Impacto súbito

Onte pola noite botaban unha das películas da saga do personaxe de Harry Callahan, o resolutivo e pouco ortodoxo policía de San Francisco interpretado por Clint Eastwood. Nunca vira ningunha completa, só fragmentos, e tiña ganas de completar algunha para comprobar que tal estaban. Esta foi dirixida por el mesmo en 1983 (as primeiras da saga creo que eran de Don Siegel) e o principal protagonismo e de Sondra Locke, que por aquel momento era a súa esposa. Por unha vez, o título non ten nada raro, agás que tampouco entendo por que lle puxeron ese orixinalmente, porque basicamente trata dunha muller que vai matando a xente a disparos por unha venganza.

Pois iso, unha muller que 10 anos antes foi violada xunto coa súa irmá, que está nun hospital case en coma dende aquela, comeza a vingarse de todas as persoas que partiparon naquela violación en grupo. Harry Callahan, como sempre, debido ás súas rudas formas, é apartado temporalmente do seu traballo en San Francisco, e encárganlle algo que non semella ter moita chicha, que é a primeira das mortes provocadas por esa muller. Ponse a investigar e comeza a haber máis mortes seguindo o mesmo perfil que as anteriores, cousa que todo o mundo achaca á sua presenza, como non podía ser doutro xeito.

A historia acaba "ben" tendo en conta que tanto o personaxe de Harry Callahan como o da muller asasina non cren na xustiza convencional e prefiren resolver os problemas de forma máis expeditiva. O policía incluso acaba colaborando na última escena para exculpar á muller asasina, pola que parece que comeza a sentir certa atracción (non sei se o feito de que foran matrimonio influíu neste último xiro do guión).

Nada, o que xa supoñía. Este personaxe ten fama de moi duro, e non decepcionou nese aspecto. Pero a película nin a saga non creo que acheguen demasiado á historia do cine. Chámame a atención que durante varias décadas Clint Eastwood estivo encasillado neste tipo de papeis e historias, e nas últimas décadas, como director principalmente, fixo películas con moita máis sensibilidade, como "Mystic River", "As pontes de Madison", "Million dollar baby" ou "Gran Torino". Pareceume ler que nos últimos tempos, supoño que por esa razón, perdeu algo de prestixio en Estados Unidos e ganouno en Europa. Pero vaia, xa pasa dos 90 anos, e tampouco creo que lle queda moito carburante xa.

Saúdos.

Morto en fucsia

Para estes últimos días que tiven que pasar na segunda convocatoria da ABAU, deume tempo a comezar un segundo libro. Non me deu tempo a rematalo, pero xa levaba máis da metade durante os exames, e tampouco era moi longo, así que rematalo foi pouco esforzo.

Neste caso lin "Morto en fucsia", de Elena Veiga Rilo, que foi a gañadora da VI Edición do Premio Biblos - Pazos de Galicia. Xa teño falado en máis ocasións deste premio, ben interesante, que durante sete edicións convocou Biblos Clube de Lectores, e no que podían participar mozos e mozas galegas de menos de 25 anos. Quen gañara ía pasar un mes na Casa Grande do Bachao, na zona rural de Santiago de Compostela para ser titorizado por un escritor consagrado, que neste caso foi Fina Casalderrey. Hai poucos meses lin o gañador da V Edición, e xa só me queda a obra gañadora da VII e última. Mágoa, porque a iniciativa paréceme moi interesante e necesaria. Aínda que tamén debo dicir que dos sete gañadores só unha se dedica profesionalmente a isto, creo.

Non me gustou demasiado, resultoume bastante confusa. Trata sobre unha especie de concurso de rol convocado por unha persoa, na que acabou matando a case todos os participantes. Os protagonistas principais son unha rapaza coxa (por ter unha perna máis longa ca outra), un curmán seu que sempre quixo ser muller, unha ama de casa descontenta no seu matrimonio, un cura pederasta que se cruza no camiño dalgúns deles, etcétera. No último e brevísimo capítulo desvélase que a causante de todo foi a rapaza coxa, cousa que ata ese momento non se podía prever.

Unha das cousas máis interesantes da novela é que cada un dos catro grandes capítulos conta a historia dende a perspectiva dos catro personaxes principais, que son os que mencionei no parágrafo anterior. É unha técnica que se ten utilizado xa moitas veces en literatura e cine, e que normalmente resulta moi ben, e neste caso tampouco está mal. Pero aínda así a historia non me enganchou demasiado, así que o resultado non foi suficientemente agradable.

Saúdos.