Este ano, a homenaxeada co Día das Letras Galegas foi Xela Arias, a quinta muller en case 60 anos. Dediquei algún tempiño desta fin de semana, co día da celebración tan cerca, en coñecer algo máis a esta autora, cuxo nome me soaba, pero non coñecía nada da súa vida e a súa obra.
Como todos os anos, aproveitei que nos xornais que me caen máis cerca publicaron suplementos ou monográficos sobre a autora, e linos todos xuntos, para concentrarme mellor e dispersarme menos. Nós Diario publicou un suplemento monográfico dunhas 50 páxinas. Ese outro famoso diario que se di galego publicou un suplemento de 20 páxinas (que substituíu esa semana ao típico suplemento cultural, que só ten 8), e tamén publicaron o típico libriño con biografía e escolma de textos, que neste caso lle encargaron á poeta e profesora Alba Cid.
Ademais pasou algo excepcional coa celebración deste ano. O Día das Letras Galegas é o 17 de maio. No pleno seguinte da Real Academia Galega (normalmente cae a mediados ou finais de xuño) deciden quen é o homenaxeado do ano seguinte. Pero no ano 2020 non puideron facelo, porque a pandemia impediu que se celebraran os típicos actos institucionais da Academia, que realmente para eles é o esencial. Non puideron facelos ata novembro. Moita xente pediu que o homenaxeado do ano 2020, Ricardo Carballo Calero, seguira tamén no 2021, pero en canto a Academia conseguiu dar os seus discursos habituais, xa lles entrou a presa. E en decembro, case no Nadal, decidiron que a homenaxeada deste ano sería Xela Arias. A industria editorial galega que está pendente desa decisión, que normalmente ten case 9 meses para editar as obras sobre a persoa homenaxeada, esta vez tivo que facelo en 4 ou 5. Iso é bastante estrés.
Pero parece que está sendo un grande éxito editorial. Semella que a obra e a imaxe de Xela, unha autora nova con estética roqueira dos 80, está chamando moito a atención, igual que no 2011 pasara con Lois Pereiro. Como autora se dedicou á poesía. Só publicou catro obras nos seus 41 anos de vida. Morreu dun ataque ao corazón repentino e inesperado, cando acaba de publicar o seu cuarto libro e estaba preparando a xira de presentacións. Parece que tamén tivo hepatite C, pero parece que non influíu na súa morte.
Estiven lendo algo da súa obra, e como é habitual coa poesía contemporánea, non conecto o máis mínimo. En xeral, xa me costa, pero é que ademais parece que a de Xela non semella nada doada de asimilar. Estou totalmente de acordo con esa opinión. Pero o importante é que se vaian coñecendo autores e autoras diversos, de diferentes estilos e sensibilidades.
Saúdos.
