O Golem

Hai unhas semanas, fun visitar unha exposición sobre intelixencia artificial titulada "More than human", que pode verse na Coruña nos últimos tempos. Curiosamente, unha exposición na que hai que pagar entrada, que non é nada habitual, e non moi barata. Supoño que se debe ás moitas instalacións electrónicas e audiovisuais das que consta. 

O caso é que o primeiro panel fala sobre a historia do Golem, unha criatura mítica da que xa oíra falar no pasado, precisamente cando eu estudiaba algo de intelixencia artificial na carreira de Informática na Universidade da Coruña. E sempre tivera curiosidade por saber algo máis desa curiosa historia. E mira ti por onde, que en Youtube está visible unha película muda de hai uns 100 anos que fala precisamente sobre o Golem. Así que me puxen a vela.

Foi dirixida polo cineasta alemán Paul Wegener en 1920. O tipo debía estar algo obsesionado con esta historia, porque polo visto rodou varias versións desta historia, pero esta é a única que se conserva. Obviamente, do elenco non coñeceríamos a ninguén, só vou resaltar que o propio Paul Wegener fai o papel do Golem.

A historia está ambientada na Praga do século XVI. Un importante rabino le nas estrelas que se aproximan problemas, e pouco despois recibe un decreto do emperador dicindo que os xudeus serán expulsados da cidade. Entón decide consultar os seus vellos libros, e rescatar a información de como dar vida ao Golem, un monstruo feito de arxila, metendo baixo un broche que leva no peito un papel cunha palabra máxica que lle transmitiu un voceiro do Mal.

Despois diso, é convocado ao palacio do emperador, e o rabino aproveita para queixarse do trato vexatorio que sufriron os xudeus ao longo da historia. Á corte do emperador iso non lle importa nada, e búrlase, pero por castigo divino, o teito do palacio comeza a derrubarse, ata que chega o Golem, que sostén o teito e evita a catástrofe.

O rabino considera que o Golem xa fixo a súa función, e sácalle o broche que lle dá vida. Pero un servidor do rabino descubre o amorío entre a filla do rabino (da que el tamén está namorado) e un voceiro do emperador, e revive ao Golem para intentar quedarse coa filla do rabino. A partir de aí prodúcense algunhas escenas imprevistas, cando o Golem está a piques de facerlle dano a uns nenos, porque ten unha forza dificilmente controlable, pero é precisamente unha das nenas, que o Golem colle no seu colo, a que, xogando, quítalle o broche do peito e polo tanto a vida ao Golem de novo.

Curiosa historia. Unha cousa que me chamou moito a atención é que o Golem tiña pinta de monstruo, agora diríamos que andaba como un robot (e iso xa podía causar moito terror na época), pero causaba auténtico pavor no resto de personaxes. Parecía variar dunhas escenas a outras, pero sendo moi robusto e forte, a súa altura era similar ao do resto dos homes, ou só lixeiramente superior, así que non entendo moi ben a que viñan as auténticas escenas de pavor que amosaban en canto se cruzaban co personaxe.

Saúdos.

Panxea

Hai uns días comezaron as vacacións de Nadal, e eu comeceinas de forma moi destacada, asistindo a un concerto que superou con moito as miñas expectativas. Xa tiña asistido a algún concerto de Abraham Cupeiro, e tamén asistira a algúns concertos da Orquestra Gaos, pero non tiña nin idea da marabilla que podía saír ao xuntar esas dúas forzas.

Porque resulta que o multiinstrumentista sarriano Abraham Cupeiro (principalmente toca instrumentos de vento, pero moi variados) gravou xa no 2020 coa Royal Philarmonic Orchestra (que xa sabemos que se presta a todo dende hai décadas) un magnífico disco titulado "Panxea".

A idea parte daquel único continente chamado Panxea, e bautizado así por Alfred Wegener en 1912. Abraham Cupeiro vai percorrendo os diferentes continentes e zonas do mundo, e compoñendo pezas apoiadas en instrumentos de vento tradicionais de cada zona, que toca el en directo xunto coa orquestra do lugar. Abraham presenta as pezas e os instrumentos de forma moi suxerente antes da peza, e o resultado da súa unión é fantástico. No Teatro Colón da Coruña fíxose acompañar da Orquestra Gaos, dirixida por Fernando Briones, como é habitual.

O listado dos títulos do disco, que no concerto tócanse exactamente na mesma orde, xa pode dar unha idea do percorrido: Oceanía, China, Norteamérica, Sudamérica, África, Arabia, Armenia, Bulgaria e Costa Atlántica. A última peza (bonus track), que se sae un pouco da temática, é a excusa para tocar o carnyx, a trompa de guerra que usaban os galos contra os romanos hai dous milenios, unha especie de peixe dourado duns dous metros de altura pola que se fixo famoso Cupeiro cando a presentou en público nos últimos tempos.

Saúdos.

Código 46

De novo buscando na sección de ciencia-ficción de Rakuten TV, dei con esta película titulada "Código 46" que non tiña mala pinta e estaba razonablemente ben puntuada, así que lle demos unha oportunidade. Resulta algo fría e confusa por momentos, pero non está mal. Coincido con algún crítico en que se lle podería ter sacado algo máis de chicha, pero a ver se consigo convencervos de que podería valer a pena o seu visionado.

