O auto do Castromil

Tamén xa debe haber máis dun mes que fun ao Teatro Rosalía de Castro da Coruña para ver a obra "O auto do Castromil". Eu inicialmente pensaba que esta obra era de Manuel María, pero debía estar eu confundido, simplemente ganou o III Premio de Proxectos Teatrais Manuel María. Foi unha coprodución de Producións Teatrais Excéntricas e o Centro Dramático Galego, e semella que a principal figura detrás desta obra é Quico Cadaval, o cal non é pouca garantía.

No elenco están Victor Mosqueira, Patricia Vázquez, Marcos Orsi e Rocío González, nun plano de igualdade, os catro aparecen máis ou menos coa mesma frecuencia. A dirección e dramaturxia son de Quico Cadaval, e no equipo técnico están clásicos do teatro galego como Piti Sanz ou Marcos PTT Carballido. Vendo esta alineación, a cousa non podía saír mal.

A historia é ben curiosa. Supostamente, Ramón Otero Pedrayo vén dar unha conferencia a Compostela (en torno aos anos 50, creo), e cando volve para Ourense no Castromil, queda durmido polo cansancio, e ten unhas ensoñacións nas que reflexiona sobre a historia de Galicia, unha das súas especialidades. Unha das cousas máis simpáticas da obra (que ten bastantes) é que, en determinados momentos, as narradoras da obra son as maletas que inicialmente ían na baca do autobus, pero que deciden revelarse e baixar ao interior do mesmo, porque lles parece inxusto viaxar en lugar tan perigoso e exposto. E cada maleta representa máis ou menos o caracter do seu propietario ou propietaria. Obviamente, a maleta de Pedrayo é  a máis sabia e erudita de todas.

Saúdos.

As pombas de Carboeiro

Como fago moi de cando en vez (teño moitas obras deste tipo aínda por ser lidas, pero quero dosificar), hai xa máis dun mes lin un cómic titulado "As pombas de Carboeiro". Os autores son Inacio Vilariño (guión) e Iván Suárez (debuxos), e neste caso incluso poderíamos falar da música de Benxamín Otero, pero iso xa o comentarei despois, porque seguramente non sabedes que pinta a música nun cómic.

Como case sempre, a obra foi publicada por Demo Editorial, a magna empresa de Manel Cráneo. Manel ten moita querenza pola Idade Media, e non sei se esta obra foi un encargo del ou se lle chegou por outra vía, pero se foi así, seguro que namorou axiña.

A historia está ambientada en Galicia a comezos do século XIX. Un batallón do exército napoleónico chega ao mosteiro do Carboeiro (na comarca do Deza, se non estivestes alí, é unha visita moi recomendable) para establecer alí unha base, e atopan alí pechado a un monxe ao que liberan, e co que axiña fan boas migas.

Despois dunha cea cunha amigable charla, os franceses dinlle ao monxe que ao día seguinte van comer unhas pombas que aniñan no mosteiro. Pero o monxe cóntalles unha fermosa historia de amor ambientada na Idade media, cun terrible final, e que está moi vinculada (segundo as lendas) coa existencia desa colonia de pombas, polo que desaconsella totalmente que coman eses animais.

Como detalle curioso, diremos que a parte da obra que ten lugar no século XIX está pintada en escala de grises, mentres que a parte de historia ambientada na Idade Media está pintada con cores moi vivas e rechamantes. Outro detalle é que aparece en varios lugares o "tarot de Marsella", que debía ser un xogo de cartas do tarot típicas de Francia ao que parece que o exército napoleónico lle facía certo caso, pero vaia, isto último xa é unha especulación miña.

E que pinta a música en todo isto, diredes? Xunto coa obra en papel, vén un CD coa interpretación da historia con voces que narran e coa música da Banda de Música de Lalín. Na páxina web da emisora podes descargar a versión instrumental ou dramatizada con voces. Ou sexa, outra perla de Demo Editorial, das que últimamente estamos disfrutando moito.

Saúdos.