Nunca digas nunca xamais

Xa leríades por aquí unhas cantas veces que no espazo de cine clásico da 2 dos luns pola noite levan un mes botando películas de Sean Connery no seu papel de James Bond. E un día destes botaban "Nunca digas nunca xamais", título que me soaba bastante. O que non sabía era que esta película era tan peculiar e diferente ás outras en tantos aspectos. Agora o explico.

A película foi dirixida por Irvin Kershner (famoso por "O imperio contrataca") en 1983, e o elenco non estivo nada mal: Sean Connery, Kim Bassinger, Klaus María Brandauer, Bárbara Carrera, Max von Sydow, Rowan Atkinson.... Connery protagonizou as primeiras películas da saga a comezos dos 60, cando tiña pouco máis de 30 anos, pero a comezos dos 70 fartouse e dixo que "nunca xamais" volvería representar ese papel. Pero algo debeu pasar porque volveu cando xa pasaba dos 50, e iso nótase. Por outra banda, a película pareceume moi frouxa e disparatada.

De que trata? Buf, teoricamente un esbirro de Spectre, como sempre, dun xeito moi intelixente, consegue roubar dúas cabezas nucleares (ou algo así) dos Estados Unidos, e con iso intenta extorsionar á OTAN. A partir diso, Bond ponse a perseguir a outros dos líderes de Spectre, que é un tipo moi rico que vive nun iate moi luxoso, e obviamente consegue o seu obxectivo e bírlalle a moza, protagonizada por Kim Bassinger. 

Pero xa vos digo, todo moi retorcido e inxustificable. A min normalmente me divirten as tramas desta saga, e resultan apetecibles, pero esta foi indixesta, e pareceume que non tiña nin pés nin cabeza.

Saúdos.

Unha historia do Bronx

O outro día, case de casualidade, decateime a tempo de que botaban na televisión "Unha historia do Bronx", a primeira película dirixida por Robert De Niro, en 1993. Os principais papeis foron para Robert De Niro, aínda que o seu pasa algo desapercibido, Chazz Palminteri e Lillo Brancato, que non o fai nada mal. Con respecto á tradución do título, non sei moito máis, pero o título que triunfou en español é unha boa tradución do orixinal, pero semella que nalgún lugar (pero non especifican onde), deberon titulala "Unha luz no inferno" (vaia delirio...).

A historia non está mal de todo, pero por se acaso xa aviso que sucede no Bronx, en zonas que están cheas de italianos, non poucos relacionados coa mafia, e tamén algo en zonas de negros, e os choques entre eses dous colectivos, que non parecen levarse moi ben. Dígoo porque xa sabedes que os estadounidenses de procedencias diversas teñen tendencia a crer e propagar que as súas historias son máis cosmopolitas que as demais, cando son tan normais ou vulgares como as doutros lugares, simplemente eles fan máis propaganda por un certo sentimento de superioridade, aparentemente.

Un rapaz que vive no barrio italiano do Bronx, e que é fillo dun honrado e modesto condutor de autobús, idolatra a Sonny, un mafioso italiano do seu mesmo barrio que está sempre merodeando por un bar que hai a carón da casa do rapaz. Un determinado día, sendo visible para moitos dos veciños, ese mafioso mata pistola en man a un rival diante do rapaz, pero el non o delata, e o mafioso agradécelle o xesto.

Uns anos máis tarde, de adolescente, comeza a facer traballos e a ter certa amizade con Sonny, el tenlle moita lei. O rapaz namórase dunha rapaza negra. O mafioso dálle consellos de todo tipo, e realmente hai que recoñecer que resulta ser un tipo bastante máis nobre do que podería parecer inicialmente. Por non desvelar o que pasa ao final, pois iso, basicamente a historia trata da relación entre eles dous, algo diferente ao que podería preverse.

Saúdos.

A familia Trelles, de Galicia a Cuba

No Entroido tiven algo máis de tempo libre e dediqueime a ler un pouco. E recoñezo que, de todo o que tiña pola casa pendente, decidinme por un libro que non esperaba, que xa levaba 13 anos durmindo no andel, que vira moitas veces, e que non lle agoiraba eu moito éxito, pero algo pasou, e deille unha oportunidade. E saíu máis airoso do que eu pensaba.

O libro titúlase "A familia Trelles. De Galicia a Cuba". Foi escrito por Benito Paz Trelles, primeiro profesor e despois compañeiro no colexio no que eu, primeiro estudei, e agora traballo. Cando estaba pola idade da súa xubilación, puido dedicarse a un desexo que lle proía dende pequeno, investigar a orixe do seu apelido materno Trelles. El é de Moaña e naquela zona o apelido Paz é bastante común, pero Trelles non. Sempre lle chamou a atención, e cando puido, púxose a pescudar. E iso coincidiu con que o seu fillo, un día, de casualidade, descubriu unha maleta con vellas cartas na súa casa de Moaña.

Esas investigacións levárono a Marín, a Portonovo, e finalmente a Asturias, Cuba, Porto Rico, Estados Unidos. E sobre o ano 2006 conseguiu rematar o libro e incluso fixo unha xuntanza de moitos Trelles en Moaña, que viñeron de diferentes partes do mundo. O libro está bastante máis entretido do que eu pensaba inicialmente. A parte final xa se fai algo máis farragosa, con moitas árbores xenealóxicas da parte americana, sobre todo. Pero en calquera caso, ten moito mérito o seu esforzo.

Saúdos.