Soños eléctricos

Cheguei a esta película dunha forma un tanto estraña. Nos últimos anos déronse varias circunstancias para que eu me puxera a recompilar a música que máis me gusta, especialmente de décadas anteriores, como os 70 e os 80, xa bastante lonxanos, por certo. Escoitei a canción principal desta película, que me soaba vagamente, e me gusta bastante (a canción, non a película), e entereime que estaba na banda sonora desta película. Souben tamén que a película estaba en Youtube (abaixo poño o vídeo), e tomei nota mental para vela algún día. E ese día chegou. Por certo, a película é moi mediocre, por se vos interesa a información.

Foi dirixida en 1984 por un tal Steve Barron (non ten ficha na Wikipedia en español, é probable que non chegara moi lonxe). Os dous actores principais son Lenny von Dohlen (tampouco ten ficha, algo debe significar) e Virginia Madsen (esta actriz si que é algo coñecida, pero tampouco fixo moita fortuna, é a irmá de Michael Madsen, algo máis famoso). Do elenco de secundarios, que tampouco destaca demasiado, poderíamos mencionar a Maxwell Caulfield (sóame de algo pero non sei de que) e a Giorgio Moroder, músico que compuxo a música da película e que tamén sae facendo un papel similar a ese).

Nada, unha chorradilla. Miles é un traballador dunha empresa de arquitectura en San Francisco, algo obsesivo e desorganizado, que está obsesionado co deseño dun novo tipo de ladrillo que sexa capaz de soportar os terremotos, problema importante nesa cidade. Como é tan desorganizado, un compañeiro lle aconsella que merque un organizador (naqueles tempos algo parecido a unha PDA, pero aínda non se inventaran, creo). Vai a unha tenda de ordenadores (daquela xa as había en EE.UU.) e lévase un ordenador enteiro, como era algo ou bastante friki, tampouco lle vén mal. Intenta deseñar ese novo ladrillo no novo ordenador, e aos poucos días despois intenta conectalo co ordenador da súa empresa, pero sofre un quecemento polo exceso de información, comeza a botar fume, e Miles bótalle un líquido por enriba para intentar enfrialo, e a partir de aí suceden cousas raras.

Ao mesmo tempo, múdase ao mesmo edificio de Miles unha fermosa violonchelista chamada Madeleine, da que Miles namora inmediatamente, como non podía ser doutro xeito. Un determinado día, polos condutos da ventilación, o novo ordenador (que responde ao nome de Edgar), que xa fai cousas raras, escoita ensaiar a Madeleine, e comeza a reproducir eses mesmos sons pero de forma electrónica. Madeleine cre que foi Miles, que non ten nin idea do que lle fala, pero a súa relación vaise estreitando, para gozo de Miles. O ordenador tamén vai namorando de Madeleine e ademais tamén hai un compañeiro de orquestra de Madeleine que podería ser competencia. Aí tedes a cousas, bastante tonta. A película é definida como comedia romántica de ciencia ficción. Nos 80 facíanse estas cousas.

Saúdos.

A decisión de Sophie

Agora que andamos de temporal en temporal e de borrasca en borrasca, é mellor non saír moito e ver cine en casa non é mala opción. Un día destes, no espazo de cine clásico da 2, botaban un clásico dos anos 80 do que eu oíra falar moito, pero non tivera a oportunidade de ver. Como duraba bastante e agora prefiro non trasnoitar pola semana, decidín deixalo para uns días máis tarde e velo en Rtve Play, e así fixen.

"A decisión de Sophie" foi dirixida en 1982 por Alan Pakula, e os principais intérpretes son o trío protagonista formado por Meryl Streep, Kevin Kline e Peter MacNicol. Hai un longo listado de secundarios, pero apenas teñen peso na historia, aparte de que son moi pouco coñecidos.

A película está ambientada no Brooklyn de finais dos anos 40, pouco despois da Segunda Guerra Mundial. A época é esa porque pasaron poucos anos dende que a protagonista principal foi liberada do campo de concentración de Auschwitz. E o lugar é curioso, porque non se recoñece Brooklyn en absoluto, só hai un par de escenas na famosa ponte. Nin sequera sucede nun dos típicos edificios do barrio que tantas veces temos visto, senón nunha casa afastada que ten unha pensión, na que viven varias persoas e familias ademais dos caseiros.

Todo xira en torno ao trío protagonista e as relacións entre eles. Stingo é un xoven sureño (creo que de Virxinia), con pouco máis de 20 anos, que sube a Nova Iork coa intención de facerse escritor. Colle unha habitación nesa casa de hóspedes, e pouco despois, de forma algo abrupta, coñece á parella que vive na habitación que está enriba da súa. Son Sophie e Nathan, unha parella ben curiosa, que pasa por momentos moi variables na súa relación, ás veces son moi encantadores e outras veces son insoportables (sobre todo Nathan). Seguramente será mellor explicar como é cada un deles.

Stingo é novo, quere novas experiencias vitais, para vivilas e contalas nos seus libros. Por exemplo quere ter algunhas experiencias sexuais, pero non semella ter moito éxito cando todo parecía indicar que ía ser así. Faise moi amigo de Sophie e Nathan, pero non soporta que Nathan ás veces desprecia a Sophie, cando outras veces a adora. Acaba namorando de Sophie, pero parece que o seu amor é imposible.

Nathan é un tipo bipolar ou algo parecido. Supostamente é un científico que traballa nunha importante empresa, pero ao final da película sabemos, polo seu irmán, que realmente traballa nunha empresa científica pero nun posto menor e sen relevancia, e que pasa unhas crises terribles, conseguiu o posto por un favor e ninguén se pregunta nada sobre o tema. É de orixe xudea e está obsesionado co holocausto e o nazismo, parte da súa estraña relación con Sophie vén de aí.

Sophie é unha polaca de relixión católica, non xudea, que era filla dun profesor de universidade afecto ao nazismo, que estaba de acordo coa solución final cos xudeus (esto sábese ao final da película, non antes). Por avatares, acabou no campo de concentración de Auschwitz, pero ao saber falar alemán perfectamente, por decisión do pai, estaba de criada nos barracóns dos oficiais alemáns, e incluso parece que traballou directamente para Rudolf Hess. Así que tan mal non o pasou, polo menos tan mal como os xudeus polacos. Non queda moi claro, porque a collen en mentiras en varios momentos da historia, pero semella que chegou cos seus dous fillos ao campo, e perdeu aos dous, en estrañas circunstancias.

Cara ao final da película, Sophie ten que tomar a decisión de marchar ao sur con Stingo e formar unha familia, ou quedar no norte con Nathan, con quen está pasando unha terrible crise. Sophie decide non ir ao sur, porque di que xa demostrou claramente non ser unha boa nai, vaise con Nathan de novo, e ao día seguinte aparecen os dous mortos despois de tomar un veleno. SPOILER. Xa pasaron máis de 40 anos, non será para tanto contar isto.

Saúdos.