Speed 2

Si, si, seguramente vos sorprenderá que vira esta película, incluso a min un pouco. Pero como xa dixen aquí hai pouco, cando vin de novo "Speed", na que un chalado terrorista estadounidense causaba o terror nun ascensor, nun autobús e finalmente nun metro (todo na mesma película), quedoume a malsana curiosidade de preguntame "se hai secuelas desta película, que se lles ocorrería?". E mira ti, que tiña interese por sabelo, por iso vin esta película, bastante mediocre, obviamente.

Foi dirixida en 1997 por Jan de Bont tamén (o mesmo director da primeira, tres anos despois, había que estirar o chicle). Sandra Bullock seguía por alí, pero esta vez non conducía nada, e o "mazas" de turno era Jason Patric, un policía de Los Ángeles, que xa sabemos que saben de todo. O terrorista chalado nesta ocasión é Willem Dafoe, que non ten cara de boa xente (aínda que en Platoon era dos máis decentes, e tamén fixo de Xesucristo). É un detalle desta saga que os chalados terroristas son sempre estadounidenses chinados porque os botaron dunha empresa, porque non lles pagaron o que crían xusto, e tontadas similares. O resto de secundarios son, polo menos para min, totalmente descoñecidos, e seguramente esquecibles.

Pois nada. Que o personaxe de Sandra Bullock, despois da tensión da primeira película, quere irse de vacacións co seu novo mozo, que tamén é policía de Los Ángeles, como o Keanu Reeves da primeira parte. E deciden coller un cruceiro (primeira dúbida resolta, agora toca un barco). Chamoume a atención que o cruceiro que collen é bastante pequeno, creo. Porque onde eu vivo, na Coruña, vemos transatlánticos con frecuencia, e o desta película era diminuto (tendo en conta as cafradas que lle ían facer, supoño que colleron un vello e pequeno, para destrozalo durante a rodaxe). E na recepción aos viaxeiros, vese algo flipante, que son actuacións en directo de Carlinhos Brown e UB-40.

Pero esta parelliña teñen a mala sorte de coincidir na viaxe cun ex-empregado da empresa que fleta os cruceiros, que está chinado con eles, e que quere destruír o barco. Como é informático, quere controlar o barco dende o seu camarote, e conségueo. Con distintas sabotaxes, lanza o barco a toda máquina contra un petroleiro que está ancorado xunto a unha illa do Caribe. Esquívano de casualidade, pero o que xa non poden evitar é que o cruceiro choque contra terra e se introduza varios centos de metros na vila ateigada de turistas.

Bastante incrible todo, si. E estou lendo que se cadra hai "Speed 3", co mesmo director e as mesmas estrelas da primeira vez, pero con case 30 anos máis enriba. Non sei se é un proxecto, se xa se está rodando, se xa se rodou e está á espera de estrearse. E parece que será nun avión ou nave espacial. Mimadriña.

Saúdos.

Deep Blue Sea

Poderíamos resumilo dicindo que é algo así como unha continuación de "Tabeirón". Aínda que esa película tivo varias secuelas, que ían na mesma liña que a primeira, pois esta película é unha certa sofisticación daquelas, pero tamén se basea en humanos perseguidos por salvaxes quenllas, que acaban morrendo de formas parecidas ás da outra saga. A diferenza estriba en que nesta película, as quenllas son máis salvaxes por ser máis intelixentes, son tres, e están atrapadas nun espazo pechado, pero aos humanos pásalles o mesmo. Acabo de ver que hai xa dúas secuelas desta tamén, non mas quero nin imaxinar.

A película foi dirixida polo finlandés Renny Harlin en 1999. Non ten grandes estrelas no elenco, se cadra o máis coñecido é Samuel L. Jackson, pero é que tampouco dura tanto tempo, porque dos actores máis coñecidos da cinta, é dos que primeiro é engulido polos voraces escualos. Xunto a eles están persoas que protagonizaron algunha película ou serie, en papeis principais ou secundarios, nesa época: Saffron Burrows, Stellan Skarsgaard, Michael Rapaport, LL Cool J... Por certo, en España mantiveron o título orixinal en inglés, mentres que en Hispanoamérica a titularon "Alerta no profundo".

A historia transcorre nunha instalación case submariña na que se están facendo experimentos moi avanzados con tres quenllas. Descubriron que no cerebro da quenlla hai unha proteína que podería servir para crear fármacos que curarían enfermidades dexenerativas como o Alzheimer. Algúns grupos económicos están apoiando esta instalación, pero están tardando moito en ofrecer resultados aceptables, así que lles poñen un ultimátum para facelo (por iso vai o personaxe de Samuel L. Jackson ata alí de visita). E a última proba confirma que a súa suposición é correcta. O que saben moi poucas persoas é que artificialmente están ampliando o tamaño dos cerebros das quenllas, para así ter máis proteína curadora. Pero claro, o efecto secundario obvio é que un ser vivo cun cerebro máis grande será máis intelixente. E as quenllas non teñen moita fama de filantropía, así que xa vos podedes imaxinar como deriva a cousa.

Pois nada, que un minuto despois de sacarlle unha mostra da proteína a unha das tres quenllas "modificadas" e confirmar que a curación do Alzheimer era posible (nunha simulación informática), a quenlla esperta e arríncalle un brazo ao xefe científico. Cando montan unha padiola e chaman a un helicóptero para que veña a buscalo, teñen a mala sorte de que xusto nese momento hai unha terrible treboada na zona (ai, as sempre inoportunas treboadas do cine estadounidense), unha das quenllas captura a padiola no aire, tira do cable metálico que a unía ao helicóptero, provoca unha explosión no complexo, e lanza a padiola contra unha cristaleira, que provoca que o complexo comece a inundarse e a afundirse. Dese xeito, as barreiras exteriores da superficie comezan a baixar, e así a liberdade está máis cerca, que é o que buscaban os moi intelixentes escualos.

