No espazo de cine clásico da 2 botaban esta película o outro día. Xa a vira hai anos, e aínda que non me gustara demasiado, decidín darlle outra oportunidade, basicamente porque está baseada nunha obra de teatro, e os diálogos son moi bos. Estoume afacendo a disfrutar do cine sen cortes os luns pola noite.
A película foi dirixida en 1958 por Richard Brooks. Está baseada nunha obra de teatro de Tennessee Williams, e iso nótase bastante, porque hai moito diálogo e case todo sucede nun único lugar. Non hai moitos papeis que teñan peso, basicamente seis, cun par de secundarios con certa presenza, pero os principais papeis recaen en Paul Newman, Elizabeth Taylor e Burl Ives.
Por último, e para non variar, un breve comentario sobre o título. O título orixinal sería "Gato (ou Gata) sobre o tellado de zinc (non sei exactamente por que é ese elemento químico, podería ser lata ou metálico) quente". En España decidiron titulala "A (artigo) gata (feminino) sobre o tellado de zinc", pero non especifican que está quente. No resto de Hispanomérica decidíronse por "Un (outro artigo diferente) gato (masculino) sobre o tellado quente", sen especificar o material do tellado. Durante os diálogos, a actriz principal fala da metáfora do gato sobre o tellado, e di que ela séntese así, polo tanto, semella que o xénero feminino era máis acaído. Despois, o da temperatura e o material do tellado, seguro que dá para unha tese doutoral.
Probablemente coñecedes a historia. Xira en torno a tres matrimonios. O formado por Brick e Maggie (Newman e Taylor), que non teñen fillos e pasan por un moi mal momento. O formado polos pais de Brick, e a historia xira en torno á saúde e a fortuna do pai. E o formado polo irmán de Brick, Gooper, e a súa muller, que xa teñen cinco fillos, e que teñen unha auténtica obsesión por ser declarados herdeiros do millonario pai, e non se esconden demasiado. Ademais diso está o médico da familia, un párroco amigo, e un personaxe que non aparece, porque xa morreu, pero que é esencial na historia. Chámase Skipper, e era o mellor amigo de Brick.
O pai de Brick volve dunha clínica na que lle estiveron facendo probas médicas xusto o día que cumpre 65 anos. As probas eran porque pensaban que tiña un cancro incurable, e saen do hospital crendo que a cousa era moito máis leve. Pero o médico é o único que sabe a verdade: si, ten un cancro incurable, quédalle moi pouco tempo de vida, pero aínda non llo dixo a ninguén. Durante a película, a desgusto, terá que irllo comunicando a todos, incluso ao propio paciente.
Brick e Maggie están nun moi mal momento da parella, principalmente debido a Brick. Maggie intenta reflotalo, pero Brick pasa de todo. Está alcolizado, parece que principalmente pola depresión que lle provocou a morte do seu gran amigo Skipper. Na película dise que Maggie e Skipper estiveron a punto de ter unha relación, pero ao final Maggie non quixo, por amor a Brick. E Skipper decidiu suicidarse, tirándose dende a fiestra da habitación do hotel na que se atopaba, porque chamou a Brick para intentar falar con el, pero el rexeitou a conversa. E agora Brick séntese culpable. Pero estiven lendo que na obra de teatro cóntase algo que na película non se di, e que pode ter bastante sentido. Dise que Brick e Skipper eran homosexuais, e que non eran amigos, senón amantes. Tendo en conta que Tennessee Williams era un homosexual declarado, e pouco discreto, pois pode ser. E creo que non estaba moi contento con que o puritano Hollywood adaptase unha das súas obras e que ocultasen ese importante feito.
Gooper e a súa muller Mae son unha fábrica de facer fillos (bastante insoportables, por certo, como eles) e queren influír no pai para que toda ou boa parte da suculenta herdanza vaia para eles, e non para Brick, que é bastante inútil e improdutivo, e algo de razón non lles falta. Pero vaia, a familia máis unida non son tampouco. Xa dende o comezo teñen esa intención, e cando se enteran que o pai está morrendo, non aminoran a marcha.
Toda esta divertida comedia ten lugar nunha mansión do sur dos Estados Unidos, a mediados do século XX, no afogante verán, no que ou fai moita calor ou caen treboadas abraiantes. Creo que Tennessee Williams era do sur, e ambientaba as súas historias principalmente neses ambientes, como é lóxico. Pois nada, é case teatro rodado, e as interpretacións están moi ben.
Saúdos.
