Capitáns intrépidos

No espazo de cine clásico da 2 botaban o pasado luns "Capitáns intrépidos", película que xa todos vimos algunha vez, pero é lóxico, porque xa ten 85 anos. Eu había moito tempo que non a veía, así que me animei.

Foi dirixida en 1937 por Víctor Fleming, baseándose nunha novela de Rudyard Kipling. Os dous actores principais foron Spencer Tracy e Freddie Bartholomew (actor infantil de moito éxito que se apagou ao chegar á adolescencia). Pero tamén están acompañados por outros secundarios de luxo como Lionel Barrymore, Melvyn Douglas, Mickey Rooney e John Carradine.

Supoño que xa coñecedes a historia. Un home riquísimo e viudo ten un fillo que se cre por enriba dos demais, e que maltrata a todo o seu entorno coa súa soberbia. Debido a iso, é expulsado do seu colexio por unha tempada. O pai decide levalo a Londres a acompañalo nunha das súas viaxes e nun despiste, o rapaz cae pola borda do barco transatlántico.

Unha vez na auga, é recollido por un humilde mariñeiro portugués que está de pesca na súa barca por aquela zona, e que o leva ao barco onde ten a base. Alí non é moi ben visto porque os invitados dese tipo semellan traer moi mala sorte, e parece que os mariñeiros son moi supersticiosos con esas cousas. Ademais, se o rapaz xa era soberbio na súa vida anterior, non digamos ao verse rodeado de mariñeiros nun modesto barco de pesca.

Vai pasando o tempo e vai crecendo o cariño entre o rapaz e o mariñeiro, e tamén co resto da tripulación. E obviamente vai baixando a súa soberbia. Iso provoca que varias semanas máis tarde, cando chegan a porto, despois dun terrible accidente que provoca a morte do mariñeiro portugués, o rapaz xa non ten demasiado interese en volver ver ao seu pai, e quere seguir embarcado.

Saúdos.

Criminal

Seguimos avanzando pola Biblioteca Galega 120 que a Voz de Galicia publicou en 2002, cando se cumprían 120 anos da fundación dese xornal. Agora tocaba o número 88, titulado "Criminal" e da autoría do escritor e profesor bergantiñán Xurxo Borrazás.

Eu coñecía a este autor dos artigos que publicaba hai uns anos na revista "Tempos Novos", durante o tempo que eu merquei esa revista mensual galega. Agora mesmo non lembro se publicaba un artigo todos os meses, pero o que si lembro que era un dos que máis me gustaba ler, porque eran moi frescos, divertidos e tiñan moita retranca.

Pero a novela decepcionoume un pouco, porque non atopei aqueles rastros que eu lle coñecía. Tamén é certo que esta novela é de mediados dos 90, e eu lía eses artigos da revista uns 20 anos máis tarde. Se cadra colleu ese tono retranqueiro que a min tanto me gustaba uns anos despois de escribir a novela, calquera sabe.

A novela trata sobre un terrible feito que se produce nunha aldea de Laracha. Un matrimonio vive co seu fillo e un irmán do home nunha casa do entorno rural. Os dous homes son os dous fillos dunha familia na que xa non viven os pais, e a relación entre os dous irmáns non está moi clara. O marido parece un bo tipo e traballador. O seu irmán parece un vividor, moi vago e ningún deles está moi cómodo con el na casa e fan algún intento de que marche, pero non o conseguen. Nalgún momento, e por razóns que non están demasiado claras, ese tipo mata aos outros tres membros da familia de forma bastante salvaxe.

O caso convértese nun escándalo e suscita moito interese na poboación. Fuxe da aldea e parece que marcha andando para A Coruña. A súa intención é enrolarse nalgún barco dos que vai ao Gran Sol e desaparecer da súa terra. Aínda que a narración vai a saltos e non está moi clara, con múltiples cambios de voz narradora, semella que consegue o seu obxectivo e chega ao Reino Unido, onde segue máis ou menos facendo cousas parecidas, aínda que intentando pasar algo desapercibido.

Saúdos.

A illa das mentiras

Coa nova Smart TV que merquei no Nadal, ante a avería da anterior, estanse abrindo novas posibilidades interesantes. Por exemplo, botar man de Play RTVE, que permite ver en diferido todo tipo de contidos que proxecten en calquera das canles da cadea pública estatal. Pode ser deporte, películas, documentais ou series. Non creo que estean dispoñibles eternamente, pero supoño que si durante unhas semanas ou meses despois da súa proxección en público. Así puiden ver esta película galega, que gustou bastante nos últimos tempos. Certo é que a botaron na súa versión en castelán, pero moitos dos personaxes tiñan un sotaque e expresións tan galegas que case nin se notou. De feito, a maioría dos actores e actrices son galegos. A promoción da película, no seu tempo, centrábase en que a mesma trataba do rescate dos náufragos dun accidente marítimo, pero a cara de "malas bestias" das supostas "heroínas" que salvaron a tanta xente e que aparecera a palabra "mentiras" no título xa daba a entender que a historia tiña máis chicha.

A película foi dirixida en 2020 por Paula Cons, debutante neste labor (creo, pero non noutros nos que tamén destaca). As tres actrices que fan de heroínas salvadoras no naufraxio son Nerea Barros, Victoria Teijeiro e Ana Oca. Pero hai un amplio reparto coral de secundarios, con xente coma Aitor Luna, Darío Grandinetti, María Costas, Celso Bugallo, Machi Salgado, Javier Tolosa, Miguel Borines, Roberto Leal, Ana Santos e Mela Casal. Como vedes, moitos clásicos do teatro ou audiovisual galego.

A historia está ambientada na illa de Sálvora (xunto a Ribeira) no Nadal de 1920 a 1921. Os homes da illa marchan pasar o Nadal no continente, e durante unha desas noites hai un naufraxio dun grande barco de pasaxeiros chamado "Santa Isabel", no que se considerou o Titanic galego (porque iso si sucedeu na realidade, aínda que o resto da historia é unha interpretación libre da directora e guionista). Tres mulleres da illa, que saben manexarse no mar con barcas, ao usalas todos os días, saen a botar unha man e conseguen salvar a 48 supervivintes, aínda que no barco había máis de 300 persoas. Teoricamente todo isto é moi bo, e esas tres mulleres son consideradas heroínas, e faiselles unha homenaxe pública en Vigo, pero todo o que se ve na fita fai pensar que nesa illa pasa algo moi raro.

A mesma noite do naufraxio, desaparece o garda da illa, que non era un personaxe moi querido, precisamente, sobre todo polas dúas heroínas máis maiores (a outra é case unha nena). O garda é o representante na illa do marqués que é o seu propietario, e debido a iso e ao seu arisco caracter, non cae nada ben, e case ninguén se apena da súa ausencia, que non ten moi boa pinta.

Como a película ten só un par de anos, non a vou destripar máis, por se a queredes ver, que é bastante recomendable. Só direi que se mesturan unha serie de lendas sobre a costa galega que seguramente vos soarán coa diferenza social entre ricos e pobres, propietarios e servintes, e moitas outras cousas. A mestura resulta ben interesante. Certo é que as poucas esceas que teñen que ver co naufraxio non son demasiado rechamantes, pero tampouco pasa nada, isto non é Hollywood e aquí contamos as historias doutro xeito.

Saúdos.