O volume número 104 da colección Biblioteca Galega que a Voz de Galicia editou no ano 2002 é a novela "O corazón portugués", escrita polo xornalista de Fene Ramón Loureiro. Como aquel ano se cumprían 120 ano da existencia dese xornal, a colección completa ten 120 volumes. E como os estou lendo por orde de numeración, xa estamos cerca de rematar. Se todo vai ben, esta mesma semana caerán os dous seguintes.
Recoñezo que non conseguín contactar coa novela. Tiña boas trazas pero non conseguín mergullarme na súa historia. A forma de escribir do autor, do que non lera nada antes, por momentos lembra a Álvaro Cunqueiro, que non é ningunha broma. Pero só é por momentos, e nos outros momentos, os personaxes que propón non acabaron de engancharme.
Está ambientada na Terra de Escandoi, que semella algún lugar entre Ferrol, Pontedeume e Mondoñedo, porque diferentes escenas teñen lugar nesas zonas. Os personaxes son actuais (algún deles ata sae a correr, vicio moi actual), e algún ten leves referencias ao pasado. Varios morreron de morte tráxica e inesperada e parece que non teñen moi claro se xa están noutro mundo ou aínda neste. Outro dos personaxes principais perdeu á súa amada e tampouco sabe que facer da súa vida. Ou sexa, que a historia tiña bos vimbios, pero non conseguín pillarlle o punto.
Onte había unha cita ineludible na Coruña. Cumpríanse 45 anos dende que Milladoiro fixera o seu primeiro concerto, no colexio dos Salesianos. A cousa parece que saíu ben, e case medio século despois, volveron para agradecer aquel impulso inicial. O concerto foi no Pazo da Ópera.
Coincidín con varios colegas, e algún deles non lembraba ter estado nunca nun concerto de Milladoiro. Saíu autenticamente marabillado, pero os que xa estivemos varias veces sabemos que é o seu nivel habitual. Por desgraza, xa non poden tocar algunhas das súas pezas, nas que destacaba a arpa, porque xa non hai ninguén no grupo que a toque. Eu considero que os seus 7-8 primeiros discos son autenticamente inigualables, e se só tocaran pezas deles, o concerto non perdería calidade, penso que máis ben a ganaría, pero vaia, tamén está moi ben así.
Dende hai máis de 10 anos teñen unha formación estable, despois dunha época con bastantes cambios. Seguen os tres fundadores que chegaron do grupo Faíscas do Xiabre, formado en Catoira a finais dos 70. Son Nando Casal, que toca gaita, clarinete e frautas, Xosé Ferreiros, que toca gaitas, frautas, algún instrumento de corda como mandolina ou bouzouki e tamén a pandeireta, e Moncho García, que toca só percusión. Harry C leva xa máis de 25 anos como violinista, e xa é o cuarto que ten o grupo, pero semella xa o máis estable. Manu Conde leva case 25 anos tocando a guitarra e o bouzouki. E o último en incorporarse foi Manuel Riveiro, que toca todo tipo de teclados, piano e acordeón.
A sorpresa para min foi que en parte do concerto estivo unha segunda violinista, que tamén cantou en varias cancións, e que se chama Ilduara. Polo visto, é Ilduara Vicente, e é a filla de Pepe Ferreirós. Non sei se vai ser unha nova incorporación do grupo ou só colaboradora puntual, tendo en conta que violinista xa teñen. En tres pezas tamén saíron o bailarín Xesús Quiroga e unha compañeira, para amenizar a escoita coa danza.
Outra cousa que non facía dende había tempo era ir á sala Mardi Gras. Xuraría que foi a primeira vez dende a pandemia. Aproveitei que andaba por cerca, despois de visitar o Museo de Belas Artes polo Día Internacional dos Museos, e alí me presentei.
Non me desagradou o grupo Zavala. Está formado por Carla Romalde (impresionante a súa voz), Ana Lage (baixo), Elena Zas (piano), Victor Ledo (guitarra) e Carlos Castro "Kos" (bases electrónicas). Podería definirse como pop electrónico. Soan bastante frescos e cantan en galego (se non, non estaría eu alí).
