O outro libro que lin mentres acompañaba na ABAU ao alumnado do meu colexio foi "Soños eléctricos" de Ramón Caride Ogando. É o volume número 82 da famosa colección Biblioteca Galega 120, que editou A Voz de Galicia hai xa case 20 anos. Non semellaba moi longo, estaba dividido en capítulos de tamaño asequible, e antes de comezar non tiña moi claro se era unha novela ou un feixe de relatos. Tiña máis ou menos claro que a temática era de ciencia ficción, e iso sempre é un atractivo máis para min.
Pero resultou ser unha novela breve. A historia xira en torno a un estraño personaxe chamado Stevo Dadik, bastante controvertido. Nunha sociedade avanzada, comeza sendo unha especie de artista transgresor, que a pesar de ter dereito a vivir nos niveis superiores da sociedade pola súa orixe, elixe descender a niveis máis populares e presentar unha proposta musical e estética revolucionaria, que é mirada con moita desconfianza polos gobernantes. Despois marcha da cidade xunto á súa moza Lumia e ten que sobrevivir no duro deserto, aínda que o consegue. Os gobernantes intentan atopalo e están intentando clonalo, porque agora comprenden que é o xerme da futura humanidade.
Como tantas obras deste xénero, é unha sociedade distópica que fai pensar moito cara onde nos diriximos.
Na segunda semana do mes de xuño tocoume por primeira vez acompañar á ABAU ao alumnado do centro no que traballo. Como xa sabía que non era un traballo demasiado esixente, decidín levar lectura, aínda que fora lixeira, sobre todo para os momentos nos que tiña que estar dentro das aulas e non podía saír. Pensei que unha boa idea sería escoller libros de relatos, porque non tiña eu moi claro se ía ser capaz de ler con proveito unha novela máis longa. Os intres de lectura ían ser moi fragmentarios.
O primeiro dos libros que lin foi "Sete de Biblos", o último dos 50 títulos da Colección Mandaio editado por Biblos Clube de Lectores, que ofrece obras en galego e portugués principalmente. O libro componse de sete relatos, escritos polos sete autores que gañaron o Premio de Novos Autores convocado por Biblos. Eses sete autores son Iria López, Alberto Ramos, Patricia Casas, Berta Dávila, Pablo García, Elena Veiga e Iria Morgade. Anos despois, a única deles que parece afianzarse na profesión é Berta Dávila, autora nova pero xa consagrada e que leva moitos premios. O resto apenas publica, que eu saiba.
Case un mes despois, teño que recoñecer que non lembro de que trataba ningún dos relatos, e iso debe ser indicio de algo. Naqueles días que os lin, uns gustáronme máis e outros menos, como sempre pasa neste tipo de obras. Pero a voráxine do mes de xuño fixo que esquecera todo o que lin deste libro. Lin outro libro máis aqueles días, e dese outro si lembro algo.
Esta historia sempre me pareceu interesante, pero creo que nunca conseguira ver a película completa. Esta vez si o fixen, pero unha vez vista, pareceume algo lenta de máis. E o feito de converter esta historia nun musical non me parece demasiado apropiada, aínda que tamén é certo que estaba baseada nun musical de Broadway que tivo moito éxito. Como conclusión direi que, como musical, non me gustou, pero iso tampouco é tan raro, son máis ben poucos os musicais que me gustan.
Contar a traxectoria da obra dá moito de sí. Comezou sendo unha obra de teatro titulada "Pigmalión" da autoría de George Bernard Shaw. Debeu gustar moito e houbo varias versións cinematográficas e teatrais. Pouco antes desta película que comentamos hoxe, houbo unha versión musical de moito éxito, e decidiron convertela en película usando as mesmas cancións e libreto. Supoño que Shaw non a escribiu como musical, obviamente.
A película foi dirixida en 1964 por George Cukor. Os dous papeis principais foron para Rex Harrison e Audrey Hepburn. No teatro, estaba protagonizada por Rex Harrison e Julie Andrews. Pero parece que decidiron prescindir de Julie Andrews porque era famosa no teatro pero non en cine. Casualmente neste mesma época faríase moi famosa no cine por "Mary Poppins". Do resto do elenco destaca Wilfrid Hyde-White, actor ao que vin moitas veces pero non sabía nin como se chamaba. Un detalle que me resultou curioso é que Audrey Hepburn foi dobrada nas cancións pola cantante Marni Nixon, a mesma que dobrou a Natalie Wood en "West Side Story".
Por se non o sabedes, a obra trata dun profesor de fonética que aposta cun amigo seu, tamén experto no tema, a que é capaz de instruír a unha florista analfabeta dos suburbios de Londres para finxir ser unha dama da alta sociedade nun período de tempo breve, de só uns meses. Polo visto, a George Bernard Shaw preocupáballe moito a calidade do idioma inglés falado polos propios ingleses, e escribiu a obra para sensibilizar sobre o tema. A conclusión que se saca ao final é que o profesor só utiliza á florista para demostrar a súa pericia profesional, pero non se preocupa o máis mínimo de se a florista é feliz ou non, é un monicreque nas súas mans.
O final de curso debeu ser bastante intenso, porque pasei todo o mes de xuño sen escribir nada neste blog. Retomo agora, ao comezo das vacacións. Xa vira esta película hai algún tempo, como 10 anos, pero deixoume boa lembranza, así que non o pensei cando vin a oportunidade de vela de novo. Hai que recoñecer que ten bo ritmo e que a trama sáese un pouco do normal.
A película foi dirixida en 1994 por James Cameron (xusto antes de "Titanic") e os actores máis coñecidos do elenco son claramente Arnold Schwarzenegger e Jamie Lee Curtis, o resto son secundarios non demasiado coñecidos, agás Charlton Heston, que aparece só nunha escena, se non lembro mal. Por certo, o título orixinal sería "Mentiras verdadeiras", que foi o que puxeron en Hispanoamérica, en España decidiron ser máis creativos.
A historia trata dun home que realmente é espía, pero fai crer á súa familia que é un aburrido comercial. Debido a iso, a relación coa súa muller e a súa filla viase alonxando. Un día, intentando corrixir iso, averigua que a súa muller ten unha aventura cun tipiño que inicialmente tamén parece ser espía, pero que realmente acaba sendo un pardillo que se fai pasar por espía, cando realmente vende coches usados.
O verdadeiro espía consegue romper esa relación da súa muller, pero decide propoñerlle, sen que ela o saiba, que pase a colaborar coa espionaxe do seu país para a súa actual misión, que é impedir un perigoso tráfico de armas nucleares para uns yihadistas que queren atentar contra os Estados Unidos, como sempre.
Pois o dito, que esquecendo todo o tufillo fascistoide estadounidense que destila a película, resulta agradable de ver, porque ten un bo ritmo, e porque resulta interesante ver a cantidade de mentiras e enganos que utilizan moitos dos protagonistas para desenvolver as súas actividades convencionais.
