Solaris

Creo que vin esta película hai moitos anos xa. Sempre se dixo que era algo así como a resposta soviética a "2001: Unha odisea espacial", ou sexa, unha película de ciencia-ficción moi filosófica. Hai uns anos lin a novela na que está baseada, do polaco Stanislaw Lem, e pareceume ben interesante. En canto souben que podía verse en Youtube, busquei un oco para vela. Pero hai que recoñecer que é bastante abstracta, e o director é un autor moi particular, non para todos os públicos.

Foi dirixida en 1972 polo mítico Andrei Tarkovski. En canto ao elenco, supoño que non serán facilmente recoñecibles para o público occidental, pero haberá que mencionalos, polo menos aos que se ve na nave:  Natalia Bondarchuk, Donatas Banionis, Jüri Järvet, Anatoly Solonitsyn e Sos Sargsyan.

A historia vai do seguinte: unha vella estación espacial leva tempo vixiando un estraño planeta océano chamado Solaris (lembro que as descricións dese océano na novela eran fabulosas, o mellor da obra con diferenza). Xa quedan moi poucos dos astronautas orixinais. E algúns dos que volven contan historias que resultan confusas e incribles. Así que mandan a un psicólogo chamado Kris Kelvin para que avalíe se a nave espacial debe seguir alí ou debe volver xa.

Cando chega alí, teoricamente só quedan tres tripulantes: Snaut, Sartorius e Gibarian. Pero resulta que Gibarian, que era bo amigo de Kelvin, suicidouse, e xusto antes deixou unha gravación en vídeo na que conta por que o fixo.

Snaut e Sartorius, ao contrario do que podería pensarse, non reciben moi afablemente ao novo visitante, e amósanse moi esquivos. Kelvin axiña detecta que na nave hai máis seres vivos dos que parece, pero estes dous tripulantes non están demasiado dispostos a contarlle, en primeira instancia, de onde saíron e por que están alí.

Pero Kelvin axiña o entende. Porque despois da primeira noite, ao espertar, aparece alí unha réplica exacta da súa esposa, que se suicidou hai 10 anos. Desfaise dela lanzándoa nun cohete, pero ao día seguinte aparece outra copia, que non lembra nada do sucedido o día anterior nin sabe como chegou alí.

Os outros cóntanlle que algún tempo antes intentaron bombardear o océano con fortes fluxos de enerxía, e dende aquel momento comezaron a aparecer aqueles estraños visitantes, que parecían sacados das súas lembranzas. Polo visto, era unha resposta do planeta océano ao seu ataque.

Kelvin decide marchar e antes de facelo, mandan as súas ondas cerebrais ao océano, que semella moverse algo máis e formar illas. Volve á casa do seu pai, onde estivera xusto antes de subir á nave, e alí descúbrese que esa casa está nunha illa dese planeta océano.

Ou sexa, incomprensible non: o seguinte. Aí abaixo tedes un enlace ao vídeo de Youtube onde está a película completa.

Saúdos.

Roxín Roxal

O evento no que máis banda deseñada merco claramente é o salón "Viñetas dende o Atlántico", que se celebra todos os meses de agosto na Coruña dende hai case un cuarto de século. De feito, ata agora era case o único, pero no último Culturgal víñenme arriba e tamén merquei bastante aí, pero diso xa falaremos máis adiante.

E como xa teño comentado, de momento, mentres non me entre máis pasión por ese medio (a palabra segue sendo demasiado importante para min), basicamente mercarei cómic galego e en galego, para ir sondeando o mercado. Se cadra algún día merco algo de cómic foráneo, pero a iso aínda non cheguei. E tristemente non hai moito onde escoller en canto a editoras de cómic en galego: Demo Editorial (con Manel Cráneo) e Retranca e Garaxe Hermético (con Kiko da Silva). O resto son cousas moi puntuais.

Pois de Demo Editorial, no último salón merquei, entre outros, a historia de "Roxín Roxal: A daga do conde", con guión de Manel Cráneo (que lle vai moito a Idade Media galega) e debuxos de Brais Fierro.

A historia está ambientada en terras do Eume. Roxín Roxal era un rapaz que servía para o conde de Andrade, e estaba namorado da súa filla Tareixa, e ela correspondíalle. Pero o conde tivo que buscarlle un partido á súa filla, e aínda que estaba moi contento con Roxín, non tiña nivel social suficiente para pretendela, así que emparellouna cun igual.

Roxín foi para o castelo da Nogueirosa (tamén dos Andrade), entre outras cousas, para non estar cerca de Tareixa, e alí ben lle lembraban a súa orixe humilde, aínda que estaban ben contentos do seu rendemento. O caso é que na comarca estaba habendo mortes moi salvaxes e estrañas, que ninguén sabía explicar, pero que estaban causadas por un xabarín moi bravo.

No lugar onde agora está a Ponte do Porco, cerca de Miño, ataca a Tareixa e ao seu novo marido, que fuxe por pernas, morrendo a rapaza. Pouco tempo despois, o xabarín aparece morto nese mesmo lugar cunha daga cravada, daga que lle regalara o conde no seu momento. Pero xa ninguén é capaz de dar con Roxín Roxal.

Saúdos.

Grand Hotel

O outro día collín outra das películas da colección de cine clásico que me regalaron hai uns anos (acabo de saber que se chama "Cine de ouro", mira ti). Unha das últimas que me quedaba por ver ou polo menos saber de que ía, era "Grand Hotel", que non me soaba demasiado. Como xa teño comentado aquí, unha das cousas que me encanta desa colección é que cada DVD vén nun estoxo que é un caderniño de 40-50 páxinas (tampouco moi densas, non vaiades pensar), que se le en 15-20 minutos, e que conta moitos pormenores da produción da película. Polo tanto, como documentación para escribir estes artigos están de marabilla. E apréndese moito.

Foi dirixida en 1932 por Edmund Goulding. Pero unha das cousas curiosas da historia do cine é que, nesa época, as figuras case máis importantes eran os produtores. E o produtor e ideólogo desta película foi un tal Irving Thalberg, que polo visto era moi sagaz neste tipo de proxectos. De feito, esta película é a única da historia que só tiña a nominación de mellor película e conseguiu o Óscar nesa categoría.

Outra particularidade da película é o elenco. En troques da estratexia máis habitual, que era contratar a unha gran estrela e rodeala de bos secundarios, aquí contrataron a cinco superestrelas (da época, agora a maioría están case esquecidos), o que xa case garantía o éxito. De feito, había outras estrelas que se ofreceron a actuar gratuitamente, para estar xunto a todos estes. Esas cinco superestrelas foron: Greta Garbo (que debía ser moi diva), Joan Crawford, Lionel Barrymore, John Barrymore (irmáns estes dous) e Wallace Beery (este actor non sabía nin da súa existencia, os anteriores máis ou menos si).

A trama non ten moita chicha. Simplemente vese a actividade normal durante uns días nun hotel de luxo en Berlín (inspirado no famoso Hotel Adlon que está xunto á Porta de Brandenburgo). Greta Garbo fai dunha antiga estrela do ballet que agora está en horas baixas, pero que segue coas súas actitudes de diva (se cadra non lle costou moito meterse no papel). Joan Crawford fai de secretaria contratada por un empresario (Wallace Beery), pero que debido ao seu innegable atractivo físico, ten ofertas de todo tipo dos homes importantes que se moven polo hotel. Wallace Beery é un importante industrial que está intentando pechar a fusión da súa empresa con outra importante no hotel, pero todo iso depende dos seus tratos con importantes empresas textís de Manchester, e eses tratos non van nada ben. Ademais, tamén flirtea coa secretaria que contratou. Lionel Barrymore é un vello contable que traballaba nunha das empresas de Beery, que está moi mal de saúde, a piques de morrer, e que decide vir a ese hotel de luxo en Berlín, para gastar os poucos cartos que lle quedan nun estilo de vida que nunca puido disfrutar. E John Barrymore é un barón arruinado que vai sobrevivindo grazas ao xogo e a pequenos roubos de xoias no mesmo hotel, pero o seu atractivo persoal conquista a todas as mulleres, divas ou plebeias.

Xa vos imaxinades entón como se cruzan as vidas de todos estes. O barón intenta roubar as xoais da bailarina cando está actuando, conségueo, pero despois arrepíntese, cando sabe que ela pensa en suicidarse, e resulta que namoran perdidamente. Devólvelle as xoias roubadas. Despois o contable consegue moitos cartos nunha partida de cartas que lle organiza o barón, está a piques de perder a carteira, que xa collera o barón, pero devólvella tamén, porque era demasiado honrado para dedicarse a esa profesión. Despois entra na habitación de Beery para roubarlle algo, porque ten que devolverlle cartos á banda da que formaba parte, pero este descúbreo e mátao dun golpe, e acaba no cárcere denunciado polo contable. Como vedes, todo os vicios típicos da xente rica e vida a menos.

Saúdos.