Grupo salvaxe

Esta película ten moitísima fama. Eu penso que xa a vira anteriormente, e non me deixara boa sensación, pero onte botábana de novo, e deille unha nova oportunidade, por se entendera algo mal. Esta vez desagradoume menos que a outra vez, pero aínda así coido que hai bastante violencia gratuíta, principalmente nas esceas do comezo e do final. E moitos valores que non comparto, aparentemente.

A película foi dirixida en 1969 por Sam Peckinpah, sendo supostamente unha das súas mellores obras. Hai papeis máis importantes que outros, pero teoricamente hai un reparto bastante coral no que sobresaen 6-7 personaxes, interpretados por William Holden, Ernest Borgnine, Robert Ryan, Edmond O'Brien, Warren Oates, Ben Johnson, Jaime Sánchez e Emilio Fernández. Como se ve, todos homes, bastante machirulos, bastantes deles xa maiores, as mulleres son só obxectos sexuais, e facendo chistes e con actitudes para min totalmente insoportables. Non sei se os autores da película pretendían transmitir esa idea da historia ou dos personaxes, ou se é o mundo que lles agrada a eles. Eu decántome máis polo segundo. En canto ao título, non hai moita queixa. A tradución española non é mala, pero seguramente é mellor a hispanoamericana "pandilla salvaxe". É máis fiel ao título e á historia, chamarlle "grupo" é demasiado xeneroso con eles.

A historia é máis ou menos simple. Hai un grupo de foraxidos que se dedican a asaltar bancos e fechorías similares. No pasado, un dos seus integrantes, nun descoido cando estaban disfrutando dos seus beneficios, foi apresado. Estivo no cárcere e a experiencia non lle agradou en absoluto. Sacárono se colaboraba para apresar ao resto da banda, aos que coñece ben. É contratado polo propietarios dos ferrocarrís que chegan a Texas para acabar con eles. A banda de foraxidos sabe que el é moi competente e que sabe perfectamente como pensan e actúan.

A película comeza coa banda de foraxidos disfrazados de militares intentando asaltar un banco nunha vila do sur de Texas, a comezos do século XX. O que eles non saben é que o seu perseguidor xa o supoñía e ten preparada unha emboscada. Coincidindo co atraco, prodúcese un absurdo desfile de puritanos que queren mandar ao inferno a todos os que consuman o alcohol. A banda de foraxidos decátase da emboscada, e deciden saír xusto cando o desfile pasa por diante do banco. A matanza é terrible, pero máis ou menos conseguen escapar os principais elementos da banda. O perseguidor quéixase de que os homes que puxeron ao seu cargo son uns patáns, e non lle falta razón. Pero como xa intuían o atraco ese banco, cambiaron as moedas de ouro por pezas metálicas, e a banda non se entera ata unhas horas despois.

Comezan a vagar para buscar novos ingresos, e cruzan o río para pasar a México. Un dos integrantes da banda é mexicano, chegan á súa aldea, e entérase que un tal Xeneral Mapache, cacique autoproclamado Xeneral que se está enfrontando a Pancho Villa, matou ao seu pai e levouse como amante á que era a súa moza, con total complacencia por parte da moza. Isto enfurece ao rapaz mexicano.

Seguen avanzando por México e chegan ao cuartel xeral de Mapache. O rapaz mexicano mata á súa ex-moza cando está nos brazos de Mapache, e iso case acaba en traxedia, pero de forma sorprendente, os gringos recén chegados convértense en aliados do Xeneral Mapache, e iso non lle fai demasiada graza ao rapaz mexicano, pero acaba aceptándoo.

Os foraxidos son "contratados" para atracar un tren do exército americano que leva armas, e vai protexido polo seu perseguidor, os seus colegas e uns reclutas novatos do exército que non se enteran de nada. O atraco é moi ben preparado e sae á perfección. O rapaz mexicano, idealista, renuncia á súa parte do botín se lle ceden 1 das 16 caixas de armas que se van roubar, e todos aceptan.

