VANGAL 2023

Este artigo non trata sobre un veterano adestrador holandés de fútbol senón sobre un novo festival de música que acaba de crearse na Coruña (vaia, creo que estiven nalgunha das sesións da súa primeira edición, polo que oín). O festival chámase "Vangal" porque pretende convocar á vangarda da música galega, e semella que en galego.

Eu xa teño unha idade, e actualmente non me gustan nada os festivais (e moito menos co nivel da música actual), pero este ten unhas condicións que mo fan máis ou menos aceptable. O tipo de música pode interesarme, polo menos en parte, é gratuíto (non é moi relevante para min), celébrase no patio da Fundación Luís Seoane (lugar pequeno pero moi acolledor), e as xornadas non son eternas, senón que só había un par de concertos cada día, durante os tres seráns dunha fin de semana. Todo iso sucede na cidade na que vivo, polo tanto non cambia demasiado as miñas rutinas. De feito, puiden ter ido máis días pero interesábame especialmente o da última xornada.

O venres tocaba Faia Díaz primeiro e Teresa Ferreiro despois. Faia Díaz téñoa visto en De Vacas e tamén escoitei cancións do disco en solitario que sacou, que non me gustou demasiado. Teresa Ferreiro non sei quen é, pero xuraría que lin que é unha DJ que mestura música tradicional con latinoamericana, e que tamén pinta, porque durante a fin de semana había unha exposición e venta dos seus cadros no lugar de celebración do festival. Ese día non puiden asistir.

O sábado tocaban Laura Lamontagne & Picoamperio e despois Mounqup. De Laura Lamontagne & Picoamperio teño visto algún vídeo para ver o que fan, porque sabía que tocaban as cantigas medievais con ritmos electrónicos, e non me convenceu demasiado, pero haberá que darlles algunha oportunidade máis. A Mounqup xa a vin actuar en directo algunha vez e non me convence nada o que fai, seguro que ten moito mérito, pero a min non me gusta. Ese día tampouco puiden asistir.

Si puiden asistir o domingo. Tocaba primeiro Sheila Patricia, unha cantautora que mestura canto tradicional con algo de electrónica. Estaba acompañada por dous músicos, un que parecía centrarse máis en percusión tradicional, e outro que xa tocaba guitarra e bases pregravadas, aparentemente. Estivo ben, pero tampouco me apaixoou. 

Pero o grupo que máis ganas tiña de ver eran as Fillas de Casandra, formado por María Soa e Sara Faro. Unha mestura de canto tradicional con ritmos electrónicos, e unha mensaxe moi feminista e bailable. O seu primeiro disco, recén publicado, titúlase "Acrópole" e fai reivindicacións feministas baseándose principalmente en figuras femininas da mitoloxía grega como Lisístrata, Antígona, Pandora, Eco, etc. Era o último concerto e notei como entraba un bo feixe de xente nova (algunhas ex-alumnas miñas) que viñan exclusivamente para este concerto, e que nalgunhas ocasións poñíanse a bailar como se estiveran en trance (eu non, obviamente, coa miña habitual sobriedade). Alguén que parece saber do tema díxome que van ser as seguintes Tanxugueiras.

Saúdos.

Falando a boca chea 2023

Se non me engano, a única publicación da sección "Contacontos" que hai neste blog foi a que subín o ano pasado cando asistín á edición de 2022 do festival de narración oral "Falando a boca chea", que se celebra dende hai uns anos no Fórum Metropolitano da Coruña. Pois o segundo artigo desta sección vai falar sobre a edición de 2023 dese mesmo festival. Acabo de ler a publicación de hai un ano, para ver se había moitas similitudes ou diferenzas.

En xeral, a organización do certame segue sendo a mesma. Dura catro días, dende o mércores ata o sábado. Hai sesións gratuítas a media tarde no vestíbulo, máis ben dirixidas a público infantil, e sesións de pago pola noite no auditorio, dirixidas xa a público adulto. Acabo de comprobar que das sesións de público adulto (as únicas ás que vou) houbo bastante cambio dun ano para outro, pero non total. De feito, a única sesión á que non fun este ano foi a que se repetía do ano anterior.