E o resto da película consiste en tres quenllas salvaxes e nada inocentes perseguindo aos 5 ou 6 científicos ou operarios que aínda quedan alí (os outros marcharan de fin de semana). Xa imaxinades quen ganou (se hai dúas secuelas desta película), pero polos pelos, porque só sobreviven dous humanos. Sinto quitarvos o suspense, pero o primeiro tabeirón que morre faino pola explosión de gas dun forno e os outros dous con descargas eléctricas. O último deles xa conseguira saír dun complexo, faltoulle pouco.

Saúdos.

O xuíz da forca

Esta película confirma que os estadounidenses están chalados, cousa da que poucos dubidabamos, creo. No espazo de Cine Clásico da 2 rematou o ciclo de Paul Newman coa película "O xuíz da forca". A min soábame de algo o título, pero non a vira nunca. Mireina, pero non dei crédito ao que veía. Unha das películas máis disparatadas (por malas) que vin en moito tempo, pero ademais semella que está baseada nunha historia real, e parece que non se alonxaron demasiado da realidade. Flipante.

Foi dirixida en 1972 por John Huston, con guión de John Milius. A estrela destacada é Paul Newman, obviamente. Pero está acompañado por moitas secundarias de luxo. Por exemplo, a súa parella é Victoria Principal, moi noviña, que debutaba no cine, e que uns anos máis tarde triunfaría na telenovela "Dallas", que todos vimos en TVE e despois na TVG. E en papeis máis pequenos aparece xente como Anthony Perkins, John Huston, Ava Gardner, Stacy Keach, Jacqueline Bisset ou Roddy McDowall. Moi interesante o elenco, e aínda hai máis, moi resultóns e cuxas caras podían soarvos de moitas películas.

E despois temos o do título. O orixinal era algo así como "A vida e tempos do Xuíz Roy Bean". Pero en España foi titulada "O xuíz da forca" e en Hispanoamérica "O xuíz do patíbulo". Estes dous son bastante similares, e como pasa case sempre nestes casos, son bastante descritivos, incluso máis que os orixinais. O caso é que a película conta a historia, de forma máis ben fiel, polo que parece, dun personaxe real chamado Roy Bean que fixo o que se ve na película, para alucine doutras culturas e civilizacións. Seguramente nos EE.UU. é un personaxe coñecido e cuxo nome soa, pero por aquí non, por sorte.

A ver se dou explicado ben a historia, porque seguramente non é doada de comprender para un europeo. Este tal Roy Bean era un tipo que escapou axiña da casa e que non se dedicaba a cousa boa, e decidiu ir para a zona de Texas e (agora) Novo México, para vivir aventuras no oeste, a mediados do século XIX. No medio do deserto, chegou el só a unha taberna inmunda que estaba chea de ladróns e prostitutas. Intentou presumir de que era un dos que estaba nos carteis de perseguidos pola xustiza que había pegados na porta. Como resultado desa chulería, déronlle unha tunda entre todos, e para rematar, intentaron aforcalo, pero non colgándoo, senón poñéndolle unha soga ao pescozo, e atándoa a un cabalo, que fixeron saír ao galope.

O cabalo arrastrouno durante uns centos de metros, pero pouco despois a corda rompeu, e quedou alí moribundo. Unha rapaza do poboado que estaba xunto á taberna, que serían mexicanos, foi xunto a el, comprobou que non estaba morto, quitoulle a corda, e achegoulle o seu revólver, que lle caera uns metros antes de romper a corda. Descansou durante unhas horas ou días, non está moi claro, e volveu á taberna, na que, obviamente, xa non contaban con el. Debían estar todos peneques porque durmían profundamente. Aproveitou, a pesares de estar moi feble, para matalos a todos e completar a súa vinganza.

Ata este punto, aínda que é unha historia bastante salvaxe, propia do tempo e do lugar, ata podería entenderse. Pero agora a historia dá un xiro bastante flipante que seguramente non se entende en ningún outro lugar do mundo. Despois de facer iso, o tipo enterra a todos os que el matou, quédase coa taberna e a converte nun "saloon", e alucina vecina, autoproclámase xuíz daquelas terras. E o máis flipante é que a xente da contorna o acepta sen maiores dificultades. Pouco despois chegan catro tipos que recoñecen que, dada a súa pobreza, saíron xuntos para dedicarse a roubar, pero non teñen moitas cualidades, así que a cousa non lles vai moi ben. O "xuíz" proponlles que sexan os seus alguaciles, e a eles parécelles ben. E entre os cinco administran a xustiza de forma bastante discutible, pero naquela zona e época ata lles parecía avanzado.

E a partir deste absurdo punto de partida, a película é un absoluto delirio. Pasa por alí un predicador chalado, pasa Grizzly Adams e déixalle un oso que tiña engaiolado, que pasa a ser como a mascota do xuíz. O "saloon" ten un nome posto en homenaxe a unha actriz e cantante que triunfa en París, pero que non sabe nin que existe un sitio chamado Texas en América (o máis flipante é que esta parte está baseada na realidade). A película remata coa visita desa actriz ao "saloon", cando o xuíz xa morreu.

En definitiva, un auténtico disparate de película, que seguramente en EE.UU. estarán moi orgullosos dela, pero que a min me reafirma na idea de que están chalados, sen discusión. Non vou entrar en se a película, técnicamente, está ben feita ou non, pero dende o primeiro momento me sentín tan alleo a ela. Por momentos, pensei se sería unha comedia, pero a min tampouco me fixo graza, a non ser polo absurdo que parecía todo.

Saúdos.