Como xa saberedes moitos de vós, porque se está comentando bastante, este ano cúmprense 50 anos da morte de Picasso. A Coruña foi unha das cidades onde viviu (xunto con Málaga, Barcelona, París e supoño que algunha máis de Francia). Só o fixo durante 4 anos, dende os 10 ata os 14, aproveitando que o seu pai era profesor na Escola de Belas Artes da cidade, e que el era alumno da mesma. Pero algunha xente di que eses anos foron esenciais, xa que foi cando decidiu que quería dedicarse á pintura, e que aquí perfeccionou a súa técnica de debuxo, que xa era moi depurada.
Si, pola cidade e nalgúns dos xornais da cidade (sobre todo aquel máis veterano) hai pegadas do paso de Picasso pola Coruña. Parece que xa fixo ou deixou aquí algunha mostra de que podía ter moito talento. Pero levouse todo con el, e hai fotos nas que se lle ve pintando algúns dos famosos cadros posteriores, e na parede ou nalgún moble vense algunhas das obras menores que pintou aquí. Polo tanto, parece que as levou sempre consigo, conservounas e as tiña en boa estima.
No Museo de Belas Artes pode verse ata finais de xuño a exposición "Picasso: branco no recordo azul", que intenta recrear como foi aquela época da súa vida, e que pegada deixou na súa obra posterior o seu paso pola cidade. Está dividida en dez seccións que abordan diferentes aspectos desta perspectiva. Por exemplo, unha das que me sorprendeu foi a sección que fala da súa faceta de escritor, que eu descoñecía por completo. O título da exposición está tomado dun verso dun dos seus poemas. Poemas que, por certo, non me pareceron moi inspirados, pero como eu non conecto moi ben con ese arte, se cadra si teñen moito valor.
Hai uns días, no espazo de cine clásico da 2, comezaron a botar un ciclo de "cine estadounidense de catástrofes". Como xa me leríades antes neste blog, considero que Estados Unidos é un país de chalados. E nos anos 70, por algunha razón que non consigo entender, comezaron a facer películas sobre atentados, grandes accidentes, incendios, etc. Nas vindeiras semanas leredes varios artigos sobre iso. Un dos subxéneros que máis explotaron foi o de catástrofes aéreas. Como mínimo, houbo catro películas nesa serie, e mira ti, son todas desa década, despois xa se lles pasou a tontería. Imos falar hoxe do comezo da saga.
"Aeroporto" foi dirixida en 1970 por George Seaton e Henry Hathaway (este só dirixiu as esceas da tormenta de neve). Os papeis principais foron protagonizados por Burt Lancaster, Dean Martin, Jean Seberg, Jacqueline Bisset, George Kennedy, Helen Hayes e Van Heflin. Por certo, a película foi rodada no aeroporto de Minneapolis simulando un suposto "Aeroporto Lincoln" na área de Chicago.
A trama é relativamente complexa nas relacións entre os diferentes personaxes, pero bastante simple na historia "catastrófica". Na parte catastrófica, hai unha tormenta de neve no aeroporto. Aínda que numeran as pistas de forma algo estraña, polo que parece, só hai dúas pistas operativas. Se os avións engalan ou aterran por unha delas, hai protestas dos veciños da zona pola pegada sonora. Ou sexa, que o ideal sería facelo na outra, pero mira ti por onde, na primeira escea da película, e debido á nevada, un avión que acaba de aterrar patina e o tren de aterraxe queda enterrado na neve, ocupando parte desa pista. Así que parte da película trata dos mecánicos de terra do aeroporto intentando mover o avión uns poucos metros para diante, para así conseguir que a pista volva estar operativa. Obviamente, algo que podería parecer moi simple é adornado para facernos entender que é unha operación de alto risco para a aeronave.
Se nos fixamos nas relacións entre personaxes, aí xa hai moita tela:
- O director do aeroporto, que é a persoa responsable de resolver o problema, está a punto de divorciarse, e precisamente o decide a parella conxuntamente esa noite
- A irmá do director do aeroporto está casada co copiloto dun avión que acaba de saír e que vai ter un importante contratempo no voo.
- Ese copiloto vai de avaliador do piloto, así que a relación entre os dous é algo tensa, por desencontros anteriores.
- Ese copiloto, a pesar de estar casado coa irmá do director do aeroporto, está liado cunha nova e fermosa azafata dese mismo voo, que pouco antes de saír lle comunica que está embarazada.
- Nese voo, vai unha señora maior que é unha polizón de alta calidade, sabe colarse nos avións con moita pericia.
- Nese voo tamén vai un tipo que está arruinado e que, para salvar a economía da familia, non se lle ocorreu nada mellor que contratar un seguro de vida fantástico xusto antes de subir ao avión, e de subirse cunha bomba fabricada por el mesmo nunha maleta de man.
- Todo isto descúbrese cando están voando, grazas á esposa do señor suicida, e entón deciden que o avión dea a volta de forma moi suave e volva ao aeroporto en cuestión.
- Pero todo acaba descubríndose, o suicida escapa do seu asento, métese no baño e fai estoupar a bomba, que abre un bo boquete nun lateral do fuselaxe, ameazando con desprender a cola.
- A primeira golpeada é a azafata que estaba liada co copiloto, cuxa vida pende dun fío e dende logo a cabeza e a vista semella que van quedar tocadas.
- Debido a diferentes comentarios, o piloto acaba descubrindo a aventura dela co copiloto.
Este foi un resumo do máis gordo e complexo que pasa no avión e no aeroporto. A partir de aí, a historia trata da tensión que hai para que o avión con boquete consiga aterrar na pista que estaba semiocupada polo avión anterior, e que, nunha manobra arriscada, acaba sendo liberada uns segundos ou minutos antes de que ese outra avión chegue. Final feliz, coma sempre.
