Spiderman 2: Lonxe de casa

Está claro que me estou volvendo un experto no mundo de Spiderman, polo menos se miramos o número de películas que vin ultimamente sobre este superheroe. Pero penso que me vou baixar, porque parece que se lles está indo a pinza aos de Marvel ultimamente. Ata agora veía películas de superheroes, uns de DC e ultimamente case todas de Marvel, nas que un deles, máis ou menos coñecido, se enfrontaba a uns malosos que aparecían por alí, e punto. Pero agora esta xente xa está metendo a moitos superheroes na mesma película, enfrontándose a alieníxenas, uns que parecían bos, despois son malos ou regulares, nada é o que parece, é todo un lío. Esta xa me pareceu que ía bastante nesta liña, e por outra banda, a historia que andaba ao redor da loita dos superheroes pareceume bastante estúpida, cun grupiño de alumnos estadounidenses e un par de profesores, todos bastante gilipollas, que xa non sosteñen nin un bo guión.

Esta xa é a terceira saga nas películas de Spiderman. A primeira foi protagonizada por Toby Maguire. A segunda por Andrew Garfield. Pasables, aínda que ían desinflándose. E a terceira está protagonizada por Tom Holland, e polo que parece, xa está totalmente intrincado co multiverso de Marvel, os Vengadores, e todas estas caralladas que se están inventando nos últimos anos, que se están forrando, pero que a min non me chaman nadiña a atención. Foi dirixida en 2019 por un tal Jon Watts, é a segunda desa liña, e está saíndo a terceira, que parece que xa é un despiporre, porque aparecen os tres protagonistas en universos paralelos, ou algo así. Eu xa paso desta movida. Aquí os papeis principais son para Tom Holland, Zendaya, Samuel L. Jackson, Marisa Tomei, Jon Favreau e Jake Gillenhaal.

Despois das leches que se meteron os Vengadores con non sei quen, e que morrera Tony Stark, Spiderman quere descansar un pouco. E decide irse cos seus compañeiros de instituto (entre os cales está a rapaza que máis lle gusta, outra MJ pero que non é a da segunda saga, eu non entendo nada) de viaxe a Europa, acompañados por dous profesores. Acaban visitando Venecia, Praga, Berlín e Londres, e non van a París, aínda que estaba previsto inicialmente.

Pois nada, xa en Venecia, esta queda destrozada porque cando están paseando polos canais, aparece algo con forma dun xigante de auga, ou algo así, que quere destruílo todo. Pero é vencido un pouquiño (pero pouco) por Spiderman e un moito por un novo superheroe chamado Mysterio ao que ninguén coñecía, pero que semella bastante poderoso.

Acaban reuníndose Mysterio e Spiderman e falan da situación, e parece que o que venceron en Venecia é o penúltimo dos Elementais, catro terribles monstruos formados polos catro elementos. O único que queda é o do Lume, e parece que está en Praga. A excursión escolar ía ir a París, pero por un casual, cambian de plan, e lévanos a Praga, que é unha cidade moi bonita para ser destruída nunha carallada destas. Por certo, quen os levou para alí é un tal Nick Fury que, polo visto, ten poder para ir levando superheroes dun sitio para outro.

Efectivamente, chegan alí e hai a batalla de rigor, na que Spiderman xa se implica un pouco máis, pero de novo a victoria débese sobre todo aos méritos de Mysterio. Pero despois diso, Spiderman recoñece que el non ten demasiado poder nin xerarquía entre os superheroes, e dálle a Mysterio as super-gafas de Ironman que Nick Fury lle entregara a el, porque pensa con sensatez que ese novo superheroe ten moitos máis méritos para sacarlle partido a esa importante arma.

Ata aquí todo ben. Pero xusto a continuación, descúbrese que Mysterio non era tan bo como parecía. Resulta que os dous Elementais que derrotaran nos últimos días foron creados por Mysterio e o seu equipo, e que realmente non existían. E todo fora unha farsa para conseguir que Spiderman lle cedera a Mysterio por iniciativa propia as super-gafas de Ironman. Agora o seu obxectivo é tamén destruír a Spiderman.

Ese ataque final ten lugar en Londres, intentando aproveitarse dos compañeiros de clase de Peter Parker. Concretamente, vai ter lugar no Tower Bridge, onde sucede a batalla final. Como era previsible, acaba gañando o bo, e a súa compañeira de clase revélalle que está namorada del. Que tenro todo!!!

Saúdos.

Cadea perpetua

Lembraba que vira esta película hai moito tempo e que me causara moi boa impresión. Lembraba que o máis destacado era o personaxe principal, protagonizado por Tim Robbins, pero non lembraba exactamente por que. Así que non desperdiciei a oportunidade cando a botaron de novo na televisión convencional.

