O demo sobre rodas

Steven Spielberg só tiña 25 anos cando rodou esta icónica película. Seguro que todos a vimos moitas veces, eu repetín esta tarde despois de moito tempo sen vela. Está moi ben, pero a min xa me resultou algo cansina por momentos. Está moi ben como conseguiron argallar unha historia a partir de tan poucos elementos, pero por momentos xa se pasa de minimalismo.

Foi rodada en 1971 (gran ano, si señor) e o único actor reseñable é Dennis Weaver. Acabo de ver o nome do actor e extra que conducía o camión, pero como non se lle ve en ningún momento, tampouco creo que faga falla. Foi a primeira grande obra de Spielberg, aínda que se fixo inicialmente para televisión. Por esa razón, ao ver o éxito, meteulle 20 minutos máis e levouse tamén aos cines. Sorprendeume que a novela orixinal na que está baseada fora de Richard Matheson.

Non creo que mereza a pena falar moito sobre a historia, que é moi simple e coñecida. Un tipo normal que está facendo un traxecto por estradas case desertas do sur de Estados Unidos, ten un pequeno desencontro e pique cun camioneiro que leva un camión cisterna vello, longo e pesado. Como consecuencia diso, o camión comeza a perseguilo con verdadeira mala fe, intentando botalo da estrada, intentando provocar un brutal choque frontal, empurrándoo contra un tren nun paso a nivel, etc. Finalmente, o condutor do coche consegue cunha treta que o seu coche se estrelle contra o camión e os dous caian por un acantilado no deserto. E xa está. Para os estadounidenses, que están autenticamente obsesionados cos coches e o motor, esta historia debe ser unha auténtica odisea.

Ah, si, o título. O título orixinal era "Duel", supoño que traducible por "Duelo", que foi como a titularon en Perú. En España chamárona "El diablo sobre ruedas", un pouco delirante, pero aínda menos mal. Pero en Arxentina xa se foron a "Reto a la muerte". Sen comentarios.

Saúdos.

O final da conta atrás

Vin esta película hai moitos anos, probablemente na miña infancia ou adolescencia, e deixoume moi boa sensación, pero apenas lembraba como era. Vin hai pouco que a botaban nunha das cadeas fascistoides da televisión en España, e como sei que aí repiten con certa frecuencia, sabía que non ían tardar moi en repetila. A ciencia ficción gústame moito e as películas con paradoxas temporais tamén, así que o tiña todo para triunfar.

A película (da que non entendo moi ben por que lle puxeron ese título) foi dirixida por Don Taylor en 1980. No seu elenco destacan Kirk Douglas, Martin Sheen, James Farentino, Katherine Ross e Charles Durning.

O portaavións Nimitz sae da súa base en Hawaii en misión rutinaria. Ao pouco de saír, achégase a eles unha tormenta totalmente imprevista e da que non había noticia, que resulta ser moi diferente ás  habituais, e que durante uns segundos ou minutos parece tolear a todo o mundo con ultrasons (na Wikipedia din que é un "burato de verme"). Cando súbitamente pasa esa tormenta, todos os aparellos semellan funcionar ben, pero están estrañados porque o radar non detecta nada nas súas cercanías (antes da tormenta si o facía), e pareceron perder as comunicacións co exterior, o pouco que reciben non ten sentido.

Saen avións de recoñecemento a sacar fotos de lugares cercanos, outros avións crúzanse con avións xaponeses moi antigos, outros localizan un iate estadounidense antigo navegando e na radio captan programas de humor protagonizados por artistas que xa están xubilados. E finalmente o radar detecta os barcos e avións que protagonizaron o ataque a Pearl Harbour, que provocou a entrada dos Estados Unidos na Segunda Guerra Mundial. Non queren crelo, pero todo parece indicar que a tormenta provocou que viaxaran 40 anos atrás.

