Ultimamente non é que me sobre o tempo, así que non me explico demasiado ben de onde o saquei para ler a novela "Amor de tango" de María Xosé Queizán. Xa é o volume número 83 da Colección 120 que A Voz de Galicia editou en 2002 aproveitando o 120 aniversario do xornal. Xa me quedan menos de 40 para rematala.
Non sei por que razón, pero tiña certo receo ante esta novela e autora. Tiña certo prexuízo de que me ía costar algo a súa lectura, pero non foi así, paseino ben, lina con axilidade e gustoume a forma de escribir. Secretos que ten a lectura.
A novela está ambientada na zona de Vigo. Unha muller xa algo maior está algo extrañada polo éxito fulgurante que ten no seu momento a película "O último tango en París", que moitos españois ían ver ás cidades francesas cercanas á fronteira, porque aquí, obviamente, era imposible facelo. E a palabra "tango" lémbralle algo que lle pasou cando era nova.
Nese mesmo tempo Alma coñeceu ao seu mozo, que era un rapaz activo en política, e ela uniuse. Eran moi progresistas e republicanos. Chelo era se cadra a máis insulsa das tres, pero tiña un pai que era moi querido e admirado.
Chega o verán do 36. Chinto ve mal as cousas, e como a relación coa súa sobriña tampouco gusta, pídenlle que marche de novo, como a outra vez. Esta vez xura que será para non volver máis nin dar noticias. Alma e o seu mozo teñen un tráxico final, por outra parte. E Chelo dá o xiro máis extraño, porque acaba saíndo cun dos falanxistas que todo o mundo sospeitaba que matara ao seu pai, e acaba os seus días algo tola e trastornada.
Saúdos.
