Sondeseu: XX Aniversario

Volveu SonDeSeu á nosa cidade, nesta ocasión para celebrar o seu XX Aniversario. Proxecto moi sólido, saído da potente Escola de Música Tradicional de Vigo, na que estudan centos de persoas, esta orquestra folk integra aos profesores cos alumnos máis avanzados, que deste xeito van "collendo táboas" acompañados de xente máis veterana.

Esta orquestra xa sacou cinco discos e neste concerto, que durou case dúas horas, fixeron un detallado percorrido por todos eles. Algunhas das pezas eran longas e constituían "suites" dos temas máis célebres dalgúns deses discos, e outras pezas eran as que formaban parte deses discos, pero sen mesturar con outras. En calquera caso, como sempre, o resultado é espectacular.

Como complemento, cada certo tempo íanse proxectando nunha pantalla grande intervencións de persoas máis ou menos vinculadas á orquestra, que ían ofrecendo os seus parabéns pola iniciativa. Chamoume a atención a intervención de Xosé Lois Romero, afamado músico galego que participou, por exemplo, en ACadaCanto, ou que puxo en marcha Aliboria, que dixo que, cando lle falaron do proxecto, non cría posible que funcionara porque era imposible que iso soara ben. Pero cando os viu actuar en directo quedou totalmente abraiado.

Efectivamente, non debe ser doado que soen ben conxuntamente en directo 6 arpas, 6 violíns, 10 zanfonas, 3 bouzoukis, 5 frautas, 2 contrabaixos, 3 gaitas, 4 persoas tocando a percusión e unhas 10 cantantes e pandereteiras. Para o sistema de son debe ser unha ecuación moi complexa. Polo que parece, están publicitando esta xira como acústica e, efectivamente, non me pareceu ver ningún micrófono. Supoño que por esa razón as cantantes estaban diante de todo, cando antes situábanse no medio da orquestra. Pero a min pareceume que soaban igual que antes, cando tiñan algunha microfonía (pero bastante pouca).

Saúdos.

Tenet

Un lío. Dos directores de cine actuais, recoñezo que Christopher Nolan é un dos que máis me interesa. Pero hai que recoñecer que cando a cabeciña lle pide crear un guión con viaxes no tempo (e pásalle non poucas veces) a cousa ponse costa arriba, e esas películas difíciles de entender. Lembro que me fascinou "Memento" no seu día (non volvín a vela, aínda que parece que sempre é recomendable ver un mínimo de dúas veces as películas con paradoxas temporais), "Orixe" xa me gustou menos (creo que tamén pasaba algo diso), e esta "Tenet" ten moi boa pinta, pero non é nada doada de seguir, polo menos a primeira vez.

"Tenet" foi dirixida en 2020 por Christopher Nolan e os papeis principais foron protagonizados por John David Washington, Robert Pattinson, Elisabeth Debicki e Kenneth Branagh.

Xa vos digo, un lío. O protagonista principal é un tipo negro, da CIA ou algo así, que non ten nome, polo menos non o din. Outro dos principais é outro personaxe similar, branco, que lle axuda nos seus obxectivos, aínda que o seu papel en determinados momentos semella algo ambiguo. Todo parece xirar en torno a un magnate ruso que pretende xuntar as nove pezas que forman algo así como unha bomba de plutonio que provocaría a Terceira Guerra Mundial, e hai moita xente tratando de impedilo, obviamente. Ademais, semella que ese tipo ten un cancro terminal, e se el acaba morrendo, esa bomba estoupará igual, e parece que non lle desagrada demasiado esa perspectiva.

Pero o que acabo de contar é demasiado sinxelo se non lle metes a variable temporal. Polo visto, alguén do futuro descubriu a forma de facer viaxes ao pasado e condicionar os acontecementos, e está facendo uso diso. Ademais, este magnate ruso, por esa razón ou por outras que aínda non fun quen de comprender, parece que ten a capacidade para viaxar no tempo e, sobre todo, para deseñar armas que invertiron a entropía temporal. Na película vense principalmente armas lixeiras e balas que fan iso, pero teoricamente podería chegarse a facer con todo. Quero dicir que se ven impactos de disparos que aínda non se produciron e caralladas similares.

Debido a iso, a trama é moi difícil de seguir (polo menos á primeira). Ves imaxes claramente "marcha atrás", batallas nas que ves claramente que uns soldados avanzan e outros retroceden, salas separadas por un cristal nas que unha delas está no presente e outra no futuro, e pásase de unha a outra por unha especie de "torno" de inversión temporal. O que vos dicía, un lío descomunal. Pois iso, dise que para entender esta película ou unha similar hai que vela un mínimo de dúas veces (supoño que bastante seguidas), pero non teño moi claro que vaia facer ese esforzo. 

Saúdos.