A banda vaille entregando as armas ao Xeneral Mapache en catro prazos, porque non se fían del, xa viron que é bastante salvaxe e imprevisible. Cando entregan o último cargamento, están presentes un dos líderes da banda e o rapaz mexicano (seguramente non foi unha gran idea). O Xeneral pregunta por que razón hai unha caixa menos das que prometeron. O líder da banda di que a perderon polo camiño, pero Mapache sabe que non foi así, senón que o mexicano lla entregou á xente do seu pobo, para que loite pola súa liberdade. O líder non ten máis remedio que recoñecelo, e deixa ao mexicano no cuartel de Mapache, e iso non ten moi boa pinta, a verdade.

Finalmente os catro que quedan da banda van de visita ao cuartel de Mapache. Despois dun pouco de diversión, saen decididos a liberar ao rapaz mexicano. Mapache parece que vai aceptar, pero ao final dególlao diante deles, e eles comezan a disparar a todo o mundo. Esta última escena é un disparate. Catro gringos disparando nun cuartel onde hai uns 200 mexicanos, aínda que levan varios días borrachos por ter recibido as armas, entre elas unha ametralladora que fai estragos nos dous bandos. Unha carnicería terrible.

Cando remata todo isto, nas aforas do cuartel, xúntanse o líder dos perseguidores, un veterano integrante da banda que todos pensaban que xa morrera, e os compañeiros do rapaz mexicano, que salvaran da morte ao anterior. Deciden unir os seus destinos e seguir traballando xuntos.

Saúdos.

Ti e máis eu

No espazo "Días de cine clásico", que botan os luns pola noite na 2, agora están cun ciclo sobre Cary Grant. A última semana botaban "Ti e máis eu" (despois comentarei máis sobre este pouco acertado título), unha comedia romanticona pastelosa que me interesou bastante pouco. Polo visto, Grant era un sex-symbol que pegaba moi ben en historias románticas ou de comedia. Aínda así, eu lembro máis os papeis con Hitchcock, por exemplo.

Esta película foi dirixida en 1957 por Leo McCarey, para total lucimento da namorada parella protagonista, Cary Grant e Deborah Kerr. Unha cousa que me chama moito a atención é que este mesmo director fixo unha primeira versión cinematográfica desta mesma historia en 1939, naquel momento con Irene Dunne e Charles Boyer como estrelas. A historia ten algunha chicha, pero tampouco creo eu que sexa para tanto.

Ah, si, o título. Parece que tanto nas versións de 1939 como esta de 1957 decidiron titulalas en España "Tú y yo". A esta versión en México e Arxentina decidiron titulala "Algo para recordar", un título bastante fiel ao orixinal. Aínda que calquera deles tampouco é que me diga demasiado. A verdade, non teño nin idea de que título lle poñería eu a esta película, se alguén me dera esa potestade.

Nun transatlántico que vai de Europa a Nova Iork viaxan Nico, un pintor que é coñecido mundialmente como sex-symbol, e Terry, unha anónima cantante de cabaret. Nico vai casar cunha multimillonaria en canto chegue a terra. Terry tamén está comprometida para casar cun industrial americano, pero aínda non se pensou en data para a voda. Nico, que é  un seductor, fíxase en Terry nalgún momento da travesía, comeza a cortexala, como non podía ser menos, tendo éxito. A metade da película trata do traxecto no barco, os intentos de discreción estropeados polo fotógrafo do barco, que difunde a noticia de que están saíndo xuntos, ten probas, e todo o mundo xa o sabe. Pero fóra do barco non, que aínda non existía Internet.

Cando chegan a Nova Iork, quedan en que replantexarán as relacións cos seus prometidos, e que se citarán xusto dentro de seis meses nos miradores do Empire State Building. A cita chega e podería producirse, xa que os dous seguen namorados do outro e romperon os compromisos que tiñan, pero Terry é atropelada por un coche xusto cando vai entrar no edificio do Empire State Building. Nico está alí toda a tarde agardando, e non se entera do accidente, así que decide seguir coa súa vida.

A súa vida, agora que rompeu coa multimillonaria coa que ía casar, consiste en intentar ganarse a vida cos seus cadros. O seu axente vai conseguindo venderlle algunhas obras. Ela, que aínda non pode andar debido ao accidente, é profesora de canto nun "divertido" coro infantil. Suponse que vive diso, aínda que a relación co industrial vaise recompoñendo, sobre todo á fidelidade e cariño deste. Pero un día Nico mira na guía telefónica e consegue o enderezo de Terry, e vai visitala. Comentan cousas variadas, e ela, que está sentada nun sofá sen moverse, en ningún momento lle di por que non asistiu, incluso insinúa que si estivo alí, pero que foi el o que faltou, cando el sabe perfectamente que non foi así.

A película remata cando el di que un cadro que el pintou pensando nela xa non llo pode regalar, porque xusto o día anterior o seu axente llo regalou a unha muller que non podía pagalo e que foi á tenda nunha cadeira de rodas. Nese momento, el decátase de algo, entra nunha habitación e ve ese cadro alí pendurado.

Saúdos.

A fera da miña nena

A pesar de ser esta película moi famosa, eu non a vira enteira ata agora, só me soaban algunhas das esceas. Semella que, agora, e se cadra no momento da súa rodaxe, presentábana como "a mellor comedia da historia", comentario que me parece máis que esaxerado. Polo que parece, na estrea foi un absoluto fracaso comercial, tanto que provocou que lle cancelaran ao seu director contratos que xa tiña asinados.

Foi rodada en 1938 baixo a dirección de Howard Hawks, para lucimento das dúas estrelas, Cary Grant e Katherine Hepburn. Estas dúas superestrelas fixeron tres películas máis, entre elas a (para min infumable) "Historias de Philadelphia". Os secundarios non me parecen moi reseñables.

Traducir o título ao galego dende o español "La fiera de mi niña" non me resultou agradable, pero acabo de comprobar que o título é moi controvertido. En Arxentina decidiron chamala "La adorable revoltosa" poñendo o foco no papel de Hepburn. Eu pensaba que o título español tamén facía referencia a iso, pero despois de ver a película, xa non me queda tan claro. E o máis chocante é o título orixinal, que é "Bringing up my baby", que podería traducirse como "Sacando o tema do meu amor", pero que resulta aínda máis confuso se temos en conta que "Baby" é o nome que recibe un manso leopardo que está coidando a actriz da película, de aí pode vir o de "la fiera de mi niña" (supoño).

David é un paleontólogo que ten montado un museo de dinosaurios, vai casar cunha muller gris e aburrida que se dedica á mesma profesión, e están moi desexosos de que unha millonaria lles faga unha fantástica doazón para o seu museo.

O día antes da voda intenta concertar unha entrevista coa millonaria para convencela da doazón, pero para a súa desgraza, acaba coñecendo á súa sobriña Susan (sen el saber o lazo de parentesco ata algo despois). Susan é unha muller caprichosa e atolada que non fai máis que tonterías, pero que ademais acaba de namorar de David e vai facer todo o posible para atraelo.

Susan acaba de recibir un agasallo do seu irmán, que se atopa de safari por África. É un manso leopardo chamado Baby. Pero realmente o agasallo é para a súa tía, a millonaria, pero tampouco o saben ata despois. Por se non chegara con iso, nese mesmo intre e moi cerca de alí, un leopardo "de verdade" ataca ao seu domador na actuación dun circo, e deciden desfacerse del. Os encargados de transportalo pérdense, e preguntan xusto na casa onde está o outro leopardo, que casualmente escapara da súa gaiola debido a un descoido. Confúndese os dous leopardos, e uns quedan co máis salvaxe pensando que era o manso, que anda libre paseando polo bosque.

Como non podía ser doutro xeito, acábase aclarando o enigma, e a millonario acaba facendo a doazón ao museo, sobre todo pola insistencia de Susan. Que eu lembre, non se sabe nada máis da voda de David, nin con quen é.

Saúdos.

Joker

Soábame que nos últimos anos fixeran unha película sobre o personaxe de Joker (que tan ben caracterizara Jack Nicholson hai unhas décadas) que tivera bastante éxito e premios, pero en xeral, non me suscitaba maior interese. Pero botárona un día destes nunha cadea de televisión, nun día e a unha hora na que non me desagradaba a idea de ver unha película, e animeime.

Foi dirixida en 2019 por Todd Philips (que ata ese momento fixera cousas como a saga "Resacón nas Vegas" ou "Borat", ou sexa, nada moi destacado). O protagonismo principal é para Joaquin Phoenix. O único secundario que me soaba de algo era Robert De Niro. Por certo, a única disonancia no título da película é que en Hispanoamérica a chamaron "Guasón", que tampouco é tan mala tradución.

Arthur Fleck é un tipo raro e excéntrico que traballa como pallaso. Faino nunha empresa de animación que ten contratados a uns cantos para ese labor, para facer publicidade nas rúas ou para eventos variados, como animar aos rapaces ingresados no hospital. As condicións laborais non semellan idílicas.

Por se non chegara con iso, o tipo non semella moi equilibrado, de cando en vez danlle ataques de risa incontibles que non son comprendidos pola poboación, obviamente. Ademais, vive coa súa nai impedida, que tampouco semella estar moi sana da cabeza. Insiste en escribirlle a Thomas Wayne, multimillonario de Gotham (cidade na que está ambientada a película, obviamente, que semella ser Nova Iork na realidade), para o que traballou hai tempo, para que lles axude económicamente. Máis adiante na película, Arthur descubre casualmente que el é fillo de Thomas, ou polo menos, iso é o que di a nai.

Despois dunha agresión que sufre Alfred na rúa cando está facendo o seu traballo, a mans duns gamberros adolescentes, un compañeiro ofrécelle un revólver, que el acepta sen moita ilusión. Pouco despois, uns mozos ricos comezan a agredilo nun vagón de metro case baleiro ás últimas horas da noite, e el mátaos coa pistola. Este evento consterna á cidade, basicamente porque os mortos son da clase alta, senón non se preocuparía ninguén. Hai unha testemuña que di que o asasino ía disfrazado de pallaso. Así que a policía comeza a entrevistar a todos os da empresa, por se acaso. De feito, el fora despedido pouco antes porque se lle caeu a pistola nunha actuación no hospital que viron os rapaces. Así que pasaba a ser un dos principais sospeitosos do asasinato.

Pero casualmente este suceso provoca unha revolución na cidade, e os rapaces da clase baixa e media comezan a organizar manifestacións e tumultos disfrazados de pallaso, solidarizándose co autor dos asasinatos, aínda que non se sabe quen é. Neste momento, tamén se achega á mansión de Thomas Wayne para intentar falar con el, pero non o consegue, só fala brevemente co seu fillo Bruce (o futuro Batman) ata que o interrompe o maiordomo. Finalmente si consegue falar con Thomas un día, nos baños dun teatro, pero Thomas dille que a súa nai estaba enferma e tola, e que el non era o seu pai. Finalmente, nun deses tumultos, un manifestante mata a Thomas Wayne e á súa muller, deixando vivo ao fillo (comezo da saga de Batman).

É unha película moi triste e amarga. Gotham seméllase bastante a Nova Iork. Polo que parece, é unha boa precuela da saga de "Batman", moi ben explicada. Joaquin Phoenix debe ser moi bo actor, non o discuto, pero xa me chama a atención que case sempre interprete papeis de personaxes chalados ou atormentados. Seguro que esquezo algunha, pero véñenme á cabeza, ademais desta, "Gladiator", "Sinais" ou "Her", nos que interpretaba personaxes algo desequilibrados, en maior ou menor medida.

Saúdos.