O maquinista da Xeneral

A outra película dese programa de cine dobre da 2 (ler o artigo anterior en publicación, ou sexa, o que está debaixo) foi "O maquinista da Xeneral". Estou seguro de que xa a vira enteira, e aínda que me parece unha gran película, por algunha estraña razón, só consigo lembrar esa famosa escena na que Buster Keaton senta nunha peza metálica que une dúas rodas da súa locomotora, alguén que non é el pon o tren a andar, e durante uns segundos el mantense nunha posición absolutamente estática nesa dificilísima situación.

Foi rodada en 1926 e dirixida polo propio Buster Keaton, que era o protagonista principal xunto a Marion Mack. Acabo de ler que foi un estrondoso fracaso de público e crítica, pero unhas décadas máis tarde converteuse nunha das súas películas máis famosas e apreciadas. Quen comprende ao público? Porque da crítica xa nunca se agarda demasiado.... Por certo, parece que a trama da película está baseada nunha historia real da Guerra Civil estadounidense, outra cousa é que a nós nos emocione demasiado, que non ten por que ser así.

Johnny Gray é un maquinista de tren que ten dous amores principais: a súa locomota "A Xeneral" e a súa moza Annabelle (non sei en que orde). Estalla a Guerra Civil e, por algunha estraña razón, a súa moza dille que, se non se alista inmediatamente, xa non o quererá máis. A el non lle parece mal a idea, pero cando vai alistarse cos sudistas, consideran que será máis útil no seu labor como maquinista ferroviario, e non llo permiten. Así que queda sen a moza, pero non por culpa súa.

Algún tempo despois, vai no seu tren, que é secuestrado polo exército nordista. E casualmente nese tren tamén vai Annabelle, sen sabelo ningún dos dous. Suceden unha serie de peripecias e, de casualidade, consegue averiguar os plans que ten o exército nordista nesa zona. Consegue fuxir e comunicarllo aos xenerais dos sudistas, que lle agradecen moito o servizo, e acaba tamén recuperando á súa moza.

Saúdos.

O rapaz

Hai unhas semanas, no espazo de cine clásico da 2, os luns pola noite, botaban unha sesión dobre de cine mudo, que comezaba con "O rapaz", a famosa película de Charles Chaplin. Non sei se a vira completa algunha vez (seguramente si, non é moi longa), pero apenas lembraba nada. Aínda que estes clásicos de cine mudo raramente decepcionan. Por certo, no mundo hispanofalante a tradución do título utilizou palabras como chico, muchacho, chicuelo e pibe, dependendo do país.

Foi realizada no ano 1921, case todos os roles da produción foron a cargo de Charles Chaplin, e os principais actores do elenco foron Charles Chaplin, Jackie Coogan (a pesar deste gran comezo sendo neno, a súa carreira cinematográfica apenas tivo éxitos) e Edna Purviance (por certo, acabo de ler que era alcohólica e que estiveron a piques de reemprazala por outra actriz, xa que chegaba borracha case todos os días á rodaxe).

Unha muller que tivo un fillo non desexado, decide abandoalo no coche dunha familia adiñeirada, que está aparcado diante da súa mansión. Pero uns ladróns rouban ese coche sen saber que está o neno dentro. Cando o descubren, deixan ao neno nunha calella, e alí o atopa un vagabundo, que inicialmente non quere responsabilizarse desa pesada carga, pero ao final non lle queda máis remedio que facelo.

Vaino sacando adiante con inxenio, e o rapaciño participa activamente nas pillerías do vagabundo, por exemplo rachando cristais a pedradas, que inmediatamente vai o vagabundo a repoñer facendo de cristaleiro.

A nai do rapaz acaba converténdose nunha actriz de éxito e vai aos barrios pobres a facer actos benéficos coa rapazada. Deste xeito, un día casualmente le a nota que deixara xunto ao rapaz no coche dos ricachóns, pedindo que o coidaran ben, e decátase que ese neno é o fillo do que se desfixera hai tempo. Decide acollelo de novo e faino na mansión diante da cal deixara ao neno, que agora é súa porque a mercou.

Saúdos.