O gabinete do Doutor Caligari

Pois como vos dicía, últimamente entroume o vicio de ver películas de cine mudo, moitas alemás dos anos 20, cando Alemaña acababa de perder a I Guerra Mundial, pero o seu cine semellaba moi vivo e vangardista. Se o día anterior fora "Nosferatu", esta vez tocaba "O gabinete do Doutor Caligari". E mira ti por onde, que véndoa, comezaron a soarme algunhas escenas e personaxes. Revisei neste blog, que abrín no Nadal do ano 2006, e resulta que esta película xa a vin no ano 2015, no festival S8 da Coruña, con música en directo, que sempre queda mellor.

Foi dirixida en 1920 por Robert Wiene, e no elenco destacan Werner Krauss, Conrad Veidt, Friedrich Feher e Lil Dagover, por se vos soan de algo. Polo visto, é o exemplo perfecto de cine expresionista alemán.

Hai un tipo, chamado o Doutor Caligari, que ten un espectáculo nas feiras ambulantes que van ás cidades alemás. O seu número resulta moi intrigante, xa que consiste en espertar a un sonámbulo chamado Cesare que ten a capacidade para predicir o futuro. Alan, un amigo de Francis, o protagonista, pregúntalle a Cesare ata cando vivirá, e queda aterrado cando lle di que morrerá esa mesma noite, pero tampouco lle fai moito caso. Pero realmente si morre apuñalado esa mesma noite na súa cama.

Francis pide permiso para investigar esa morte xunto á súa moza, Jane, e o pai dela, un doutor. A policía concédello e observan que comeza a haber mortes e intentos de asasinato continuamente, cousa que antes non pasaba. Comezan a sospeitar que o Doutor Caligari e/ou Cesare teñen algo que ver no tema e vixílanos, pero semella que non se moven da súa carruaxe. Máis tarde descubren que o Cesare que semellaba durmir no seu ataúde realmente é un maniquí, e polo tanto, Cesare si é o asasino.

Perseguen ao Doutor Caligari e pérdenlle a pista na entrada a un manicomio. Entran alí para intentar localizalo, semellan ter moita axuda do persoal, pero parece que non poden axudarlles demasiado. Ata que chega o Director, e cren que é o Doutor Caligari, pero algo disfrazado.

Aí comeza a parte final da película, na que non está claro quen está sano e quen está tolo, na que todos pasan polos dous papeis, e ao final semella que é o Director do manicomio quen vai intentar sanar a Francis.

Saúdos.

Pensa Nao

"Pensa Nao" foi publicada a finais do século anterior e ganou o Premio Xerais, e significou un fito importante porque era o emerxer dun novo autor que prometía moito e que utilizaba unha lingua moi rica que sorprendeu. Eu lina hai unhas semanas porque é o volume 102 da colección Biblioteca Galega 120 que A Voz de Galicia editou a comezos deste século da man de Tucho Calvo.

O autor é Anxo Angueira, que estivo moi activo naquel cambio de século e milenio, pero agora non o está tanto, as súas novidades son moi espazadas no tempo. Dende hai anos, é o presidente da Fundación Rosalía de Castro, que axudou a dinamizar moito, e non debe ter moito tempo para dedicarse á literatura, supoño.

Unha das cousas que máis me gustou da novela, flipade, é que está ambientada no concello de Dodro, un dos moitos que hai no país dos que non se sabe case nada. Mirando agora acabo de ver que algúns topónimos do concello son moi famosos por estar relacionados co mundo rosaliano, como Lestrobe e Laíño. Para os que non o saibades, está na desembocadura do río Ulla, en fronte de Pontecesures e Valga.

En canto á liña temporal, está ambientada no final da II República e o comezo do golpe de estado militar. Fálase das liortas entre os agraristas máis progresistas, algúns deles que volveron da emigración americana con novas ideas de modernización e mecanización, e os máis tradicionais e conservadores. O ambiente moi caldeado da época e o lugar acaba nas primeiras venganzas dos falanxistas e os intentos dos progresistas de defenderse ou fuxir.

E si, a lingua utilizada, con dialectalismos da zona, non é doada de seguir.

Saúdos.

Nosferatu

Hai unhas semanas pasou algo ben curioso. Por algunha razón descoñecida, o meu router deixou de xerar as dúas wifis habituais, e iso imposibilitou que eu puidera acceder na Smart TV a todos os contidos que non chegan polo cable de R. Levaba tempo sen usar esa capacidade, pero verme privado dela temporalmente fíxome valorala máis. Á mañá seguinte conseguín resolver o problema técnico, e propúxenme facer máis uso desa potencialidade, por se acaso, para non arrepentirme máis adiante. E decidín que ía seguir vendo máis películas en Youtube de libre acceso, e sobre todo clásicos en branco e negro, que é o que máis hai. E hai tempo xa que quería ver "Nosferatu".

"Nosferatu" é unha película alemá de cine mudo do ano 1922, dirixida por Friedrich Wilhelm Murnau. Os nomes dos actores e actrices resúltanme absolutamente descoñecidos, simplemente vou poñer a Max Schreck, que fai o papel de Nosferatu. A historia está claramente baseada no "Drácula" de Bram Stoker, pero a viúva do autor non lles deu permiso para facela, así que intentaron ocultar esa relación, pero o caso é que os estudios onde se rodou entraron en quebra polas demandas e non rodaron ningunha película máis.

A historia está ambientada na cidade ficticia de Wisborg. Alí, unha inmobiliaria recibe a petición dun tal Conde Orlok para mercar unha casa. O xefe da inmobiliaria, que é seguidor dese "escuro" Conde, alégrase moito, e pídelle a un dos seus axudantes, Thomas Hutter (similar ao Harker da novela orixinal), que vaia a Transilvania para pechar o acordo.

Thomas vai para alá, a pesar de que á súa muller, que algo xa se cheira, non lle gusta nada a idea. Cando se está achegando ao castelo do Conde Orlok, xa hai indicios de que á xente do lugar non lles gusta nada o castelo nin o conde, e por algo será. Chega ao castelo, onde non está máis que o Conde, non ve a ningún dos seus axudantes, e xa percibe que o tipo é bastante sinistro. O conde asina encantado o contrato en canto ve unha foto da fermosa muller de Hutter, Ellen.

Thomas volve por terra a Wisborg, e o conde Orlok vai en barco, metido nun cadaleito e acompañado con outros cadaleitos con terra de Transilvania chea de ratas. O barco chega a Wisborg con todos os tripulantes mortos, xa que foron caendo pola peste provocada polas ratas. O Conde báixase do barco cun ataúde cheo de ratas que provocan a peste na cidade.

Thomas vendeulle unha casa en ruínas que estaba en fronte da súa, e dende alí o conde espía á muller de Thomas, e consegue posuíla unha noite. Pero é tan feliz que esquece o paso do tempo, e coa chegada da mañá e da luz solar, esváese. Xa non chegan a tempo de salvar a Ellen, que foi quen si salvou á súa cidade ao provocar a morte do conde Orlok.

Saúdos.