Acabo de ler o volume número 85 da Colección 120 da Voz de Galicia. Seguimos avanzando cara ao final. Titúlase "Xente de mala morte" de Alfonso Álvarez Cáccamo, autor do que lin varias obras nos últimos anos. Estaba reflexionando agora cal podería ser a razón do título, e semella que en todos os relatos do mesmo acaba morrendo alguén de forma algo tráxica, aínda que nalgún deles non me quedou moi claro se morrían ou non.
Porque é un libro de relatos. Oito relatos breves que se len axiña. O pouco que sei deste autor, e que corroborara nas obras del que lin nos últimos tempos, e que lle gusta poñer nomes estraños aos personaxes e que lle gusta facer xogos de palabras moi divertidos, pero nesta obra non destaca demasiado por iso. O único alarde nese aspecto é o título de dous dos relatos, que son QEPD e RIP, siglas moi relacionadas coa morte. Pois debedes saber que son as siglas de Quintiliana Emilia Pérez Domínguez e Ricardo Iglesias Pumarín. Xa vos dixen que lle gustan os xogos de palabras.
Pois si, en todos os capítulos morre alguén: provocando estúpidos incendios, unha muller que se tira por unha fiestra, un tipo fanático das motos que creía que a súa estaba estropeada, unha muller incitada por unha asociación que animaba e asesoraba para suicidarse, un restaurador de arte que se mata por non poder restaurar o seu último cadro (aparentemente, aínda que realmente non é así), unha señora moi faladora e atractiva que provoca o suicidio dun vello que namora dela, unha nena que se suicidou despois de saberse que o seu padrastro abusara dela, e un homosexual que se creía un centauro que morreu atropelado por un Cadillac.
Hai que recoñecer que algúns personaxes e os remates dalgunhas historias son curiosos, pero tampouco me chamou demasiado a atención este libro.
Esta era unha película que tiña ganas de ver completa. Hai pouco tempo vira fragmentos longos pero perdérame toda a parte central, e prefería completala. Xa sei que estas historias esotéricas sobre libros secretos, culto ao demo e trangalladas parecidas non ten ningún sentido, pero dan lugar a historias entretidas, que non é pouco.
"A novena porta" foi dirixida en 1999 por Roman Polanski. O elenco está formado, entre outros, por Johnny Depp, Frank Langella, Lena Olin, Emmanuelle Seigner, Barbara Jefford e Jack Taylor. Polo visto está baseada na novela "O Club Dumas" de Arturo Pérez Reverte, que eu lin hai xa décadas, pero non lembraba nada dela. Pero efectivamente, ese tipo de tramas sempre me resultan atractivas. Por certo, en Hispanoamérica decidiron titulala "A última porta". É tan certo o título como o outro, pero o número nove ten importancia nesta historia.
Movémonos no mundo do coleccionismo de libros antigos e raros. E por se non chegara con iso, con libros "malditos" que falan do culto ao demo. Así que imaxinade o panorama. Os protagonistas principais son Dean Corso, detective que busca e localiza eses libros raros, e catro personaxes ou familias que teñen ou pretenden ter o exemplar ou exemplares verdadeiros dun libro titulado "As nove portas do Reino das Sombras", que foi editado en Venecia no século XVII por un tal Aristide Torchia. Hai tamén algún outro personaxe que xira ao redor destes. Supostamente, quen o consiga, conseguirá a comunión co Demo, suceso que parece moi interesante para algunha xente.
Dean Corso ten noticia do interese de Boris Balkan neste libro, cando este lle di que lle acaba de mercar o seu exemplar a Andrew Telfer, xusto o día antes do seu suicidio. Polo que parece, a que estaba realmente interesada no libro era a súa muller, Liana Telfer. Boris Balkan dille a Corso que ten que comprobar se o seu exemplar é o verdadeiro, comparándoo cos outros dous que existen, que están en Sintra (Portugal) e en París. Ademais, tamén estaría ben que pasara por Toledo, que foi onde os Telfer mercaron o seu exemplar, porque os libreiros que llo venderon deben saber bastante do tema.
