Outra película clásica da que oíra falar moi ben durante moito tempo era "O cabo do terror". Soábame que había unha versión máis antiga e que hai poucos anos se fixera outra máis moderna protagonizada por Nick Nolte e Robert De Niro (se non me falla a memoria), pero non vin ningunha delas. E nese tipo de situacións, sempre prefiro a primeira versión ou orixinal, xa que me dá a sensación de máis frescura: a outra transmíteme oportunismo de intentar estirar un chicle que tivo éxito no pasado, moi pouco meritorio, na miña opinión. E aproveitando que agora hai un espazo de cine clásico na 2 os martes pola noite (cada vez máis publicacións deste blog fan referencia a películas emitidas aí), disfrutei do bo cine.
A historia semella interesante, pero claro, tendo en conta que sucede en Estados Unidos, ese país de chalados e paranoicos con altas doses de violencia. Un avogado de prestixio pasou un día por unha cidade na que non vivía, presenciou unha agresión dun home a unha muller, testificou contra o home, que foi enviado ao cárcere, e volveu á súa vida normal. Teoricamente non debería ter pasado nada máis.
Pero ao agresor non lle debeu facer demasiada graza, porque ao saír do cárcere oito anos despois, o primeiro que fixo foi ir á cidade onde vive o avogado, e presentarse ante el, para lembrarlle o caso, e deixarlle claro que está cabreado porque a súa testemuña o meteu no cárcere. A partires dese momento, de forma máis ou menos sutil, comeza a seguir ao avogado e á súa familia, deixándolle caer que a súa esposa e a súa filla lle parecen moi atractivas, e que podería pasarlles algo.
O avogado emparanóiase, e cos seus contactos na policía, intenta que o deteñan. Pero as faltas que podería ter cometido o agresor dende que saíu do cárcere son moi pequenas e discutibles. De feito, o agresor amosa que mellorou moito no seu coñecemento do Dereito estadounidense, e apoiándose en bos avogados, deféndese moi ben e incluso contrataca, porque é o avogado o que, a pesar do seu amplo coñecemento da lei, está empezando a pisar augas pantanosas dende o punto de vista legal.
Para min esa é unha das partes máis divertidas da película, cando o avogado e o xefe de policía comezan a pensar en posibles delitos que se lle poden aplicar ao agresor, e vese claramente que o sistema legal americano está (ou estaba) pensado para poder aplicalo de forma totalmente arbitraria ás forzas da orde. Iso se cadra explica o alto nivel de violencia que se vive alí (eu nunca estiven alí, nin creo que chegue a ir, pero a sensación que dan dende lonxe, para min, é esa).
O avogado contrata a un detective (o actor Telly Savalas aínda tiña pelo!!!) para seguir ao agresor. E algún tempo despois, véndose algo cercado e presionado, a través dese detective, contrata a tres matóns para que lle dean unha paliza ao agresor, pero resulta que é o tipo, el só, o que maza aos outros.
E chegan á conclusión final: o avogado simulará coller un avión a outra cidade. Pero realmente leva á súa familia a unha casa flotante a Cape Fear (Cabo do Terror ou Cabo do Medo, unha zona costeira de Carolina do Norte, creo). El unirase despois a eles, e o detective desprazarase ata alí de forma moi visible, para que o agresor o siga e localice a casa. A idea é facerlle alí unha emboscada ao agresor e matalo. Pero o tipo é máis listo ca eles e conseguirá decantar a balanza do seu lado ata case ao final, no que ganan os "bos". Que esperabades??
A película é de 1962, dirixiuna J. Lee Thompson, e os dous papeis principais son para Gregory Peck (o avogado, obviamente), e para Robert Mitchum (que en moitas ocasións fai o papel do malo). Chamoume a atención que, en determinados ambientes sórdidos, ao agresor o presentan como un home atractivo para as mulleres. Eu non o vexo, pero....
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario