Pena furada

Segunda entrega de literatura, deste novo blog. Estou xa case rematando a Colección Mandaio de Biblos Clube de Lectores. Este é o número 47 dos 50 da colección, amén de varios que sacaron na súa colección de novos valores da literatura galega, e que aínda non lin todos. O libro titúlase "Pena furada" e foi escrita por José Luís Sucasas, un xornalista e política que foi edil do BNG en Lalín, e que morreu hai varios anos.

A historia non está nada mal. Está ambientada nalgún lugar imaxinario do rural galego a comezos do século XIX. Conta a relación entre os señores do castelo e os dunha aldea cercana. Unha noite hai unha grandísima treboada e algo que semella un tremor de terra. Iso provoca varias cousas, como o nacemento prematuro dun neno no castelo, que era esperado uns meses máis tarde, e o derrubamento dunha casa na aldea, matando a cinco dos seus moradores, só sobrevive a nena máis pequena.

Cando chega o día e a xente descubre o que pasou coa casa, avisan no castelo, e comezan os preparativos para o soterramento. Ademais, o párroco está trastornado porque tamén caeu o campanario da igrexa e houbo algún desperfecto máis. Ademais, hai un problema loxístico para enterrar ás cinco persoas desa familia, non saben se facelo en tumbas paralelas, ou se facelo nunha soa e en vertical, xa que só mercaran un nicho. En última instancia decídense por esta opción, e hai que avisar aos operarios para que fagan o burato de toda esa profundidade.

As treboadas seguen pero finalmente ten lugar a misa e o soterramento. Os operarios xa notaran algo raro cando cavaban, e é que no fondo do burato, en troques de estar a terra máis dura ou rocha, estaba máis branda e húmida, e iso non lles cadraba, pero o caso é que deron feito o burato a tempo para o funeral, así que non lle deron moitas voltas. 

Un veciño tamén detectara nas últimas horas que había unha fenda na contorna que nalgúns puntos era perfectamente visible e noutros non. E na aldea, algúns veciños dicían que lles daba a sensación de que, ou o castelo se movera algo do sitio, ou o fixera a aldea, porque as perspectivas non eran exactamente as mesmas que antes do tremor. Pero estaban totalmente ocupados cos trámites do enterro, así que tampouco se preocuparon demasiado diso. Cando meten as cinco caixas no burato, cóanse para abaixo, e incluso algunha veciña que asistía ao enterro tamén cae no burato da impresión.

Hai que ter en conta que hai algún "flashback" na obra que conta a historia en orde diferente a como o fixen eu, de forma lineal. Por exemplo, a novela comeza de forma moi interesante, cun acta notarial na que os operarios que fixeron a foxa explican todo o que pasou co burato. Polo tanto, resulta unha trama bastante interesante, cun punto case sobrenatural que a fai atractiva.

Saúdos.

Os catrocentos golpes

Había xa moitos anos que oíra falar desta película e tiña ganas de vela, obviamente. Acabo de ler que foi a primeira película dirixida por François Truffaut, en 1959, e que foi a primeira de cinco case autobiográficas que fixo este director. Foi protagonizada polo neno Jean-Pierre Léaud, cando tiña uns 14 anos. É considerado un gran actor francés e un dos mellores de Europa pola súa longa carreira. Como non me soa de nada, queda clara a miña grande ignorancia sobre o cine francés e europeo.

A historia é ben simple. Conta uns meses na vida dun preadolescente parisino. É fillo de solteira, e a súa nai tampouco é que se preocupe demasiado por el. O seu padrastro faino un pouco máis, pero tampouco demasiado, así que el non se sente especialmente querido. Ademais, o seu rendemento no colexio é moi baixo e non encaixa nada ben cos seus severos profesores. Un día lata a clase cun colega e ve á súa nai cun amante, e isto aínda o illa máis. É collido nun pequeno roubo e enviado a un reformatorio, de onde escapa, e consegue ver o mar, xa que está cerca da costa, e ese era un dos soños da súa vida.

Claro, cheguei á película 60 anos tarde, é posible que me tivera chamado máis a atención véndoa antes, con menos influencias das que teño agora, pero tampouco me pareceu tanta cousa. Pero no momento debeu sorprender bastante. É unha das primeiras películas da Nouvelle Vague francesa, que semella que como características xerais tiña, entre outras, un estremo realismo e un intento de presentar a soidade do ser humano na sociedade actual. Non sei se podería emparentarse en certo xeito co neorrealismo italiano, pero parece que en Europa houbo varios movementos cinematográficos dese tipo, supoño que intentando competir co cine estadounidense, máis dado á fantasía e pirotecnia técnica.

Saúdos.

Vertixe

Nese magnífico espazo de cine clásico da 2 dos martes pola noite, durante tres semanas seguidas botaron películas de Alfred Hitchcock. A terceira foi "Vertixe", de 1958, protagonizada nos seus papeis principais por James Stewart e Kim Novak. Xa a vira hai moitos anos, pero non me pareceu mal repetir, a pesar de que a min nunca me convenceu demasiado esta película, e segue sen facelo.

Agora que a teño fresca, recoñezo que a historia está mellor do que eu a lembraba, pero tamén é certo que é un tipo de trama que a min non me chama demasiado. Agora ben, sabendo quen é o director, o guión é moi retorcido, marca habitual da casa.

Un detective protagonizado por James Stewart ten que retirarse temperámente da súa profesión debido á vertixe que adquiriu no seu último caso, ao subir a unha determinada altura e non ser capaz de salvar a un compañeiro que morre dunha terrible e elevada caída.

Nese momento contacta con el un antigo compañeiro da universidade, ao que había anos que non veía. Pola antiga amizade, que está case extinta, pídelle un favor. Que siga á súa muller, porque cre que se atopa mal e que está como poseída, e quere saber o que pasa. O detective prefire rexeitar, aparentemente non hai ningún perigo para a doenza que provocou a súa retirada, pero o asunto tampouco semella interesarlle demasiado. Pero ao final acaba aceptando o encargo.

Comeza a seguir á muller do seu antigo colega, e efectivamente, fai cousas algo estrañas. Vai a un cemiterio e visita a tumba dunha tal Carlotta Valdés. Visita un museo e está todo o tempo vendo un cadro no que se ve un retrato desa mesma muller. Reúnese co seu colega e este dille que Carlotta Valdés foi a bisavoa da súa muller, pero que ela non o sabe. Carlotta suicidouse por unha fea historia familiar de amor. Sospeitan que pode haber algún tipo de posesión.

O detective segue investigando á muller e nunha visita a un parque baixo o Golden Gate, tírase á auga. El acude e sálvaa do seu posible suicidio. Lévaa á súa casa e semella que xurdiu algo entre eles. A partir de aí xa non hai persecución, senón que xa van xuntos a diferentes sitios, entre eles unha misión lonxe da cidade. Cando están alí, parecen xurarse amor, pero nun determinado intre, ela sube polas escaleiras da torre da igrexa, e el non pode seguila debido á súa doenza recentemente adquirida. Cando o detective chega arriba, contempla horrorizado que a muller se tirou da torre abaixo, seguindo as súas tendencias suicidas.

O detective é ingresado nun sanatorio, do que sae algún tempo despois. Pero segue obsesionado coa muller, á que cre ver en todas partes. Un día cre vela de verdade, aínda que algo cambiada, co pelo de diferente cor, falando cunhas amigas. Consegue contactar con esa muller, queda con ela, e vaina coñecendo, e tamén namorando dela.

Ao final, por unhas cousas ou por outras, acaba descubrindo que todo fora unha montaxe. Esta rapaza fixérase pasar pola muller do seu amigo para simular todo o que vimos anteriormente. Pero no incidente da torre da igrexa, realmente estaba o colega do detective escondido, e tirou abaixo da torre á súa verdadeira muller, da que estaba separado e quería desfacerse dela dun xeito "limpo", simulando ese estraño suicidio.

Volve repetirse a escena da torre da igrexa, esta vez o detective si consegue chegar arriba con ela, e decláranse amor, pero aparece por detrás unha figura na escuridade, que asusta á muller, e por un tropezón ou algo así a muller cae da torre, esta vez de verdade foi ela, non pode considerarse un suicidio pero tampouco un homicidio, caeuse ela por un despiste. E a figura da escuridade resulta ser unha monxa que estaba alí para tocar as campás.

Conclusión: case sempre hai unha monxa nun lugar insospeitado molestando cando pretende axudar.

Saúdos.