Vin esta película hai moitos anos, e xa me gustara daquela. Eu, que teño unha ideoloxía máis ou menos ben definida e non a escondo, e que non me gustan nada as dictaduras, sentinme moi a gusto vendo unha película que poñía bastante podre e amosaba as vergoñas do golpe de estado e dictadura de Pinochet. O director tamén debe ser bastante "rojeras" e déixanos moi satisfeitos. Iso si, alégrame ver que agora en España agora lle poñen o título en castelán (tampouco era tan difícil de traducir, e segue sendo tan representativo como antes), porque antes era máis ben coñecida como "Missing".
Foi dirixida en 1982 (só 11 anos despois do golpe e aínda coa dictadura chilena no poder) polo director franco-grego (pero xa dirixindo en Hollywood) Costa-Gavras. O principal do elenco está formado por Jack Lemmon, Sissy Spacek, e tamén un pouco por John Shea, que interpreta á persoa "desaparecida". Por certo, está baseado na historia real do xornalista estadounidense Charles Horman.
Pois iso, Charlie Horman é un xornalista estadounidense, que se atopa en Chile coa súa muller Beth. Non queda moi claro, pero semella que están alí porque queren vivir nun lugar no que estean a gusto, e semella que o Chile de Salvador Allende cumpre as súas expectativas. Pero como todos sabedes, o 11 de setembro de 1973 (botaron esta película na 2 xustamente cando se cumprían 50 anos do golpe) o Exército, comandado por Augusto Pinochet, dá un golpe de estado (a dictadura rematou a comezos de 1990). Por certo, na película non se menciona o nome de Chile en ningún momento, pero si se menciona algunha vez Santiago e moito máis Viña del Mar, que parece que é onde comezou o golpe, semella que con axuda e asesoramento estadounidense.
Pois iso, hai toque de queda, Charlie e Beth estanse movendo polo país, e o golpe cólleos de casualidade en Viña del Mar, e alí ven cousas moi estrañas, e teñen conversas moi estrañas con militares estadounidenses que están alí para "facer un traballiño que saíu ben". Cóstalles moito volver a Santiago, onde vivían, e comproban que as cousas axiña se volven moi complicadas, sobre todo se son xornalistas, pero o feito de ser estadounidenses os libra dalgún outro problema.
Pero nun determinado momento, deteñen a Charlie por causas descoñecidas. A súa muller atopa a casa patas arriba un día que volve pola tarde. Os veciños cóntanlle versións lixeiramente distintas da detención. Comeza a súa busca, pero a embaixada estadounidense, aparentando interese polo caso, realmente non fai máis que molestar.
Así que Beth decide chamar a Ed, o seu sogro e pai de Charlie, para que lle axude a buscalo. Ed é un empresario, e como é previsible, un tanto conservador, e considera que o seu fillo e parella son uns perroflautas idealistas que se andan metendo en líos sen necesidade. Está convencido de que o seu fillo aparecerá axiña porque o embaixador fará todo o posible para conseguilo. Pero, aos poucos, el tamén se vai convencendo de que a embaixada non fai realmente nada, e de que é posible que colaboraran no golpe de estado.
Ao final, acaba chegándolles o rumor por unha vía secundaria de que Charlie foi executado hai xa semanas no Estadio Nacional, que agora é unha xigantesca cárcere. Volven para Estados Unidos con esa información confirmada, e din que lles enviarán o cadáver (que estaba nunha foxa común) en cuestión de días, pero realmente tardou sete meses en chegar.
Así son as dictaduras militares apoiadas polos Estados Unidos. Como se Chile fora a única.
Saúdos.
