Amoeba Split

Onte no Ágora había un concerto de música dun grupo cuxo nome me soaba, pero non coñecía, e as referencias non parecían malas, así que decidín probar. Polo visto, insinuábase que era un grupo a medio camiño entre o rock progresivo e o jazz. O rock progresivo gústame moito (aínda que sigo sen ter demasiado claro o que é) pero o jazz non. Unha vez pasado o concerto, creo que teñen máis de jazz que de rock progresivo, pero tampouco estivo mal.

A banda Amoeba Split é coruñesa, creouse hai xa máis de 20 anos, e estaban presentando o seu terceiro disco. Polo que dicían, dá a impresión de que non teñen moitos concertos. Na súa web di que os compoñentes son os seguintes:

- Fernando Lamas na batería

- Alberto Villarroya no baixo

- Ricardo Castro nos teclados

- Iago Mouriño nos teclados

- Eduardo Méndez na frauta e saxo

- Pablo Añón nos saxos

- Rubén Salvador na trompeta (non estivo neste concerto)

Uns cantos destes nomes sóanme bastante de velos en formacións de jazz que tocan no Jazz Filloa, por exemplo. En xeral, como pasa sempre nestes xéneros, son todos moi bos instrumentistas, faltaría máis, pero na miña humilde opinión (e xa me pasou máis veces), o teclista Iago Mouriño ten unha certa capacidade para eclipsar a todos os demais.

Saúdos.

Que me queres, amor?

Seguimos avanzando na Biblioteca Galega 120 da Voz de Galicia. Nesta ocasión foi a quenda do volume número 98, o libro de relatos de Manuel Rivas titulado "Que me queres, amor?". Se non lembro mal, xa debín lelo no seu día, cando se publicou, pero obviamente non lembraba apenas nada, agás o título dalgún relato e algunha outra historia que se fixo moi célebre pola súa versión cinematográfica.

O libro foi publicado a mediados dos anos 90 e, se non me engana a memoria, foi o primeiro desa xeira que colocou a Manuel Rivas como un autor de referencia na literatura galega e tamén en parte na española. Despois del veu "O lápis do carpinteiro" e algunhas obras máis. Está claro que naquel momento estaba pasando un pico de creatividade e emotividade.

O relato máis famoso do libro é obviamente "A lingua das bolboretas", que deu lugar a unha fermosa película dirixida por José Luís Cuerda. Estaba buscando o dato dos relatos nos que se basearon para a película, porque non foi só o que lle dá título. Sóame que colleron personaxes ou situacións dalgún relato máis, e creo estar seguro de que "Un saxo na néboa" foi un deles. Non sei se non sería "Carmiña", porque sóame que na película matan un can, e ese conto trata dese tema.

Supoño que o libro me gustou máis no seu momento, cando o lin por primeira vez e estaba na crista da onda, que agora. Hai algúns relatos que son moi desconcertantes, e outros cun final moi aberto e difícil de interpretar.

Saúdos.