O xabaril branco

Seguimos avanzando na Biblioteca Galega 120 da Voz de Galicia, e chegamos ao volume 109 da colección. Eu xuraría que este xa o lin hai anos, pero apenas lembraba nada, e ademais é de lectura áxil e doada, pero ten unhas características peculiares dentro desta colección. Titúlase "O xabaril branco" e foi escrito por Tucho Calvo.

Peculiar porque Tucho Calvo foi quen dirixiu e compilou esta colección de libros galegos, pero a empresa para a que traballa permitiu que incluíra unha das súas novelas na selección. Ao mellor alguén pensa que isto é unha crítica, e non é así, a obra está moi ben e non desentona o máis mínimo, pero hai que recoñecer que a coincidencia dá lugar a unha situación algo peculiar.

Outra característica é que a novela breve está dividida en 31 capítulos exactamente, dunha duración ben similar, e iso lémbrame que seguramente foi a primeira novela por entregas da Voz de Galicia no mes de agosto. Leva xa moitos anos organizando esa publicación no xornal, e de aí saíron moitas obras moi salientables.

E outra característica moi reseñable é que é o único título da colección (que eu lembre, e só me faltan 11 para rematala) impreso nun papel de máis calidade, pero neste caso está máis que xustificado, porque cada capítulo ten unha ilustración realizada polo gran Miguelanxo Prado, ou sexa, pouca broma.

A historia trata dun rapaz das montañas dos Ancares, chamado Fito e que ten uns 17 anos. Vive na palloza da súa familia na súa aldea, e sae unha partida de caza para capturar a un xabarín de dimensións portentosas, pero non o conseguen e morre Roi, o tío de Fito.

Debido a iso, decide marchar da aldea acompañando ao Futingo, un xigante daquelas montañas en quen todo o mundo confía moito, teñen que marchar a facer algo, pero ninguén sabe exactamente que é. Ao pouco de marchar viven estrañas aventuras de camiño ao mar, pero finalmente acaba chegando el só á Coruña.

O destino lévao de polizón a América (estamos a finais do século XIX) e ao baixar do barco coñece a unha rapaza, chamada Xela, que tamén ía no barco, e da que namora. Chegan a Bos Aires pero axiña parten cara ao sur e comproban como o exército e os indios araucanos manteñen unha guerra entre eles.

Os indios levan a Xela pero non lle fan nada, el acaba contactando con eles e establece tratos comerciais xustos (o que non fixeran os militares, obviamente) e faise inmensamente rico. Pero os militares non están contentos con esa situación e seguen enfrontándose aos indios e el ten que deixar ese negocio de intermediación que lle fixera tan rico e ben posicionado. Finalmente Xela e o fillo dos dous volven a Galicia e Fito morre asasinado no porto de Bos Aires poucos despois.

Saúdos.

O sabor do sake

Nos últimos tempos estiveron botando no CGAI un ciclo sobre o director xaponés Yasuhiro Ozu, cuxo nome me soaba lixeiramente. Non me cadrou demasiado ben ver ningunha delas, e polo que me documentei, tampouco tiña claro que me foran interesar moito, porque parecía moi centrado no melodrama, e nas relacións amorosas e de amizade, que non é un dos meus puntos de interese. Pero pechaban a tempada ata setembro e eu comezaba as vacacións, así que fixen un esforzo.

"O sabor do sake" foi dirixida por Yasuhiro Ozu en 1962 (foi a última que fixo, morreu ao ano seguinte). Porei aos principais actores e actrices do elenco, aínda que non me soa ningún, porque son un completo ignorante en cine xaponés: Chishū Ryū, Shima Iwashita, Keiji Sada, Mariko Okada, Teruo Yoshida, Noriko Maki, Shin'ichirō Mikami e Nobuo Nakamura. Como curiosidade, podemos dicir que o título orixinal debe ser algo asi como "Unha tarde de outono", e ningún dos dous me parece en absoluto representativo da temática. En Youtube non atopei nada en español desta película, pero tampouco me matei a buscar.

A temática é algo ou bastante machista, pero tampouco temos que medir a sociedade xaponesa dos anos 60 cos parámetros de hoxe, na nosa sociedade tamén pasaban cousas así de rancias. O caso é que o señor Hirayama vese algo presionado polos colegas, que están continuamente lembrándolle que a súa filla aínda vive con el para coidalo, pero que estaría ben casala. El, de xeito egoísta, non se preocupa demasiado porque lle convén non casala para que lle faga todo o traballo do fogar a el e ao outro fillo que aínda vive na casa, porque o maior xa casou e marchou.

Segundo avanza a película, van pasando cousas e imos coñecendo personaxes que animan ao señor Hirayama a ir cambiando de opinión e pensar no casamento da súa filla. Pero xa chega algo tarde nalgúns casos, porque algún dos posibles pretendentes da súa filla Michiko, que poderían estar interesados e que a ela lle gustaban, xa están comprometidos con outras mulleres porque pensaron que Michiko nunca casaría, ou ía tardar moito máis tempo en facelo.

Un dos personaxes máis entrañables que provoca ese cambio é un antigo profesor do señor Hirayama e dos seus colegas, coñecido co alcume de "O Calabaza". Invítano a unha cea con eles, moi emotiva, pero el remata terriblemente borracho, e varios deles acompáñano a casa. Alí descubren que a súa filla tampouco casou para coidalo a el, e que rexenta un restaurante bastante cutre para saír adiante. Finalmente o señor Hirayama accede e acaban casando a Michiko, con alegría por case todas as partes.

Saúdos.