Efectivamente, os libreiros de Toledo dinlle como saber se o libro é verdadeiro ou non. Dinlle que dos nove gravados que ten a obra, todos deberían estar asinados por Aristide Torchia (AT) pero hai algúns deles que están asinados por Lucifer (LCF). El vai a Portugal e a París e, con máis ou menos facilidade, consegue comparar os tres exemplares, pero os seus propietarios sempre acaban morrendo. Descubre que ningún dos tres exemplares é o perfecto, cada un deles ten tres gravados asinados por LCF, que se diferencian lixeiramente dos de AT.
Ao final, a muller de Telfer consegue xuntar os nove gravados luciferinos, pero quítallos Balkan, que vai a un castelo de Francia onde supostamente debe ter lugar o ritual de encontro co maligno. Pero algo sae mal, e o ritual acaba simplemente nun incendio no que morre Balkan. Unha estraña muller, protagonizada por Emmanuelle Seigner (esposa de Roman Polanski xa naquela época), revélalle que o ritual saíu mal porque o noveno gravado non era o verdadeiro, e dille que en Toledo si que teñen o correcto. Vai ata a librería de Toledo, que está sendo baleirada, e de casualidade, consegue ese noveno gravado, e volve ao castelo francés.
Como dicíamos, segue o ciclo de clásicos en branco e negro do venres pola noite na fascistoide Trece, dirixido por Garci e botando máis ou menos as mesmas películas que botou hai anos nas 2, cos seus célebres coloquios.
"A muller panteira" foi dirixida en 1942 por Jacques Tourneur na mítica produtora RKO. Chámame a atención que, sendo unha película razonablemente famosa, ningún dos seus actores principais me soa de nada: Simone Simon, Kent Smith, Tom Conway e Jane Randolph. Acabo de saber que 40 anos máis tarde fíxose unha nova versión con música de David Bowie e Giorgio Moroder.
Tamén o título daría para falar un pedaciño. O título orixinal é "Cat People", que podería traducirse como persoas-gato. É moi interesante a idea porque a historia básase nunha antiga lenda serbia que fala sobre ese tipo de personaxe, non concreta se homes ou mulleres, senón persoas que poden transformarse en felinos en determinadas ocasións. Es España titulouse "A muller panteira", que pode ter certo sentido vista a película, e en Arxentina "A marca da panteira", que pode ter sentido, pero algo menos.
Irena é unha muller serbia que acaba de chegar a Nova Iork, non coñece case a ninguén, e traballa como debuxante para unha marca de modas. Casualmente coñece a Oliver cando está visitando o zoo e intentando debuxar á panteira que está alí engaiolada. Coñécense e axiña namoran. A cousa avanza e rematan casando axiña, pero hai unha barreira, e é que ela ten medo a bicar ao seu marido, porque unha antiga lenda da súa terra di que existen unhas persoas-gato que cando bican á persoa amada, convértense en felinos e matan á outra persoa. Ela non sabe por que, pero sospeita que pode ter esa maldición.
Obviamente, iso provoca un certo afastamento no matrimonio e o marido comeza a achegarse a Alice, unha compañeira de traballo que está namorada del, e el tamén se sente atraído por ela. Con toda a boa fe, o marido dille que debe visitar a un psiquiatra, e Irena admíteo de bo grao. Pero o psiquiatra tamén está namorado de Irena e ten moito interese en bicala, para comprobar se a lenda que ela lle conta é certa ou non, porque lle parece fascinante. Se a estes catro personaxes lle engadimos á panteira do zoo, que na escea final ten bastante protagonismo, dá unha historia chula e intrigante.
Creo que xa teño comentado aquí algunha vez que son cliente de R, pero non teño contratado ningún combo de televisión, así que debo recibir máis ou menos o mesmo que se capta na TDT, que actualmente anda por uns 35-40 canais. Pero R ten cada mes un canal diferente en promoción. Neste mes de novembro teñen Sundance TV, que teoricamente podía ofrecer produtos dunha certa calidade. Pero o certo é que non vin nada especialmente atractivo. Pero o outro día vin que botaban unha das películas que rodaron os Beatles cando estaban no cumio do seu éxito, e decidín vela, aínda que non tiña moitas expectativas.
"A hard day's night" foi dirixida en 1964 por Richard Lester. O elenco está formado, como non podía ser doutro xeito, polos catro músicos e por un conxunto de secundarios que dá lugar a unha historia bastante patética, a verdade. A tradución do título para os países hispanofalantes tamén daría para un libro. En España foi "Que noche la de aquel día". En bastantes países fixeron variacións a partir da idea "A noite dun día difícil" ou algo así. Pero en catro países decidiron innovar e saíronse cun delirante "Yeah, yeah, yeah, Paul, John, George y Ringo".