Foi dirixida en 2003 por Michael Winterbottom, e os dous papeis principais son claramente para Tim Robbins e Samantha Morton, o resto son secundarios moi anecdóticos.

Nun futuro probablemente cercano, William Geld traballa para unha axencia de detectives. Como parece que ten inoculado un "virus da empatía", é moi bo detectando fraudes para compañías de seguros e similares, porque é capaz de saber cando alguén está mentindo. Vive en Seattle pero ten que viaxar a Shanghai porque unha importante compañía que expide visados para poder entrar nas cidades cre ter detectado que algún empregado está sacando visados do edificio para venderllos a persoas que non poden entrar nas cidades e que deben, polo tanto, vivir nos inhóspitos desertos circundantes.

William entrevista a varios dos posibles sospeitosos, e axiña detecta que a culpable é María Gonzales, pero namora dela inmediatamente, e decide encubrila e acusar a outro. Máis tarde, atópase e vai tomar algo con María, e pasan a noite xuntos. Durante esa noite, nun bar, atópanse cun amigo de María, e ela entrégalle diante de William o visado que sacou da empresa, pero el non a delata. William volve para Seattle despois de facer o seu traballo, aínda que é consciente de que non o fixo ben.

Cando está en Seattle, a súa xefa dille que debe volver á empresa de Shanghai, porque o amigo de María morreu na outra cidade (Delhi) onde entrou de forma ilegal. Así que se descubre que non conseguía o visado legal por razóns médicas, e ao darlle María un ilegal para que puidera cumprir co seu desexo, provocou a súa morte ao provocarlle unha enfermidade para a que non tiña defensa. William é consciente de que todo iso se debeu ao erro voluntario que cometeu a primeira vez, pero ninguén máis o sabe.

Cando chega de novo a Shanghai descubre que María xa non está no seu posto de traballo nin na súa casa. Averigua que está nunha clínica afastada, vai visitala, e descubre que xa non o recoñece, porque lle borraron os recordos do seu encontro anterior, onde ela quedou embarazada. Tampouco lembra nada do seu embarazo e aborto. Tamén descubre que María é un clon da nai de William, así que non poden ter relacións, porque infrinxirían o famoso Código 46.

Os papeis de William para seguir en Shanghai ou viaxar a Seattle caducan, e pídelle a María que saque uns papeis ilegais para irse xuntos a unha desas cidades do deserto, para vivir xuntos alí. Alí son felices, aínda que brevemente, teñen un accidente de coche, e o seguinte que se ve é a William en Seattle, onde lle borraron todos os recordos, e a María paseando polo deserto.

Saúdos.

Legend

Explorando de novo na sección de ciencia-ficción de Rakuten TV atopei "Legend", unha película de fantasía dos anos 80 que creía ter visto previamente. Efectivamente, algunhas esceas e situacións soaronme moito, e acabo de atopar neste blog (máis ben no seu antecesor da Blogoteca) que vin a película en 2016, pero non me esforcei demasiado en redactar aquel artigo, a ver se agora me esforzo algo máis.

A película foi dirixida no ano 1985 nada menos que por Ridley Scott, que acababa de facer "Blade Runner" pouco antes. Os principais papeis do elenco son para Tom Cruise (nun dos seus primeiros papeis estelares), Mia Sara (actriz que prometía pero retirouse pronto) e Tim Curry. Os outros papeis son para actores e actrices que facían de trasnos e cousas semellantes na película, pero que non me soan de nada, do cal deduzo que as súas carreiras non tiveron un éxito moi reseñable. De feito, penso que Tom Cruise foi o único que acadou un éxito considerable.

A historia é bastante ñoña e dirixida a un público infantil e xuvenil. É a típica de fantasía, ambientada nun mundo ideal, onde se produce unha maniquea loita entre o ben e o mal. O Ben absoluto está representado nun par de unicornios que se sabe que existen, pero que son case imposibles de ver, porque son moi discretos e esquivos.

Unha fermosa princesa chamada Lili pídelle ao seu prometido, un rapaz chamado Jack, que lle leva a ver aos unicornios. Este accede, pero cando chegan alí, Sara sae do seu escondite e achégase a un deles coa intención de tocalo. Dá a casualidade de que por alí cerca tamén se atopa Blix, un trasno ao que o Señor das Tebras lle encargara capturar os unicornios ou, polo menos, cortarlle o seu corno, para acabar co Ben do mundo. Aproveitando a confusión que provoca Lili, capturan a un dos unicornios.

A partires dese intre, hai unha loita entre Jack, Lili e os trasnos que lles apoian (que algúns hai), e o Señor das Tebras, Blix e outros para que venza o Ben ou o Mal, co resultado final que seguramente xa intuides.

Sigo pensando que Tom Cruise non é un bo actor. Vanlle moi ben os papeis de acción como os que fai en "Misión imposible", pero a súa expresividade facial é moito menor do que el pensa, e a min non me convence en absoluto. Será moi guapo e todo iso, pero ser bo actor trata doutra cousa.

Saúdos.