En Semana Santa seguín explorando esa pequena colección que publicou A Voz de Galicia hai varias décadas (tiñan ese hábito por aqueles anos), conformada por clásicos universais traducidos ao galego. Esa colección estivo durmindo na miña biblioteca durante anos, e hai pouco lembrei que estaba por aí (téñoa algo oculta por outros libros). Estou indo primeiro a polos que parecen máis grosos e estou levando grandes decepcións: "Vermello e negro", "Na busca do tempo perdido".... E agora era a quenda do "Fausto".
É unha obra principalmente dramática (hai algún breve fragmento en prosa) escrita por Johann Wolfgang von Goethe a comezos do século XIX. Polo visto, Goethe naceu a mediados do século XVIII e morreu en 1832. A primeira parte desta obra xa comezou a escribila no século XVIII, e dedicoulle bastante tempo, pero por algunha razón, esa primeira parte non foi publicada ata 1808. Nos últimos anos da vida do autor dedicoulle moito tempo á segunda parte, que foi publicada en 1832 de forma póstuma. Case toda a obra é en verso rimado, e a tradución feita por Lois Tobío non consegue manter a rima case en ningún momento. Iso non é unha crítica ao magnífico tradutor, obviamente, senón unha proba da dificultade do seu reto. Lois Tobío foi seguramente o primeiro tradutor do alemán ao galego.
Por certo, os personaxes principais, polo visto, son típicos do folklore alemán. Fausto é un personaxe do que xa falaron máis autores, e semella lixeiramente inspirado nun alquimista da Idade Media. E Mefistófeles é unha versión local do diaño, que non se sabe exactamente se é o diaño mesmo ou un dos seus servidores, pero xa nos imaxinamos as súas capacidades.
A primeira parte céntrase no pacto entre Fausto e Mefistófeles que xa nos debería soar. Fausto é un sabio que pretende sabelo todo, e cando é consciente de que non é posible, cae nunha crise. Coñece a Mefistófeles, quen lle ofrece axudalo a cumprir todos os desexos nesta vida, se a cambio Fausto lle fai de servente na outra vida. Fausto acepta o trato. Polo medio, Fausto aínda namora dunha muller chamada Margarita, pero o seu amor non chega moito máis alá, porque ao final, eran persoas complicadas e estaban liados en asuntos algo turbios e complexos. Como é típico do romanticismo alemán, ao final acaban morrendo todos, por unhas cousas ou por outras.
Como era previsible, a segunda parte trata da parte da historia unha vez morto Fausto. Pero non ten absolutamente nada que ver coa primeira. Son unha sucesión de actos nos que andan en tratos co emperador alemán, nos que visitan a Grecia Clásica e traban contacto coa fermosa Helena (de Troia). Todo moi alegórico e, case sempre, tratando da antigüidade clásica. Só nos últimos versos volve aparecer Margarita, moi brevemente, como despedida da obra.
Insufrible. Non sei que pasa, pero estame costando moito tragar obras que están consideradas clásicas, e que marcaron supostamente a referencia para a literatura que veu despois. Pero con esta concretamente sufrín un atranco tremendo. Nin o feito de ser unha obra de teatro, con diálogos continuos, a fixo máis abordable. A linguaxe é tan alegórica que me resultou imposible conectar coa historia. Menos mal que o meu amor pola literatura é infinito....
Saúdos.