O mércores actuaba Celso Fernández Sanmartín. Xa o vin actuar catro ou cinco veces, pero non me importaba repetir, porque me gusta moito. Sempre leva unha pandeireta e canta algunhas cantigas populares. É a parte que menos me gusta do seu espectáculo (despois entenderedes por que digo isto) pero no resto pásoo tan ben, que compensa de sobra.

O xoves contaba Cándido Pazó. Xa perdín a conta das veces que o vin actuar, non creo que baixen de dez. Ségueme gustando, e non me aburre, pero eu xuraría que esta vez o vin algo menos áxil e lúcido que outras veces, e iso que non me soaban as historias que contou (vinno tantas veces, que algunha historia xa lla escoitei en varias ocasións, pero esta vez non foi así). Xa pasa dos 60 anos, e se cadra a idade xa vai pesando, non o sei.

O venres actuaba María da Pontragha, a única que repetía do ano pasado. Precisamente o ano pasado fun vela por primeira vez. Non me desagradou pero tampouco me chamou demasiado a atención. Igual que Celso, de cando en vez toca unha cantiga á pandeireta, porque é cantareira. De novo, é a parte que menos me interesa, pero a outra parte non me deslumbra tanto como con Celso, así que este ano decidín non ir vela, teño que descansala máis e ter máis ganas de vela a próxima vez.

O sábado había outra novidade, un contacontos ao que non vira nunca, Caxoto. O pouco que sabía del é que era o socio do chorado Pedro Brandariz, e que principalmente se dedica á animación para nenos. Pero polo visto, tamén fai contadas para adultos, e a iso veu. Xa deixou claro nada máis comezar que a súa contada dese día ía centrarse en contos eróticos ou sensuais. Estivo ben pero tampouco me deslumbrou, pero polo menos foi unha voz e un estilo diferentes aos habituais.

Saúdos.

O profesor chiflado

Hai uns meses vin nunha plataforma de "streaming" a película "O Rei da Comedia", unha parodia da vida de Jerry Lewis, ou algo semellante (estará un pouco máis abaixo neste blog). No artigo xa comentei que, cando era pequeno, gustábame bastante Jerry Lewis, aínda que obviamente non debín ver moitas películas del. E cando vin "O Rei da Comedia" quedei moi perplexo porque iso non era o que eu lembraba das súas películas. O que eu lembraba era o que vin hai unhas semanas no espazo de cine clásico da 2: "O profesor chiflado".

Foi dirixida e producida polo propio Jerry Lewis. No resto do elenco, a única que lle fixo algo de sombra foi Stella Stevens. A verdade é que eu lembraba esta película como algo máis banal, pero despois de ver e ler varias cousas, semella que a historia tiña bastante máis chicha da que eu lle asignaba na infancia, como é lóxico. Aparte de ser unha versión moderna de adaptada de "Doctor Jekyll e Mr. Hyde", parece que tamén é unha crítica mordaz a personaxes de Hollywood como Dean Martin, que era gran amigo de Jerry Lewis pero que se enemistaron, e o guaperas desta película está inspirado en Martin.

A historia é simple. Julius Kelp é un profesor de química da universidade, bastante enclenque e torpe, que está namorado dunha moi atractiva alumna, igual que lle pasa a moitos alumnos. Ante as humillacións dos alumnos máis fortachóns, intenta facerse máis robusto indo ao ximnasio, pero ante o evidente fracaso, ponse a investigar nos seus coñecementos químicos, para dar cunha poción ou beberaxe que lle convirta nunha persoa diferente. Con certos atrancos, si que consegue ter éxito nese proceso, e despois de tomar esa poción e durante unhas horas, convértese en Buddy Love, un guaperas presumido que atrae a todos os  homes e mulleres.

Saúdos.