Foi dirixida por Frank Darabont en 1994. O papel principal é para Tim Robbins, como xa dixen, seguido a pouca distancia por Morgan Freeman. Despois hai unha extensa nómina de secundarios onde se atopan, por exemplo, Bob Gunton e Clancy Brown (o Kurgan dos "Inmortais", vaia, non o recoñecera).

De novo, curioso o que sucede co título. Todo sucede na prisión de Shawshank. A novela orixinal de Stephen King titulábase "Rita Hayworth e a redención de Shawshank". Na película quedouse nada máis en "A redención de Shawshank". Pero xa vedes como a traduciron en España. Pero en Hispanoamérica recreáronse con títulos como "Soños de liberdade", "Escape á liberdade" e "Soños de fuga". Delirante. Aínda que hai que recoñecer que ten un argumento que se sae do convencional para ser unha película carcelaria.

Todo xira en torno á historia de Andy Dufresne. Era un reputado banqueiro no estado de Maine, que descubre que a súa muller se está deitando cun xogador de golf. Comeza a vixialos coa intención de matalos, pero emborráchase na noite na que o ía facer, e aínda que todas as probas apuntan a que foi el quen os matou, el di que non o lembra e cre que finalmente non o fixo. Pero o caso é que lle poñen dúas cadeas perpetuas e vai á prisión de Shawshank, nese mesmo estado.

Chega alí, e a súa apariencia de persoa instruída e non ruda fai pensar que lle será moi penosa a súa estancia. E en parte é certo, porque un grupo de brutáns que pretenden sodomizalo danlle malleiras con certa frecuencia, pero que non conseguen chegar máis alá diso, aínda que lles gustaría.

Aos poucos, comeza a caer ben e facer amizades, e lévase moi ben con Red, un recluso negro que é o xefe do contrabando dentro da prisión. El pode conseguir case calquera cousa. E o primeiro que lle pide é bastante inusual, tanto que ten que explicarlle o que é. É un martelo de xemas, un pequeno marteliño do tamaño dunha man, que serve para tallar pezas e pedras, que é unha das paixóns de Andy, que ve que no patio da prisión hai pedras de moi diferentes minerais. Ah, e pouco despois pídelle un cartel grande Rita Hayworth.

Vaise facendo un sitio na prisión, e un día, cando está facendo un traballo un tanto especial cos seus colegas, escoita como o xefe dos guardias da prisión, que é un auténtico animal, está pensando en renunciar á herdanza dun familiar, porque lle tocou moi pouco e porque cos impostos aínda lle ía quedar menos. Botándolle moito peito, Andy achégase a el, e con grande perigo físico pola súa parte, explícalle que el coñece ben os mecanismos fiscais do estado, e que estará encantado de xestionarlle o cobro desa herdanza para que poida disfrutar de todos os cartos. E parece que o consegue.

A noticia debe chegar a ouvidos do alcaide da prisión, outro mal bicho que quere facerse rico por calquera medio, e entón Andy comeza a ascender e a xestionar contas turbias nas que se van depositando os cartos, de forma que, se alguén os pilla, ninguén poida ser acusado, porque están a nome dunha persoa ficticia inventanda por el mesmo.

Vai pasando o tempo, e cando xa case leva 20 anos preso, chega á prisión un rapaz novo, carne de cañón, que estivo case toda a súa vida na cadea. Andy incluso ensínalle a ler. Casualmente, un día este rapaz escoita a razón pola cal Andy está preso, e el di que nunha cárcere anterior coincidiu na celda cun tipo que dixo que matara a unha parella de amantes como os da historia de Andy. Este ilusiónase de novo con que se reabra o caso. Pídelle ao alcaide que lle axude a facelo, e este négase en redondo, mandando a Andy a unha celda escura e solitaria durante un mes, e matando ao rapaz que acababa de chegar ao cárcere. Está claro que ao alcaide lle ían moi ben as cousas como para deixar marchar a Andy.

Cando Andy sae do illamento, todos o ven moi decaído, e pensan no peor, que se cadra pode incluso suicidarse na súa celda. Pero sucede todo o contrario. Co martelo de xemas, tapado polos carteis que ía poñendo, fixo un túnel que lle permitiu fuxir pola noite. Tamén aproveitou para enviar cartas e documentos que permitiron apresar ao alcaide e ao xefe dos guardias da prisión. E foise a vivir a un pobo da costa mexicana do Pacífico, onde se xuntaría tempo despois con Red, cando este tamén saíu do cárcere, pero por medios legais.

Si, unha película carcelaria estadounidense, na que pasan moitas das cousas típicas deste tipo de situacións, pero xa digo, o personaxe de Andy Dufresne é tan fóra do convencional, que lle dá un tono totalmente diferente á película. Quen sabe, se cadra xa puido fuxir antes, pero non quixo, por algunha razón...

Saúdos.