Os xoves, milagre

Buscando en RTVE Play atopei unha película clásica española da que oíra falar moitas veces pero que nunca vira, así que me animei a vela.

"Os xoves, milagre" foi dirixida por Luís García Berlanga en 1957, foi a súa quinta película. Agora ben, polo que parece, filmar unha película con esta historia no medio do franquismo e coa influencia que tiña a Igrexa daquela si que foi unha auténtica milagre. Parece que interveu algún director máis, entrou a censura, modificaron incluso diálogos na sala de montaxe e parece que ata hai varias versións da película. Patético. O reparto é moi coral, cousa que pasa bastante con este director. Destacan o estadounidense Richard Basehart e o italiano Paolo Stoppa, e os españois Pepe Isbert, José Luís López Vázquez, Manuel Alexandre, e moitos outros cuxas caras me soan pero non consigo asocialos co seu nome.

A historia é ben simple. O pobo de Fontecilla está máis morto que vivo e o seu destartalado balneario case non o visita xa ninguén. As forzas vivas do pobo pergeñan un plan para facerlles crer que os xoves se vai aparecer San Dimas, xa que hai unha imaxe na igrexa do pobo. Aparécese o primeiro día a Mauro, o tonto do pobo, e a semana seguinte a varias beatas máis. Non semella moi convincente, pero a xente vaise animando e vai por alí todos os xoves, por se acaso.

Nese intre aparece un estraño personaxe chamado Martino que semella un mago, ladrón, ou algo así, que consegue convencer a todo o mundo de que as augas do balneario son milagreiras. As forzas vivas deciden recoñecer en público que todo foi unha broma sen mala fe inventada por eles pero xa ninguén lles cre, son máis felices pensando que a auga si é milagreira.

Saúdos.

Sherlock Holmes e a arma secreta

Por razóns que non veñen agora ao caso, ultimamente estou vendo bastantes historias audiovisuais sobre Sherlock Holmes, o inmortal personaxe de Arthur Conan Doyle. Comecei con algunha película de Robert Downey Jr, hai pouco comecei a ver os primeiros capítulos da serie protagonizada hai uns anos por Benedict Cumberbatch e Martin Freeman e o outro día lembrei que había unhas películas clásicas en branco e negro ben xeitosas sobre o tema. A miña nova Smart TV permitiume chegar a elas por Youtube.

Esta película clásica que vin o outro día foi dirixida en 1943 por Roy William Neill, que despois dirixiu moitas máis protagonizadas polos mesmos actores principais, Basil Rathbone facendo de Sherlock Holmeas, Nigel Bruce facendo do Doutor John Watson e Dennis Hoey facendo do inspector Lestrad. Teoricamente está baseada nun conto de Doyle titulado "A aventura dos homes bailantes" pero semella que o parecido entre a película e esa historia é mínimo, e buscouse unha escusa calquera para ambientala na II Guerra Mundial, cando o autor xa non vivía. Había que facer propaganda para os aliados como fora.

O caso é que un científico británico deseñou unha arma revolucionaria que pode decantar a II Guerra Mundial do lado dos aliados e, obviamente, os nazis apoiados polo malvadísimo Profesor Moriarty queren facerse cos seus planos. O científico é levado a Londres pero consegue escapar do lugar onde o tiñan retido, un pouco pola súa astucia e outro pouco porque o Doutor Watson sempre semella algo aparvado. Fuxe non para irse co inimigo, senón para entregarlle a catro científicos amigos as diferentes pezas da súa arma: unhas sen as outras son totalmente inútiles.

Nesta historia, Sherlock Holmes, máis que da súa astucia, que tamén, bota man da súa capacidade para disfrazarse (que eu xa tiña bastante esquecida). Pero vaia, que a historia é un pouco trangallada e non di moito da pericia do autor cando creou aqueles relatos inmortais.

Saúdos.