Esta película prometía algo máis do que finalmente ofreceu. É de ciencia-ficción, que a min sempre me convence, trataba sobre saltos no tempo e está baseado nun conto de Ray Bradbury. En principio, a cousa promete, pero ao final dáme que, ou o conto non estaba moi ben (recoñezo que non o lin), ou decidiron adaptalo á súa maneira, pero ao final desinflouse bastante.
Foi dirixida por Peter Hyams en 2005 e os papeis máis importantes foron para Edward Burns e Catherine McCormack, o secundario máis famoso é Ben Kingsley. Peter Hyams dirixiu algunhas películas de ciencia-ficción como "Atmósfera cero", Edward Burns foi un dos actores principais de "Salvar ao soldado Ryan" e McCormack facía de esposa de William Wallace en "Braveheart", pero tiven que documentarme para saber todo isto, porque eu non os recoñecín.
A empresa Time Safari dirixida polo magnate (ou mangante) protagonizado por Ben Kingsley ofrece unhas carísimas viaxes ao Cretácico nas que se pode disfrutarse durante uns minutos da cercanía dun dinosaurio, xusto antes de que un volcán cercano entre en erupción, e mátase ao dinosaurio, que morre nun charco cercano, xunto aos protagonistas. Todo iso conséguese grazas a un sofisticado software.
Hai varias cousas que están prohibidas nesas expedicións: traer ou deixar nada no pasado, ou facer o máis mínimo cambio que poida provocar cambios no futuro. Nas primeiras esceas vese que as viaxes son algo rutineiras para o equipo técnico que acompaña aos ricos expedicionarios, que son sempre dous, e nada se sae do guión. Pero nunha das viaxes, debido a un erro técnico debido a un despiste, a visita dura algo máis do normal, e os dous visitantes quedan fóra da vista dos técnicos durante uns segundos, pero aparentemente todo remata ben. Na visita seguinte, todo marcha fatal, porque non conseguen volver exactamente ao punto do pasado que querían, senón a aquel no que marcharon na convulsa visita anterior, e está a punto de pillarlles a erupción do volcán. E iso provoca que unha "onda temporal" cruce o portal que usaban para facer eses saltos no tempo.
Esas "ondas temporais", que se ven varias na película, visualmente son como ondas de auga, pero non mollan, senón que provocan cambios en todas as especies de seres vivos que as sofren. Polo tanto, dende ese momento, moitos edificios do Chicago do ano 2055 no que está ambientada a novela vense destruidos, entre moitas outras cousas, polo crecemento inusitado da vexetación.
O xefe das expedicións temporais decide entón investigar que foi o que puido pasar naquela segunda visita para provocar iso. Todo parece indicar que neses poucos segundos que os dous visitantes estiveron fóra da súa vista puideron facer unha mínima acción que puido provocar a desaparición ou modificación da evolución dalgunha especie ou especies no futuro. Para iso é axudado por unha doutora que deseñou o software do salto no tempo, e que é moi crítica co labor comercial do magnate.
Seguen chegando ondas temporais que provocan máis cambios, e comezan a aparecer temibles especies animais que son mestura de animais como réptiles, primates e morcegos, obviamente coas virtudes e capacidades das tres mesturadas. Acaban sabendo que un dos visitantes pisou unha bolboreta que ía ter relevancia no futuro dalgunhas especies importantes. Teñen que buscar un lugar onde volver conectar o software, xa que case toda a cidade quedou sen electricidade, para volver exactamente a ese punto do pasado e evitar que ese visitante pise esa bolboreta. Dese xeito voltarán á normalidade que tiñan antes do accidente. Supoño que todos intuídes que o conseguiron, obviamente.
Saúdos.
