está demasiado afectado. Ademais ten unha actitude algo estraña. En noites de treboada, sae varias veces coa súa maleta de vendedor comercial. E tamén se lle ve limpando o apartamento con máis rigor do habitual.

O fotógrafo comeza a contarlle todo isto á súa moza e a un amigo seu que é policía. Eles son, en principio, bastante escépticos, pero aos poucos, vanse convencendo de que, se cadra, algo hai de verdade. E incluso a súa moza, sen o seu permiso nin consello, accede ao apartamento do vendedor cando está fóra, entón el volve, aparece tamén a policía, que fora avisada polo fotógrafo, e dese xeito o vendedor descubre quen está tramando toda a historia. Un pouco despois, o vendedor visita ao fotógrafo coa intención de matalo tamén a el, pero a policía chega a tempo, e conseguen apresalo, coa única consecuencia de que o fotógrafo rompe as dúas pernas, o que seguramente significará máis paranoias no vecindario, por culpa deste fotógrafo desocupado.

Saúdos.

O cabo do terror

Outra película clásica da que oíra falar moi ben durante moito tempo era "O cabo do terror". Soábame que había unha versión máis antiga e que hai poucos anos se fixera outra máis moderna protagonizada por Nick Nolte e Robert De Niro (se non me falla a memoria), pero non vin ningunha delas. E nese tipo de situacións, sempre prefiro a primeira versión ou orixinal, xa que me dá a sensación de máis frescura: a outra transmíteme oportunismo de intentar estirar un chicle que tivo éxito no pasado, moi pouco meritorio, na miña opinión. E aproveitando que agora hai un espazo de cine clásico na 2 os martes pola noite (cada vez máis publicacións deste blog fan referencia a películas emitidas aí), disfrutei do bo cine.

A historia semella interesante, pero claro, tendo en conta que sucede en Estados Unidos, ese país de chalados e paranoicos con altas doses de violencia. Un avogado de prestixio pasou un día por unha cidade na que non vivía, presenciou unha agresión dun home a unha muller, testificou contra o home, que foi enviado ao cárcere, e volveu á súa vida normal. Teoricamente non debería ter pasado nada máis.

Pero ao agresor non lle debeu facer demasiada graza, porque ao saír do cárcere oito anos despois, o primeiro que fixo foi ir á cidade onde vive o avogado, e presentarse ante el, para lembrarlle o caso, e deixarlle claro que está cabreado porque a súa testemuña o meteu no cárcere. A partires dese momento, de forma máis ou menos sutil, comeza a seguir ao avogado e á súa familia, deixándolle caer que a súa esposa e a súa filla lle parecen moi atractivas, e que podería pasarlles algo.

O avogado emparanóiase, e cos seus contactos na policía, intenta que o deteñan. Pero as faltas que podería ter cometido o agresor dende que saíu do cárcere son moi pequenas e discutibles. De feito, o agresor amosa que mellorou moito no seu coñecemento do Dereito estadounidense, e apoiándose en bos avogados, deféndese moi ben e incluso contrataca, porque é o avogado o que, a pesar do seu amplo coñecemento da lei, está empezando a pisar augas pantanosas dende o punto de vista legal.

Para min esa é unha das partes máis divertidas da película, cando o avogado e o xefe de policía comezan a pensar en posibles delitos que se lle poden aplicar ao agresor, e vese claramente que o sistema legal americano está (ou estaba) pensado para poder aplicalo de forma totalmente arbitraria ás forzas da orde. Iso se cadra explica o alto nivel de violencia que se vive alí (eu nunca estiven alí, nin creo que chegue a ir, pero a sensación que dan dende lonxe, para min, é esa).

O avogado contrata a un detective (o actor Telly Savalas aínda tiña pelo!!!) para seguir ao agresor. E algún tempo despois, véndose algo cercado e presionado, a través dese detective, contrata a tres matóns para que lle dean unha paliza ao agresor, pero resulta que é o tipo, el só, o que maza aos outros.

E chegan á conclusión final: o avogado simulará coller un avión a outra cidade. Pero realmente leva á súa familia a unha casa flotante a Cape Fear (Cabo do Terror ou Cabo do Medo, unha zona costeira de Carolina do Norte, creo). El unirase despois a eles, e o detective desprazarase ata alí de forma moi visible, para que o agresor o siga e localice a casa. A idea é facerlle alí unha emboscada ao agresor e matalo. Pero o tipo é máis listo ca eles e conseguirá decantar a balanza do seu lado ata case ao final, no que ganan os "bos". Que esperabades??

A película é de 1962, dirixiuna J. Lee Thompson, e os dous papeis principais son para Gregory Peck (o avogado, obviamente), e para Robert Mitchum (que en moitas ocasións fai o papel do malo). Chamoume a atención que, en determinados ambientes sórdidos, ao agresor o presentan como un home atractivo para as mulleres. Eu non o vexo, pero....

Saúdos.