Lucía Aldao é unha poeta e cantautora coruñesa de xa longa traxectoria. Foi coñecida inicialmente pola parella poética que formaba e segue formando coa poeta María Lado. Xa hai algún tempo que non as vexo actuar, pero vinas moitas veces, e é unha das cousas máis divertidas e amenas que vin nun escenario. Sen contar o feito de que recitan moi ben e que resulta moi interesante o que din, as presentacións das cancións son dos espectáculos máis motivadores que me atopei. E por separado son o mesmo, pero cando se xuntan, vólvese un auténtico volcán.
Cando Lucía Aldao actúa como cantautora "en solitario" (ou sexa, sen María Lado ao seu carón), o espectáculo cambia algo pero non tanto, porque as letras das cancións-poemas seguen sendo moi interesantes, e as súas alocucións entre canción e canción seguen sendo dun nivel galáctico.
Sacou o ano pasado un EP con cinco cancións titulado "Pava", e a finais de 2022 sacou outro EP con outras catro, titulado "Pava 2". Vaia, para un clásico coma min, resulta imposible non pensar en que os dous EP xuntos dan lugar a un disco dos de toda a vida. Hai esquemas mentais imposibles de cambiar, que lle imos facer.
En directo toca acompañado por un grupo de tres músicos. A batería tócaa unha amiga súa chamada Analis (ou algo así), a guitarra tócaa outro amigo seu chamado David (creo) e o baixo tócao un novo colega vigués chamado Diego (ou algo así). Digo todo isto con tanta incerteza porque non lembro os seus nomes con seguridade, e non me pareceu ver en Internet esa información. Na web creada para falar destes discos non se menciona a banda en directo. Incluso falan de María Lado, pero non deses músicos. O máis curioso é que ela toca diante e os tres músicos están semi-ocultos detrás dun telón semi-transparente. Explicaron o outro día, no concerto que eu vin, que o facían así por petición da propia banda, porque así se fixaban máis en Lucía, e menos neles e na súa estética.
Por certo, este concerto que vin no Teatro Colón formaba parte do ciclo "Xullo Pop", que leva varios anos organizando a Deputación da Coruña por estas datas.
Este magnífico grupo de cantantes e pandereteiras que naceu en 1989, está neste 2023 de xira de despedida, titulada "Vidas cantadas". Actuaron o outro día no Ágora da Coruña para despedirse da nosa cidade, e resultou un concerto moi emotivo.
Que eu saiba, sempre tivo as mesmas seis integrantes: Felisa Segade, Montse Rivera, Mercedes Rodríguez, Patricia Segade, Ana Rodríguez e Rosario Rodríguez. A metade delas estaba antes en "Cantigas e Agarimos" (ou sexa, é posible que foran as primeiras voces de Milladoiro, a comezos dos 80) e despois uníronse o resto de integrantes.
Nestes máis de 30 anos tampouco foron moi prolíficas sacando discos, porque só editaron cinco:
1994 - Leilía
1998 - I é Verdade, I é Mentira
2003 - Madama
2005 - Son de Leilía
2011- ConSentimento
Xa vedes, levan máis de dez ano sen editar ningún disco.
Nesta última xira viñan acompañadas por un contrabaixo, un acordeón, e outro músico que normalmente tocaba guitarras, pero nalgunha ocasión tocaba a gaita.
Déixovos cun vídeo do Luar no que cantan a que me parece a súa mellor canción, un auténtico himno feminista: "Voz das amigas".
Hai uns anos fixeron unha película sobre Queen, ou máis sobre Freddie Mercury (os outros compoñentes da banda parece que tiveron unha vida bastante máis gris), titulada "Bohemian rhapsody", que tivo bastante éxito, incluso parece que conseguiu varios Oscars. Botábana o outro día nunha cadea de televisión e deille unha oportunidade. Está claro que me gusta a música rock, como lle gusta a moita outra xente (vaia, agora xa non está moi claro se pasa iso mesmo entre a xuventude), pero paréceme que todas estas películas son demasiado mitificadoras, e que ensalzan cousas que non son para tanto.
Foi dirixida en 2018 por Bryan Singer e Dexter Fletcher (o primeiro foi despedido cando quedaban poucas semanas de rodaxe). O papel principal foi para Rami Malek, facendo de Freddie Mercury, e o resto dos integrantes do grupo foron Gwilym Lee como Brian May, Ben Hardy como Roger Taylor, e Joseph Mazzello como John Deacon. Outros papeis secundarios foron para Lucy Boynton, Aidan Gillen, Tom Hollander, Allen Leech, e Mike Myers.
