O secreto da pirámide (o xoven Sherlock Holmes)

O outro día atopei nunha cadea da TDT, na súa emisión convencional, unha suposta xoia oculta, que finalmente non o foi tanto, pero prometía. O título orixinal era "O xoven Sherlock Holmes" e en Hispanoamérica respetárono, pero en España decidiron que era mellor chamarlle "O secreto da pirámide". Como Sherlock Holmes é un personaxe que me interesa moito, deille unha oportunidade. Non me pareceu gran cousa, pero polo menos pasouse un rato algo entretido.

A película é do ano 1985, e curiosamente había pesos pesados na realización, como Barry Levinson na dirección, Chris Columbus no guión e Steven Spielberg na produción executiva. A historia é orixinal deles pero está baseadas nas historias e personaxes de Arthur Conan Doyle, obviamente. Está ambientada na adolescencia de Holmes e Watson (licencia poética dos autores) e por esa razón, a maioría dos actores eran rapaces novos que seguramente querían lanzar como estrelas, pero semella que non tiveron éxito. Os principais actores e actrices foron Nicholas Rowe, Alan Cox e Sophie Ward, que despois tiveron pouco éxito. Dos secundarios adultos tampouco se garda gran lembranza (pode ser un indicio que de case ningún deles haxa artigo na Wikipedia en español).

Pois nada, que Holmes e Watson coñécense nun internado de Londres, e nese momento na cidade estanse producindo estrañas mortes que só Holmes identifica como asasinatos, todo o mundo pensa que son suicidios, producidos en estrañas circunstancias, pero suicidios. Intenta convencer ao inspector Lestrade de Scotland Yard, pero obviamente este non pensa que haxa que preocuparse polo que opina un adolescente presuntuoso.

Pois resulta que hai unha secta neopagá de orixe exipcia que está oculta en Londres, que se reúne baixo unha pirámide de madeira nun vello edificio ruinoso, e que alí leva a cabo os seus rituais, que en moitos casos lembran bastante a escenas que vimos nas películas de Indiana Jones, tendo en conta que estaban comezando a facerse nesta época, e que Spielberg estaba tamén no allo. Obviamente, ganan os bos pero, por exemplo, aquí vese por que razón Holmes converteuse nun tipo frío e calculador que nunca se namorou.

Saúdos.

O reiciño de Galiza (banda deseñada)

Hai unhas semanas, nunha breve pausa na miña elevadísima carga de traballo, deume por ler un tamén breve cómic que merquei no último verán. Os cómics, xa de por sí, ao ter moito debuxo e pouca letra, ocupan moito menos tempo de lectura que un libro convencional, pero ademais este era curtiño, polo tanto non me ocupou máis que media hora.

O cómic titúlase "O reiciño de Galiza" e está baseado nun relato breve escrito polo francés Víctor Hugo incluído na súa magna obra "A lenda dos séculos", perfecto exemplo do romanticismo tan presente na Francia do século XIX. O guión é de Inacio Vilariño e os debuxos son de Iván Suárez. Tomaron como base a tradución desa obra feita por Henrique Harguindey Banet, e que acabo de lembrar que a teño na casa, así que intentarei lela un día destes (cando o faga, que será pronto, pouco despois veredes aquí o devandito artigo).

A historia está vagamente baseada no rei Don García de Galicia, de vida breve, que viviu a finais do século XI. Pero o autor tomouse moitas licencias. Chámalle Nuno, di que hai sete infantes que o raptan para desfacerse del e que un enigmático cabaleiro francés chamado Roldán, que forma parte da épica das súas lendas, vén a liberalo. O debuxo e a cor son moi atractivos, e o guión e diálogos tamén, porque están compostos en verso, que seguramente todos asociamos ás tramas desa época e/ou posteriores.

Por se non chegara con iso, Demo Editorial, a principal editorial de cómic en galego (xunto con Kiko da Silva en Pontevedra, co Garaxe Hermético), dirixida polo coruñés Manel Cráneo, ademais de publicar a obra, fixo un pequeno pero digno documental para anunciala, que puxeron á disposición do público na súa canle de Youtube, e que vos poño eu ao final.

Saúdos.