Con saias e a rachar

Coido que esta película xa a vira enteira algunha vez, pero é unha desas comedias tan redondas, que un novo visionado de cando en vez nunca lle fai mal. Botárona no espazo de cine clásico da 2 e sempre é un pracer.

Aquí vou comezar co tema do título, que neste caso é un lío gordo, parece. O orixinal é "Some like it hot", que parece significar algo así como "A algúns gústalles quente" ou "A algunhas gústalles quente". Aínda que a palabra HOT me resulta algo confusa aí, porque nun diálogo fálase dun novo estilo musical que está tendo moito éxito, e que se chama o "hot", unha variante do jazz. Ao mellor o título fai referencia a iso, pero en calquera caso, non semella un título demasiado acertado, xa na versión orixinal. A versión española "Con faldas y a lo loco", e a galega "Con saias e a rachar" (copia da anterior) son moi frouxas, pero polo menos fan referencia á principal característica da historia, o travestismo de dous dos personaxes. E en Hispanoamérica a titularon "Una Eva y Dos Adanes" (sen comentarios) e "Algunos prefieren quemarse", que é a tradución máis parecida ao orixinal, pero que tampouco queda nada claro a que se refiren.

A película é do ano 1959. Foi dirixida por Billy Wilder, e as tres principais estrelas foron Marilyn Monroe, Jack Lemmon e Tony Curtis, escoltados por secundarios ben solventes. Parece que nas películas de Billy Wilder o máis importante era o equipo de guionistas, formado por el mesmo e o seu colega I.A.L. Diamond. Onte pareceume escoitar na presentación que estaba baseada en versións anteriores francesas e alemás.

Está ambientada no mafioso Chicago de 1929. Dous músicos que se ganan a vida na licenciosa vida nocturna do Chicago da época, teñen a desgraza de presenciar o asasinato dun mafioso a mans doutro aínda moito máis perigoso. Conseguen escapar, pero a partir de aí serán perseguidos para que non dean testemuña do que viron.

Por unha casualidade, conseguen fuxir a Florida durante unhas semanas para tocar nunha orquestra de "señoritas", pero para poder facer iso, teñen que disfrazarse de mulleres, facéndose pasar por unha tal Josephine e unha tal Daphne. Todo vai saíndo máis ou menos ben, pero quedan prendadas (sobre todo un deles) pola cantante do grupo, que é alcólica pero moi encantadora.

Chegan a Florida, e un deles, leva unha dobre vida para intentar seducir á súa compañeira cantante, facéndose pasar por un ricachón. E un vello ricachón de verdade namórase do outro membro da parella de músicos, sen decatarse dalgo bastante obvio, que é un home disfrazado de muller. Por unha casualidade, o mafioso de Chicago e a súa banda chegan ao mesmo hotel que que eles/elas tocan e durmen, e teñen que volver a fuxir.

En definitiva, unha comedia moi agradable e intelixente. Na presentación tamén me pareceu escoitar un comentario interesante: semella que Marilyn estaba tamén alcolizada no mundo real, e os tiña absolutamente desesperados, porque lles obrigou a repetir algunha toma moitas veces, polo visto era incapaz de memorizar o seu papel. Pero vaia, non sei canto hai de real ou de moito.

Saúdos.

Mad Max: Furia na estrada

Da saga de Mad Max non vira ningunha completa. Pero polos fragmentos que vin das películas antigas, que xa teñen en torno a 40 anos, sempre tiven ganas de ver algunha, porque semellan interesantes e suxerentes (pero quen sabe, podo estar errado). Ademais, cando hai unha saga, sempre prefiro ver as películas máis antigas (especialmente a primeira), porque suponse que o seu éxito e posible acerto foi a que provocou a existencia da saga posterior.

Nos últimos meses, vin que botaban con insistencia nalgún canal da TDT española unha das últimas películas da saga. Concretamente esta, "Mad Max: Furia na estrada" (en Hispanoamérica "Furia no camiño"). Como non aparecía ningunha das outras, pois probei. Esta foi dirixida en 2015 polo australiano George Miller, que tamén dirixiu as dos anos 80, supoño que é unha das principais referencias do seu traballo. En canto ao elenco, eu só coñecía a Charlize Theron, e moi pouquiño a Nicholas Hoult, que polo visto é unha nova estrela que participou en moitas películas recentes de superheroes, e cousas así, pero ao que eu vin facendo de Jerome David Salinger nun biopic bastante interesante. De Mad Max fai un tal Tom Hardy que a min non me soa de nada, aínda que parece que tamén é unha estrela bastante destacada no cine actual. Pero é que eu aínda non me enterei de moitas desas figuras, non vexo moito cine dos últimos anos.

A historia, en xeral, é bastante plana. Claro, como sempre, hai moito transfondo. Estamos nun mundo futuro case desértico, despois dunha guerra nuclear. A auga e a gasolina son moi escasas e son os bens máis prezados.

Todo xira en torno a un lugar chamado A Cidadela, gobernada tiránicamente por un tipo chamado Immortan Joe, que tasa moitísimo a auga para todos os seus cidadáns, que o adoran e idolatran. Mad Max chega alí apresado polos seus bárbaros policías, como tantos outros. E unha súbdita moi importante de Joe, chamada Furiosa, sae da Cidadela en dirección a outra vila onde hai gasolina, conducindo un camión de guerra blindado e escoltado.

Nun determinado momento, dá un volantazo e xira totalmente de dirección. Por que fai isto tan inesperado? Porque leva ocultas a cinco rapaciñas novas e moi fermosas, que son as esposas de Immortan Joe, que queren escapar da Cidadela, e Furiosa axúdalles no seu obxectivo. Espero que o comentario anterior non soe a machista. Pero é que o contraste é brutal: no mundo que ilustra a película, todo o mundo está deforme, eivado, ten todo tipo de próteses. Pola contra, esas cinco rapazas son novas, parecen perfectamente sanas e desentonan completamente. De feito, creo que son as súas esposas porque pretenden que sexan nais dos sucesores de Joe (que tampouco hai por onde collelo, todo tipo de respiración asistida, próteses, un poema o señor...).

A casualidade fai que nesa caravana vai Mad Max, que consegue liberarse, e se une ás fuxitivas. E a película trata basicamente do camión no que van estas 7 persoas perseguido por unha sarta de bestias que van noutro tipo de vehículos, cadaquén máis salvaxe. Moita explosión, moito choque, en definitiva moita casquería.

Non sei, espero que algunha das primeiras películas da saga, se consigo velas algunha vez, me ofreza algo máis de chicha. De momento, moita pirotecnia pero pouco máis.

Saúdos.