Pois nada, vai contando a historia do grupo dende os seus inicios, cando se chamaban "Smile". Freddie Mercury e John Deacon chegan case ao mesmo tempo. A historia céntrase, como xa dicíamos, na vida de Freddie, que semella o de vida máis animada e faranduleira. Resaltan bastante a composición de canción "Bohemian rhapsody", por ser unha canción moi pouco convencional e que costou moito venderlle aos estudios, que non confiaban nunha canción tan longa, e cun estilo e letra tan incomprensible. Pero efectivamente, converteuse na súa canción máis representativa e seguramente nunha das mellores cancións da historia do rock. Debe ser difícil atopar a alguén a quen non lle guste.
Deume a impresión que outro dos focos nos que se centraron foi o Live Aid de 1985. Nesa época Freddie estaba un pouco apartado do grupo, ofrecéranlle un contrato moi xeneroso por sacar un par de discos en solitario, e parece que non estaba moi ben asesorado e non andaba en moi boas compañías. Acordou máis ou menos a tempo e pediu unha reconciliación co resto do grupo, cando viu que a magnitude dese evento ía ser moi grande, e que non participar nel sería considerado un gran fracaso. Pero chegaron a tempo e fixeron un moi bo papel nos 20 minutos que lles tocaron.
Xa non se fala máis dos seus últimos anos, aínda que na película xa se di que contraeu o sida e que supostamente lle queda pouco de vida, pero non se ve nada da súa colaboración con Monserrat Caballé para facer o himno da Olimpíada de Barcelona, á que xa non conseguiu chegar. Pois iso, moita mitomanía ao redor dun grupo e, sobre todo, do seu líder, pero a min paréceme algo oca.
Hai xa moitos anos que descubrín ao director alemán Ernst Lubitsch e quedei marabillado. Non lembro se a primeira película que vin foi esta da que vou falar aquí, ou se foi outra, pero si me deixou a sensación de que este director tiña un toque especial que había que seguir, pero a verdade é que tampouco vin moitas películas súas, só 4 ou 5. Estou vendo na Wikipedia que tampouco viviu demasiado, morreu aos 55 anos despois do seu sexto ataque ao corazón, e as películas que xa fixo nos Estados Unidos (supoño que é moito máis complicado ver as que fixo en Alemaña) non foron tantas.
"Ser ou non ser" foi dirixida en 1942 por Ernst Lubitsch. Os papeis principais foron para Jack Benny, Carole Lombard e un xovencísimo Robert Stack. As outras veces que a vin non me decatara dun detalle importantísimo, que converteu á película en moi controvertida. É unha comedia, na que se bromea con Hitler e o nazismo, e estreouse no medio da II Guerra Mundial, así que a moita xente non lle fixo demasiada graza.
O argumento é bastante retorcido, e como en todas as películas de Lubitsch, hai que estar moi atento en todo momento á historia, porque os personaxes son moi retorcidos e os diálogos son riquísimos, así que non hai que despistarse nin un segundo.
Unha compañía de teatro polaca quere representar unha obra titulada "Gestapo", sobre o nazismo, en Varsovia. Pero as autoridades consideran que non é pertinente e obrigan a que volvan a representar "Hamlet". O papel principal desa obra represéntao Josef Tura, o actor principal da compañía. A súa adorable muller María, que é a actriz principal da compañía, sabe que hai un aviador polaco que a idolatra, e dille que, se quere visitala no camerino, que vaia xusto cando o seu marido comeza o monólogo "Ser ou non ser" desa obra. O marido percibe perfectamente ese detalle, pero non sospeita que pode haber unha aventura amorosa, senón que parte do público non apreza as súas dotes actorais, porque isto sucede en varios días consecutivos, e é sempre o mesmo home. O aviador polaco está convencidísimo de que María vai deixar ao seu marido por el, pero ela non ten a máis mínima intención de facelo. Aos poucos días, Hitler invade Polonia
Pouco despois, o aviador polaco e os seus compañeiros están en Inglaterra e despiden ao suposto líder da resistencia polaca de Varsovia, que vai volver para alí de incógnito. Por un inocente comentario, o aviador sospeita que ese suposto revolucionario non é tal, e que pode ser cómplice do nazismo, feito que efectivamente sucede, e é descuberto grazas á súa información.
Ese suposto revolucionario chega a Varsovia e intenta seducir a María Tura, á que coñece pola referencia do aviador polaco. Ela finxe ter interese no tema, pero realmente o que quere é roubarlle a información que ten sobre a resistencia, porque o aviador conseguiu chegar axiña a Varsovia e avisar do que está sucedendo. A compañía de teatro converte o seu antigo auditorio nun suposto cuartel da Gestapo e convocan alí ao suposto revolucionario, que axiña detecta que aquelo é falso, pero morre nun tiroteo.
A partir deste momento, é Josef Tura quen se disfraza do suposto revolucionario, pero xa facendo dun alto cargo da Gestapo e meténdose na boca do lobo. Incluso están a piques de collelo cando lle poñen diante o cadáver da persoa á que está suplantando, pero cun moi bo truco consegue escapar. Toda a compañía consegue fuxir a Inglaterra nun avión. Incluso algún dos integrantes da compañía suplanta a Hitler.