Pois o que dicía, a historia é bastante patética, e acabei de vela porque non era moi longa e porque as cancións están moi ben, e soan de cando en vez, obviamente. Se non lembro mal, o fenómeno Beatle comezou en 1962, así que aínda estaba fresquiño, e as fans precisaban produtos infumables coma estes. Chámame a atención que a puntuación da película aínda é bastante alta nalgunhas plataformas de cine en Internet e que algún medio "prestixioso" considera ou considerou este "truño" unhas das 100 mellores películas da historia. Alucinante.
Pois nada. A vida destes rapaces é terrible, trens, coches, avións, concertos sen parar. Van de Liverpool a Londres para gravar nun famoso programa. Acompáñaos o manager e algúns axudantes máis, e un suposto avó de Paul que está chalado e que está meténdose en líos continuamente. O que máis me chamou a atención é que Ringo ten algo máis de protagonismo que os outros tres músicos, cando na música e no mundo real non parecía ser así. Que se tiña o nariz grande, que se era un pouco raro, que se sae a dar un paseo e o perden de vista... Foi un experimento, e xa o vin intuíndo que podía pasar algo así. Se me cruzo con algunha das outras películas dos Beatles non sei que farei, pero boa pinta non teñen.
Estoume afacendo a ver películas da saga "Star Trek". Non é que me apaixoen, pero entreteñen, e aos poucos xa vou pillando de que vai a cousa. Ultimamente deume por entender que hai tres grandes épocas nesta saga: a primeira protagonizada por William Shatner como o capitán Kirk, a segunda protagonizada por Patrick Stewart como o capitán Picard, e as dos últimos dez anos, das que xa comentei algunha aquí nos últimos tempos, que xa non lembro como se chama o capitán. Esta da que vou falar hoxe, polo visto, foi a última da segunda parte, e tardaron sete anos en comezar coa seguinte xeración de actores.
"Star Trek Némesis" foi dirixida en 2002 por Stuart Baird. O elenco está protagonizado por Patrick Stewart, Jonathan Frakes, Brent Spiner e Tom Hardy (acabo de enterarme que el facía o papel de malo da película, soábame a cara pero non era capaz de identificalo). Obviamente, hai moitos máis secundarios, pero non vale a pena meterse en tanto xardín.
Némesis vén sendo un sinónimo de Inimigo. Nesta película iso transfórmase en clons. Aparecen dous clons de dous dos personaxes principais, en diferentes lugares e circunstancias, que poden interpretarse de diferentes formas. Aparece un clon do capitán Jean Luc Picard na forma do Pretor Shinzon, da etnia dos Romulanos. Realmente non é un clon como tal, senón que é máis xoven, pero supostamente é igual que era Picard cando era novo. Por outra banda, nun afastado planeta, aparece un clon de Data, o androide que vai na nave Enterprise. Chámanlle B4 e parece similar a Data, pero en diferentes momentos vese que as súas cualidades son peores que as de Data, polo menos de momento. Supostamente a moralexa da película vén sendo que o entorno, as circunstancias e as experiencias fan diferentes ás persoas, aínda que de partida foran aparentemente iguais.
Obviamente, a trama principal da película vén da relación entre Picard e Shinzon, a outra historia é secuendaria. Shinzon criouse en Remo, o planeta irmán de Rómulo, e foi escravizado nunha mina dende neno polos romulanos, pero foi medrando, deu un golpe de estado e agora manda sobre os dous planetas. Intenta atraer á nave Enterprise, da Federación, e pide negociar con Picard. Ao comezo non se entende por que os reclaman a eles, pero axiña se entende cando Picard se recoñece na súa xuventude cando ve a Shinzon.
Pois nada, pasan as cousas típicas desta serie co despregue tecnolóxico típico das súas naves e dos seus avances. Os romulanos intentan traizoar á Enterprise e destruila coa radiación Thalaron, porque os romulanos foron capaces de construír unha potentísima nave, chamada Scimitar, que é capaz de volverse invisible e indetectable. Pero como sempre, ganan os bos, aínda que esta vez con algunha perda importante en medios e persoas.
