Oito apelidos bascos

Definitivamente, este día de Reis estaba coas defensas baixas e traguei tamén esta aldaba producida por Telecinco. Non descarto que pronto caia "Oito apelidos cataláns", que debe ser aínda peor. Para o pelotazo que foi, aínda tardei oito anos en vela. Ten algúns momentos simpáticos, pero vaia, aprovéitase da diferencia de particularidades que hai entre diferentes zonas do país (como pasa en todos os países, obviamente), e ten algunhas inconsistencias no guión, pero vaia, tampouco sei a quen lle importa.

Foi dirixida en 2014 por Emilio Mártinez-Lázaro. Os catro papeis máis importantes foron para Dani Rovira, Clara Lago, Karra Elejalde e Carmen Machi. Polo menos, recreamos a vista coas fermosas paisaxes de Getaria, Zumaia e Zarautz.

Supoño que tamén sabedes o principal da historia e seguramente a vistes. Rafael, un sevillano con moi pouco mundo, sube a Euskadi seguindo a Amaia, unha rapaza á que coñeceu fugazmente en Sevilla, cando ela estaba alí de vacacións. Unha vez alí, ten que convencer ao pai de Amaia de que é basco de pura cepa, supostamente para poder casarse con Amaia. Non ten máis. É sacarlle punta ao absurdo da situación e ás moitas diferenzas entre a forma de ser de andaluces e bascos (estereotipada, pero seguramente algo hai).

Xa digo, non creo que lle interese a ninguén, pero eu vin moitas inconsistencias na historia. En primeiro lugar, Amaia e as súas colegas están en Sevilla supostamente na súa "despedida de solteira" dun tal Antxón, con quen ía casar, pero parece que se enteraron alí de que el pasaba do tema. En principio, non se entende moi ben que fan en Sevilla, porque non semella que nin Amaia nin as súas amigas estean moi a gusto alí, pero é o que hai.

Sae ao escenario do bar no que están Rafael e comeza a contar chistes, e os primeiros son todos sobre bascos. E claro, a Amaia non lle fai ningunha graza, e comezan a discutir con moita agresividade. Na seguinte escena estanse bicando con paixón e están entrando na casa de Rafael. Amaia bótase a durmir alí e parece que Rafael durme con ela, pero aparentemente non pasa nada máis. Ao día seguinte, Rafael esperta antes, pero fugazmente ela escapa deixando alí o seu bolso coa documentación (suponse que tamén a carteira, os cartos, etc.).

E nun xiro de guión terrible, parece que Rafael se namorou perdidamente de Amaia, e decide coller un bus cara a Euskadi para ir buscala. Cando chega alí, ela pasa totalmente del e recupera o bolso. Nun desgraciado incidente, acaba no calabozo, alí faise pasar por abertzale radical, e outros babiolos que estaban alí presos tómando como o novo líder da "kale borroka". Chama varias veces a Amaia para que lle saque de alí, pero pasa del. Ata que, de súpeto, unhas horas despois, si o saca do calabozo.

Que pasou? Que o pai de Amaia, mariñeiro, despois de seis anos sen contactar con ela, chega a terra, atópaa, e descubre que se ía casar. El xa non sabe nada da súa esposa nin da filla, pero se a filla vai casar, gustaríalle coñecer ao que vai ser o seu xenro.

O Antxón orixinal deuse o piro, pero Rafael terá que facerse pasar por Antxón polo menos durante uns días, ata que o pai de Amaia marche de novo, que vai ser antes da suposta voda, así que non hai perigo. Pero o pai de Amaia comeza a lialo todo, quere falar co cura. Antxón-Rafael faise pasar por fillo dunha tal Anne, que é extremeña, e que chegou a Euskadi hai tempo seguindo a un guardia civil, que xa morreu.

Ao final celébrase a voda incluso co pai presente, porque decide quedarse. Sorpresivamente, Amaia di que si acepta, pero Rafael non, e marcha cos seus colegas, que viñeran buscalo, para Andalucía de novo. Pero ao final é Amaia a que volve a Sevilla para buscar a Rafael, cando todo o calote foi xa coñecido.

Xa digo, un anos destes caerá a secuela (por sorte, non continuaron) catalá, pero moito non se pode esperar.

Saúdos.

Ghost

Con só 32 anos de demora vin esta película. Tiña pinta de moi melosa, como efectivamente é, pero no día de Reis decidín baixar as defensas. Interesante delirio o dos hispanofalantes ao traducir o título da película orixinal nos seus países. Todos mantiveron o orixinal en inglés, pero decidiron acompañalo dalgunha frase "explicativa" en castelán. En España foi "alén do amor", en Paraguai "a pantasma do amor" e no resto de Hispanoamérica "a sombra do amor".

Foi dirixida en 1990 por Jerry Zucker. Esta foi a primeira dirixida en solitario, antes diso formara parte do trío ZAZ que fixo películas como "Aterra como poidas" ou "Top secret". Os papeis principais son de Patrick Swayze e Demi Moore, obviamente. E nos secundarios destaca Whoopi Goldberg (levou o Óscar por este papel), Tony Goldwyn, Rick Aviles e Vincent Schiavelli.