Nese momento comezan a dubidar sobre o que deben facer. Do iate estadounidense, que foi destruído polos aviadores xaponeses, traen a un senador e a súa secretaria, e tamén traen a un deses aviadores, despois de ser derribado. Claro, cando suben ao barco de 40 anos máis tarde, non entenden nada. O senador esixe ser levado a Pearl Harbour. Simulan que o están facendo, pero lévano a unha illa deserta con provisións, pero debido a un desafortunado incidente provocado polo senador, estoupa o helicóptero no que viaxaran ata alí, e quedan alí só a secretaria do senador e un dos altos mandos do portaavións, que dirixía esa operación de devolver ao senador a terra.

Cando os atacantes xaponeses están xa achegándose a Pearl Harbour e o capitán do portaavións está preparando todo para atacalos (co que iso podía significar na paradoxa espacio-temporal), volve a tormenta inicial que os devolve de novo aos anos 80. O capitán ten que dar moitas explicacións sobre as razóns polas cales o maior portaavións da Armada estivo uns días perdido no mar.

E para rematar coa paradoxa temporal, o personaxe protagonizado por Martin Sheen, que facía simplemente de observador da Mariña para ver se todo funcionaba ben no barco, baixa do mesmo xunto co can que trouxeran do iate o senador e a súa secretaria. O can comeza a correr cara a unha limusina que o está esperando. O chófer da mesma dille que quere falar con el o propietario da empresa que deseñou case todo o barco, e que xa viñera a despedirse cando marchaban de ruta, pero non se deixou ver. Cando entra na limusina, descubre que as dúas persoas que están alí son o alto mando do portaavións e a secretaria do senador, cuns 40 anos máis, os que supostamente pasaran dende que os deixaron naquela illa deserta.

Saúdos.

Febre do sábado noite

Tiña bastantes ganas de ver esta película, máis que nada porque moitas das cancións da súa banda sonora sóanme e non me desagradan demasiado (calquera canción mediocre dos anos 70 é mellor que a inmensa maioría do que se fixo nos últimos 30 anos, na miña opinión). Pero dábame algo de medo que fora unha película de baile, actividade que non me agrada en absoluto. Así que a decisión era arriscada, pero non saíu demasiado mal.

A película foi dirixida en 1977 por John Badham e, como xa saberedes todos, o protagonismo total e case absoluto foi para John Travolta. Tiña pouco máis de 20 anos e xa era un ídolo xuvenil en Estados Unidos debido a varias series de televisión, pero xa deu un salto sideral cando protagonizou esta película e ao ano seguinte fixo "Grease". Pero mira ti por onde, a partir de aí caeu no esquecemento ata mediados dos 90 cando fixo "Pulp Fiction". O resto do elenco é moi descoñecido. A súa parella de baile principal, protagonizada por Karen Lynn Gorney, dedicouse máis ao teatro e a música, e apenas triunfou no cine máis alá deste papel. Pero xa aviso: a película trata bastante máis que do baile, e por iso non me desagradou.

Tony Manero é un xoven que vive nunha zona de Brooklyn algo deprimida. Traballa nunha tenda de pinturas e cáelle moi ben ao xefe e aos clientes. Pero ten unha familia algo triste, que non se soportan entre eles, e teñen moitos complexos. A súa principal alegría é o seu irmán maior, que é sacerdote, pero mira ti por onde, xusto neste momento decide deixar o sacerdocio, porque ten unha clara crise de vocación. Iso, ademais de frustrar á familia, sobre todo á nai, fai que se culpen aínda máis entre eles.

Pero para Tony a máxima ilusión é ir os sábados pola noite á discoteca do seu barrio "Odisea 2001" para bailar. Alí é un líder moi aclamado. Unhas cantas rapazas xiran ao seu redor para bailar e deitarse con el, pero el pasa bastante delas (vaia, máis dunhas que doutras). Nun determinado momento queda deslumbrado por unha rapaza que baila alí, pero non sempre, que se chama Stephanie, e intenta formar parella de baile con ela, e máis cousas se ela se deixa.

Pero ela non se deixa en absoluto. Tamén é do mesmo barrio, pero xa traballa en Manhattan e codéase con artistas famosos, ten un nivel cultural moi superior ao de Tony. Quere marchar do barrio e da súa mediocridade e aspira a unha vida mellor, que alí non poderá ter (un pouco clasista a mensaxe, si). Ao principio a Tony non lle gusta nada esta forma de pensar, pero vai vendo, aos poucos, que no seu barrio e na "súa" xente hai moita hipocresía, e tamén comeza a pensar en saír do barrio e progresar na vida vendo outras cousas.

