Festival de música "Aquí tamén se fala"

Hai un ano, máis ou menos, naceu no IES Rafael Dieste da Coruña un curioso programa de normalización da lingua galega no ensino que, como tantos outros, era unha boa idea, pero que está tendo un éxito espectacular. Simplemente consiste en que o alumnado vaia visitando os comercios e outros establecementos públicos da súa zona de influencia e que pidan perimso para poñer un cartel que poña "Aquí tamén se fala galego".

Tivo un grande éxito, e convidaron a outros institutos públicos e colexios privados a unirse na campaña, e xa van uns 200 en toda Galicia. Ademais diso, tamén publicaban fotos nas redes sociais nas que se veían os carteis nos comercios. E tamén conseguiron (a súa viralidade debeu vir de aí) que algunhas figuras internacionais como Viggo Mortensen ou James Rhodes lles mandaran videos apoiando a campaña.

O seguinte paso foi, para rematar o curso, organizar na Praza da Tolerancia, no centro da mesma Cidade Escolar na que se atopa o instituto, un festival de música con grupos que cantan en galego. Durou toda unha tarde de venres, e ateigou a praza e os bares e restaurantes da zona, que seguro que agradeceron a iniciativa.

Tocaron catro grupos: Leria, Lontreira, Boyanka Kostova e Grande Amore. Leira é un grupo de pop-rock, o único "clásico" no que unha serie de persoas (neste caso, catro mulleres) tocan os seus instrumentos, e mirando para o escenario entendes de onde sae o son porque ves como tañen os seus instrumentos en directo. Nos outros tres grupos non pasa iso. Lontreira e Grande Amore parecéronme encadrados nalgo así como pop electrónico, que polo visto, gusta moito últimamente. Nos dous casos había un ou unha cantante (nalgunhas cancións máis), unha persoa (ás veces dúas) nas bases electrónicas na parte posterior do escenario, que é de onde saía a maior parte do son, e ás veces alguén tocando unha guitarra eléctrica que era moi difícil de distinguir entre o atronador son. Boyanka Kostova é o único grupo que non vimos, pero polo visto fan trap en galego, baseado en letras e melodías tradicionais. Estabamos ceando nunha terraza a uns 200 metros e as vibracións dos edificios eran terribles. Non teño moi claro se me perdín algo interesante, pero teñen moitos e moi fieis seguidores.

Saúdos.

Tarzán dos monos

Hai algún tempo, por casualidade, entroume unha certa nostalxia por ver algunha das antigas películas de Tarzán en branco e negro protagonizadas por Johnny Weismuller, famoso campeón de natación. Mirei en Youtube e non atopei nada, agás fragmentos moi breves. É posible que non fixera unha búsqueda moi exhaustiva, pero mirei de novo a semana pasada e xa atopei completa e en español a primeira da saga, pero parece que a subiron hai só un ano. O caso é que puiden vela e aplacar a nostalxia.

"Tarzán dos monos" (vaia, o título orixinal semellaba máis ben "Tarzán o home mono") foi dirixida en 1932 por W.S. Van Dyke. Os papeis principais foron para Johnny Weissmüller, Maureen O'Sullivan, Neil Hamilton e C. Aubrey Smith.

A trama non ten moita chicha. Dous cazadores occidentais están nunha expedición en África intentando atopar un mítico cementerio de elefantes do que fala a poboación indíxena con moito horror. Eles só pensan na manchea de cartos que gañarían se atoparan todo ese marfil. Nese intre chega a filla dun deles, e outro, que é máis novo, namora dela.

Nunha das súas saídas, a fermosa muller é "raptada" por un estraño home mono que atopan no seu camiño, e que os ten totalmente desconcertados, porque non sabían da súa existencia. Jane (ese é o nome da filla) volve á expedición co seu pai e o seu compañeiro de caza, pero xa é moi diferente a opinión que ten de Tarzán. Toda a expedición é capturada por outros indíxenas pouco amistosos e Tarzán, Chita e os elefantes axudan a liberalos. Como un dos elefantes está ferido, diríxese por el mesmo ao cementerio.

Saúdos.