Seguro que xa coñecedes a historia. Sam e Molly están moi namorados, acaban de mudarse a un novo piso, incluso están pensando en casar. Ela é artista dedicada á cerámica e el é banqueiro. Pero unha noite, ao saír do teatro, son atracados, e el morre dun disparo aparentemente fortuito.

Nese momento comeza a parte máis interesante da película, porque a pantasma de Sam, como se deixara algo sen facer na Terra, non marcha, e segue en torno á vida de Molly, para intentar axudala e consolala, pero obviamente, sen poder contactar con ela de ningún xeito. Entón Sam comeza a ver cousas estrañas que lle sorprenden, como que o atracador que o matou entra na casa de Molly usando unha chave, e parece estar buscando algo. Consegue que marche da casa, e ségueo, e ao chegar ao seu apartamento, escoita como fai unha chamada na que lle di a alguén que non puido revisar a casa ese día por un accidente, pero que xa volverá. Aí Sam descubre que non foi un asasinato fortuito derivado do atraco, senón que estaba premeditado por alguén que aínda non sabe quen é. A historia pasa a ser un thriller, xa non é só unha historia de pantasmas.

Desesperado, Sam atopa pola rúa, de casualidade, un consultorio dunha vidente, que di chamarse Oda Mae. Vai alí intentando ver como funciona o tema, para intentar contactar dalgún xeito co mundo dos vivos. Comproba que a vidente é unha auténtica farsa, pero para a súa sorpresa, ela e só ela é capaz de escoitar todo o que el di. Non pode velo pero si escoitalo. Entón decide utilizala como a súa voceira e van a casa de Molly para que el poida dicirlle todo o que sabe do seu asasino, porque agora xa sabe como se chama e onde vive.

Molly vai á policía con toda esta información pero non resulta demasiado crible. Os poucos que lle intentan axudar na policía non atopan nada na ficha policial do presunto asasino, pero moitas cousas na ficha policial da presunta vidente.

Sam descubre que a persoa que contratou ao atracador foi o seu colega de traballo Carl, que ademais era o seu mellor amigo. E descubre que fixo todo iso para roubarlle a axenda onde tiña o contrasinal do ordenador de Sam, e poder facer unha transferencia fraudulenta. Sam descubre os números de conta e nomes cos que está intentando blanquear os cartos, e utiliza a Oda Mae de novo para roubarlle os cartos a Sam.

Finalmente, Carl intenta atacar a Molly e Oda Mae na casa de Molly, pero conseguen escapar, en parte coa axuda de Sam, que xa fora instruído por outra pantasma sobre como mover cousas no mundo real. O atracador e Carl morren no intento, e son levados por unhas sombras negras, que parecen encargarse das persoas malvadas. Nese momento, Sam é requerido para marchar definitivamente, e durante uns segundos, pode ser visto por Molly e despídense cun bico.

Interesante historia, que tamén levou o Óscar, e que por sorte resultou algo menos romántica do que podería parecer ao meterlle a historia de intriga, que a min me atraíu máis.

Saúdos.

O salón de té do oso malaio

A banda deseñada galega ten bastante prestixio internacional dende hai varias décadas, sobre todo dende a irrupción no mercado de Miguelanxo Prado. Pero agora ese prestixio xa está repartido entre uns cantos autores, entre os que se atopa David Rubín, que xa leva cerca de 20 anos publicando.

E de sempre, o título desta obra me fascinou. Eu non sabía que en Malasia había unha especie de osos particular de alí, pero o nome mola mazo. E que un oso malaio rexentara un salón de té xa me parecía o colmo do exotismo. Non me facía unha idea de que podía tratar ese cómic, era parte do misterio. A obra foi publicada inicialmente en castelán, como o resto da obra deste autor, e foi traducida a galego no 2019 por Demo Editorial, o totem do cómic en galego.

Nada máis comezar a obra, Sigfrido, o oso malaio, recoñece que o seu salón de té é unha tapadeira para un "consultorio psicoanímico". De feito, Sigfrido e o seu local é o nexo común a todas as historias, e é o que máis aparece, obviamente, pero a maior parte do que se ve na obra son as vivencias e historias que van contando os seus protagonistas, que son clientes do local ou pasan casualmente por alí, sen saber onde están entrando.

Por exemplo, a primeira historia é moi chula, e non moi longa. Fala dos dous clientes que están nese momento no local. Caetano era un superheroe que quedou cego na súa última batalla, contra un robot. E Gorgona é unha fermosa e seductora muller cunha grande cabeleira, que cando a mira algún home, este queda convertido en pedra, como pasaba con ese personaxe de mitoloxía grega. Pero cando presentan a Caetano e Gorgona, el, ao ser cego, non se converte en pedra, e ela namora perdidamente del. As historias (sete ou oito) son así, aínda que esta é a primeira e das máis impactantes, polo sorprendente final.

Eu de cómic non entendo case nada, pero o debuxo non me convence demasiado. É en branco e negro, e na maioría das escenas está perfectamente trazado e perfilado. Pero hai algunhas escenas nas que algunhas viñetas non as vexo nada claras e non teño demasiada idea do que representan. Seguramente é defecto meu pola pouca experiencia co medio, pero é o que hai. En calquera caso, foi unha agradable experiencia ler esta obra.

Saúdos.