A película remata de forma moi simpática, coa compañía representando "Hamlet" en Londres, e vendo como un home se levanta do patio de butacas xusto cando comeza o monólogo de "Ser ou non ser". Tanto o actor como o aviador polaco quedan moi contrariados nese momento.
Un día destes (ata xuraría que foi na noite de San Xoán, celebración que non me agrada e na que prefiro quedar na casiña) deume por ver de novo unha película da colección "Cine de ouro". Xa comentei máis veces aquí que me gustan bastante as películas desa colección que me regalaron, porque aparte de ser películas clásicas moi boas (en xeral), traen un caderniño que explica moitas vicisitudes da película ben interesantes. Supoño que agora moitos deses datos veñen na Wikipedia ou en webs especializadas en cine, pero a min ségueme gustando máis lelo en papel.
Foi dirixida en 1967 por Arthur Penn e o protagonismo total foi, obviamente, para Warren Beatty e Faye Dunaway. Estiveron secundados por Michael J. Pollard, Gene Hackman, Estelle Parsons, Denver Pyle, Dub Taylor e Gene Wilder. Claro, xa pasaron 56 anos dende a súa presentación e non é doado decatarse que foi a película onde se converteron en estrelas varios destes actores, que despois tiveron unha exitosa carreira. Polo visto, marcou unha época, entre outras cousas, polo alto nivel de violencia, sobre todo da última escena, que semella moi fiel á realidade. Non sei de que se escandalizan, se é unha historia tipicamente estadounidense, e a violencia é un dos elementos máis salientables da súa cultura. Tamén estiven mirando a historia dos ladróns verdadeiros, e semella que a película é bastante fiel á realidade, aínda que con certos matices.
A película basicamente conta a historia, breve, do coñecemento e vida en común de Bonnie Parker e Clyde Barrow, unha parella que lideraron unha banda de delincuentes que funcionou no suroeste de Estados Unidos a comezos da década dos 30. Eles tiñan pouco máis de 20 anos e acaba de producirse o crack do 29, así que a situación económica do país era nefasta. Polo que contan na película, e parece que era bastante real, a delincuencia estaba bastante xeralizada, e había moita xente nova que pasaba polo cárcere por razóns variadas, así que xa non era ningún estigma social.
Bonnie quere estar cun home que a saque da aburrida vida de camareira, e Clyde pode ofrecerlle algo así. Pero Clyde déixalle claro que non lle gustan os compromisos sentimentais (nas primeiras versións do guión insinuábase que podía ser homosexual, despois deixárono simplemente en que era impotente; non me consta que na realidade sucedera nada así).
Así que comezan a dar golpes. Na película parece que son especialistas en bancos, pero polo visto, na vida real, tamén atracaban moitos comercios e gasolineiras. Van deixando un regueiro de feridos e mortos das súas correrías. Pouco despois únese outro integrante á banda, C.W. Moss, que traballaba nunha gasolineira, para facer sobre todo de condutor e mecánico. E despois atópanse con Buck (irmán de Clyde) e a súa muller Blanche. Buck é outra "boa peza", pero a súa muller non encaixa para nada no grupo, semella ser boa persoa, pero vese abocada a pertencer á banda de delincuentes.
Van tendo diferentes atracos e incidentes, entre eles un cun axente de policía ao que humillan pero cometen o erro de non matar. Están a punto de pillalos en varias ocasións, por exemplo en casas nas que paran para descansar da vida de atracos, pero sempre conseguen escapar, pero a súa nomina de mortos vai crecendo.
Nun determinado momento, achéganse á casa onde aínda vive o pai de C.W. Moss, que os acolle aparentemente con cariño. Pero o pai de C.W. quere que deixe esa vida e se separe deses asasinos, así que pacta co policía ao que humillaron algún tempo antes unha forma de pillar a Bonnie e Clyde deixando libre ao seu fillo. O policía chegou ata o pai de C.W. porque conseguíu que Blanche, que está nun hospital recuperándose das lesións dos últimos atracos, lle dixera como se chamaba o principal cómplice da parella. Preparan entón unha trampa para collelos unha mañán e os acribillan con ametralladoras nunha estrada, cando aínda están subidos no seu coche.
En definitiva, a biografía duns "mataos" que en Estados Unidos, por algunha razón que non consigo entender, eran considerados como os sucesores de Robin Hood. Vale que era a época da depresión, que os bancos non tiñan moi boa prensa (como debe ser), e que os bancos incluso podían ser considerados representantes dun goberno corrupto, pero polo que me pareceu ver, esta banda non roubaba bancos para axudar a xente máis pobre ca eles. Eles eran pobres e intentaban saír adiante roubando bancos, e nin sequera así o conseguían. Ou sexa, de novo unha mitificación dos mediocres.
