No estanque dourado

Onte, no espazo de cine clásico da 2 botaban unha película que, se cadra non é tan clásica, porque tampouco é tan antiga, pero que está protagonizada por dous actores veteráns que estiveron de cheo na época do cine clásico, e que só coa súa presenza xa lle dan lustre á película. Por certo, en Hispanoamérica titulárona "Na lagoa dourada". Non estou seguro, pero creo que a tradución de "estanque" é máis apropiada.

A película foi dirixida en 1981 por Mark Rydell. Está baseada nunha obra de teatro de Ernest Thompson, e ben que se nota, porque toda a historia transcorre na casa de campo que ten a parella xunto ao estanque-lagoa, cun grande predominio dos diálogos. Obviamente, todo está pensado para o lucimento de Henry Fonda e Katherine Hepburn, e un pouco menos para Jane Fonda, pero case todo xira en torno a eles. A dicir verdade, o rapaz Doug McKeon tamén ten bastante presenza, e non o fai mal. En total, hai 8 personaxes, e varios deles só saen nunha escea.

A historia non ten moita chicha. Basicamente trata sobre as breves vacacións de verán que vai pasar esta parelliña de vellos na súa casa xunto á lagoa. Na primeira escea vese como sacan as fundas dos mobles, e na última vese como llas volven poñer. Van ter a visita da súa filla, que ten unha relación tirante co pai. Ela vén acompañada da súa nova parella e do fillo del. A visita é porque o home cumpre 80 anos. A idea é que a filla e o seu novo mozo marchen un mes de viaxe por Europa (onde acabarán casando) e lle deixen o fillastro, que ten 13 anos, á parella de septuaxenarios, a cousa pinta bastante fea.

Pero ao final acaban facendo boas migas e a cousa vai moito mellor do que se esperaba. Pero o drama candente é que a filla non entende por que razón as relacións co seu pai son tan frías. Non se considera culpable diso, pensa que el sempre foi moi esixente con ela e nunca a quixo. Pero acaban facendo as paces finalmente.

Nada, unha tranquila, lenta e agradable fábula sobre a vellez, a cercanía da morte. Aínda que ás veces faise algo lenta de máis e, se cadra, repetitiva. Dáme a impresión que todo estaba pensado para o lucimento sobre todo de Henry Fonda, que xa estaba moi maior. De feito, tamén era o pai de Jane Fonda na vida real, e parece que esta historia non era tan irreal, porque parece que as súas relacións non eran idílicas. O caso é que, pouco tempo máis tarde, déronlle o Oscar a mellor actor a Henry, e recolleuno a súa filla, porque el estaba xa moi enfermo. Morreu uns meses máis tarde.

Saúdos.

Salvador

Por terceira vez dende que comezou a pandemia en marzo de 2020, fun ao teatro. E de novo, a ver teatro galego no Fórum Metropolitano da Coruña. A razón de ir só a este recinto é que aí programan obras e compañías menos famosas, e as posibilidades de que se esgoten as entradas son moito menores que nos grandes teatros do centro da cidade, o Rosalía e o Colón. Coas restricións actuais, só caben unhas 50 persoas, pero polo menos de momento, vou atopando sitio.

Acabo de enterarme de que esta obra de teatro xa ten 3 anos, aínda que eu non oín falar dela ata este 2021. Ían representala na Coruña hai 3 meses, pero como houbo un novo surto que volveu pechar os recintos culturais, houbo que adiala. E por fin, a semana pasada puidemos disfrutala. Tíñalle botado o ollo dende a ocasión anterior, porque a historia semella interesante e intrigante.

Porque o máis interesante é que non che contan o que vai pasar na obra, senón cal é o contexto da mesma e a razón para facela. E aí prende a curiosidade. Unha vez vista, decepcionoume un pouco. Algunhas partes están mellor, outras peor, como pasa sempre, pero supoño que creou unhas altas expectativas que, ao final, non se cumpren tanto como un esperaría.

A obra é representada polo actor e músico Borja Fernández, que xa ten actuado con outras compañías galegas potentes como Chévere. E nalgunha desas obras xa deixou claro que tocaba instrumentos e que tiña unha vis musical moi potente no escenario. Está acompañado no escenario por Laura Iturralde, videojockey e manipuladora de obxectos. Claro, les isto e flipas bastante. Seguramente dis "pero estes dous que fan no escenario?". Videojockey é algo parecido a discjockey, supoño que xa o pillastes, e manipula obxectos colocando cousas diante de cámaras cuxas imaxes se proxectan en grande.

A idea é a seguinte: O avó paterno de Borja naceu na zona de Verín. Chamábase Benito Fernández Meiriño. Un día de 1959, pola mañán cedo, saíu da casa, dicíndolle á súa muller que ía de viaxe a Barcelona para facer uns negocios. Pero realmente, o taxi que colleu levouno ao porto de Vigo, onde subiu a un barco que o levou ao Brasil. Nunca volveu. Morreu no 2004. Só escribiu dúas cartas en todo ese tempo á súa muller. Na segunda, anunciáballe que na terceira lle contaría toda a verdade de por que tivo que fuxir, pero esa terceira carta nunha chegou, se é que algunha vez existiu.

Conseguiron localizar varias fotografías dos anos 70 e 80 nos que aparece en actos sociais da súa vila no Brasil. Conseguiron saber a que se dedicara en varios dos moitos traballos que tivo. Nos primeiros tempos estivo en Santos, e pode que en Sao Paulo, pero despois marchou para Salvador de Bahía (de aí o título da obra), e acabou afincándose nunha vila chamada Ilheus, que está considerada como a capital do cacao (entendo que no Brasil nada máis, pero non o sei). De feito, varias desas fotos son en celebracións relacionadas cos Jogos Internacionais do Cacao, que se prefiro non saber o que é.

E iso é todo. Por momentos ten un ritmo áxil e resulta sorprendente. Pero noutros momentos penso que se lle vai un pouco a cousa das mans e desvaría bastante. Pero a idea non está nada mal. Por certo, Borja contactou con familiares seus de Brasil, que son descendentes do seu avó, que tivo unha familia en Galicia á que abandonou, pero creou outra nova no Brasil, e agora semella que esas dúas familias se están coñecendo.

Saúdos.