Oín falar moito e moi ben deste autor, Haruki Murakami. As sinopses que leía das súas novelas máis famosas non me acababan de convencer en canto a temática, ata que se cruzo comigo "O elefante desaparece", un libro de relatos. E pensei que os relatos podían ser unha boa forma de comprobar se o tipo escribe tan ben como din.
E efectivamente escribe tan ben como din. O que pasa é que, polo menos nos relatos, non sei se nas novelas tamén é así, moitas ou todas as súas historias se desinflan. Os personaxes son moi interesantes, os diálogos e pensamentos son moi curiosos, e fai uns plantexamentos iniciais das historias moi suxerente, pero segundo avanza o relato vexo que non vai cara a ningures, e case sempre (ou será sempre??) o final é do máis decepcionante, tendo en conta as altísimas expectativas que nos creou nas primeiras páxinas. Se cadra é un signo distintivo deste autor, pero dende logo non me gusta.
O título do libro é o do último dos 17 relatos. Que tamén comeza con moita forza, pero acaba diluíndose como unha pedra de zucre. Lin este libro de relatos mentres acompañaba aos meus alumnos na convocatoria extraordinaria da ABAU. Como nese trámite hai moitas interrupcións, parón, novo exame, etc, pensei que un libro de relatos era boa idea. E o é. Pero se os relatos non son moi bos, non hai moito que facerlle.
Saúdos.