Ou sexa que, aparte da mediocridade da súa familia e a do seu barrio, moi ensimesmado, as relacións entre etnias tampouco é moi limpa. Por exemplo, a súa pandilla ten unha pelexa bastante bestia nun local de portoriqueños simplemente porque un dos seus colegas, que estaba no hospital porque lle deran unha paliza antes, dixo que "probablemente" foran uns portoriqueños cos que xa tiñan rivalidade anterior. E no último concurso de baile, dánlle o premio a Tony e Stephanie, e el cabreado entrégallo a unha parella de portoriqueños recoñecendo que o fixeron moito mellor. Aí decátase da mediocridade do seu entorno, e madura de súpeto para decidir que ten que marchar dalí.

Saúdos.

O corsario negro

A min a temática de piratas non me desagrada, seguramente xa o teredes comprobado neste blog nos últimos tempos. Pero nesta ocasión cometín varios erros en cadea que me fixeron ver unha película bastante mediocre, son cousas que pasan.

Vin que botaban nunha cadea unha película titulada "O corsario negro", e tiven varias confusións, aínda que algunha delas xa a aclarei axiña. Eu lembraba uns cómics ou tebeos que lía de pequeno e que me gustaban bastante. Pensaba que eran de "O corsario negro", pero non, eran de "O corsario de ferro". En calquera caso, axiña vin que "O corsario negro" era unha novela de Emilio Salgari, autor italiano de novelas de aventuras do que teño oído falar máis ou menos ben. Aínda así, como ides comprobar, o resto de referencias culturais daban medo, así que tampouco debe estrañar tanto o resultado final.

A película "O corsario negro" que eu vin foi unha coprodución española, italiana e francesa de 1971 na que o máis destacado e coñecido do elenco eran os inefables Terence Hill e Bud Spencer (por non mencionar a parte española, onde estaba Mónica Randall e un tal George Martin que realmente era español). Ao ver esa parella podedes pensar o tipo de película que era, pero ao mellor tampouco acertades tanto. Hai 2 ou 3 esceas de peleas típicas deles, pero moito menos do previsible. Pero o máis curioso é que o papel protagonista do Corsario negro é para Terence Hill (o loiro de ollos azuis), mentres que Bud Spencer fai un papel secundario, doutro xefe pirata e non participa en ningunha pelea nin dá ningún mandoble. Algo saímos gañando, menos mal.

Na páxina da Wikipedia que fala sobre a novela de Salgari (porque da película non hai, indicio de algo, digo eu), din que esta é unha seis versións cinematográficas (cinco italiano e unha española, creo) da novela. Pero mirando a sinopse da novela, dá a impresión de que esta película é unha versión moi libre daquela obra, porque basicamente comparten a ambientación do século XVII no Caribe e non moito máis.

Non hai moito que contar. Hai unha serie de 3 ou 4 piratas, con relacións tirantes entre eles tamén, que se alían para enfrontarse a un virrei do Caribe, especialmente cando casualmente capturan á súa fermosa muller e á súa criada. E este virrei quere mandar un importante cargamento de ouro a España nun galeón, e intenta enganalos facéndolles crer que os manda por unha vía, cando realmente os leva el por outro lado. Pero os piratas captan o engano e acaban conseguindo o ouro. Unha historia bastante simple, non dá moito de sí.

Pero a calidade das imaxes e da narración é bastante baixa. A pesar de que a historia non resulta demasido complexa, tampouco resulta moi doado seguila de cando en vez, porque a narración é moi pobre. E xa non digamos a calidade das esceas das batallas navais (das peleas corpo a corpo si, que os técnicos que rodaban con estes dous xa tiñan moita práctica). Na película vense non sei cantos cañonazos dun galeón a outro, e case non se ve como ningún impacta no outro. Os poucos que se ven nótase a kilómetros que son explosións provocadas artificialmente. Nada, moita penuria.

Saúdos.