Acaban de sacar a primeira parte do seu primeiro disco, titulado "Pequeno manual para grandes cambios. Teoría e Práctica". Ten unhas 13 cancións, e a segunda parte, que teñen previsto publicar a finais deste ano 2024, terá outras 13. O malo (para min) é que só o editaron en formato vinilo, polo que me pareceu entender. Pero haberá que seguirlles a pista, teñen moi boa pinta.
Estes días puiden descansar bastante (por fin) e puiden permitirme moitas cousas que normalmente non podo facer. Por exemplo, ir ao CGAI (creo que o seu nome oficial agora é o de Filmoteca de Galicia). A verdade é que ía co umbral de esixencia algo baixo e case calquera cousa me podía valer, pero o cine xaponés, aínda que me resulta algo alleo e estraño, normalmente depara sorpresas interesantes, sobre todo se é clásico e contrastado, como a película que fun ver eu.
"Contos da lúa pálida" foi dirixida en 1953 por Kenji Mizoguchi, un dos directores xaponeses máis prestixiosos (o seu nome sóame moito, pero non sei se vira antes algunha película súa, xuraría que non). Os principais papeis do elenco son para Masayuki Mori, Machiko Kyō, Kinuyo Tanaka, Eitarô Ozawa, Ikio Sawamura, Mitsuko Mito, Kikue Môri e Ryosuke Kagawa. Non coñezo a ningún deles, o único nome que me soa vagamente é o da actriz Kinuyo Tanaka, se cadra porque tamén foi directora. Como última curiosidade, direi que había dous títulos alternativos ao que puxen, engadíndolle "de agosto" ou "despois da chuvia". A verdade é que ningún deles nin o orixinal parecen dicir nada sobre a historia en si.
Genjuro e Tobei son dous irmáns que viven na montaña, na época feudal do século XVI, cando hai unha guerra civil. Genjuro é ceramista e ten muller e un fillo pequeno, está sempre obsesionado con ganar cartos vendendo as súas cerámicas na cidade. Tobei é campesiño, axuda ao seu irmán, está casado, pero a súa obsesión é moi diferente, quere ser un samurai de prestixio, cando aparentemente non reúne as cualidades necesarias para conseguilo.
Finalmente acaban chegando as tropas dun dos exércitos á súa aldea, saquéana para non variar, e polos pelos, os cinco conseguen fuxir nunha barca polo lago. Despois de atoparse cun barqueiro que foi atacada polos piratas, e que morre diante deles, deciden que discretamente a muller e o fillo de Genjuro volvan á aldea, para esperalos alí. Seguramente, agora que xa pasaron os soldados, volverá alí a tranquilidade. Genjuro, Tobei e a súa esposa seguen para a cidade, a ver se conseguen os seus diferentes obxectivos.
A súa sorte é moi dispar. A muller de Tobei ten que escapar, é violada por uns soldados e convértese en prostituta. Tobei ten unha tremenda sorte e convértese nun samurai moi prestixioso facendo unha trampa que ninguén pode descubrir. Nun dos seus paseos pola cidade atópase coa súa muller, e pensan na posibilidade de unirse de novo, pero na película esa historia xa non volve saír, para centrarse na sorte de Genjuro e a súa familia.
Genjuro gana moitos cartos, pero cae perdidamente namorado dunha estraña muller chamada Wakasa, á que acompaña á súa casa xa que lle mercaron bastante mercancía. Van á súa casa na montaña e ela proponlle que casen, el non lle di nada de que xa está casado e ten un fillo, porque non pode crer a tremenda sorte que lle sorrí nese momento. Pero, aos poucos, vaise decatando de que a casa e a familia son moi estrañas e xa non ten tantas ganas de quedarse. Un día, esperta e é atacado por uns soldados, e nese intre decátase de que a casa idílica na que pasara as últimas xornadas está totalmente destruída e en ruinas dende hai tempo. Volve sen nada para a súa casa, e cando chega, descubre que a súa muller foi asasinada por uns ladróns, e de que os veciños levan algún tempo coidando do seu fillo pequeno.
