Smilla: misterio na neve

O outro día púxose a tiro, de novo, esta película. Soábame que estaba baseada nunha novela negra escandinava, que están collendo moita boa fama nos últimos tempos, e pensei que podía ser boa idea vela. O reparto tamén semellaba bastante bo, e pensei que non podía ser moi mal se moitas desas actrices e actores aceptaron participar nela. Despois de vela, descubrín que a historia tiña que ver algo ou bastante coa cultura de Groenlandia, e iso non me pareceu nada mal.

"Smilla: misterio na neve" foi dirixida en 1997 por Bille August. No elenco están Julia Ormond, Gabriel Byrne, Richard Harris, Vanessa Redgrave, Robert Loggia ou Jim Broadbent, non está nada mal para ser unha película danesa. Está baseada nunha novela dun tal Peter Hoeg (por certo, o título da novela tamén fai referencia á especial percepción da neve de Smilla). A neve é un elemento importante na película.

A min soábame que o plantexamento da historia partía de que morría un neno no centro de Copenhage, que todos opinaban que era un claro suicidio, pero que unha muller que andaba por alí cerca notaba indicios de que non era así. Esa é a segunda escena da película. A primeira escena da película está ambientada nun deserto xeado a mediados do século XIX, onde se ve a un pescador que se ve sorprendido pola onda xerada por un meteorito ao caer sobre a terra. Recoñeceredes que o comezo é impactante e intrigante: que relación pode haber entre esas dúas cousas tan aparentemente lonxanas? Pois haina.

Esa muller que opina que o rapaz non se suicidou era unha veciña del que lle tiña moito cariño, e que o coidaba en ocasións, porque os seus pais eran inuits groenlandeses que estaban habitualmente borrachos (polo visto, os inuits de Groenlandia teñen serios problemas co alcol, cousa que eu non sabía, en absoluto). A muller (obviamente, Smilla) tamén sabía que o rapaz tíñalle medo ás alturas, e non lle cadraba en absoluto que o rapaz se suicidara tirándose dende a azotea, que é a versión que defenden as autoridades. Para rematar, ela tamén naceu en Groenlandia, a súa nai era inuit (xa morreu) e o seu pai é un prestixioso médido en Copenhage, co que aínda ten contacto fluído. Por nacer en Groenlandia, ten percepcións da neve que a maioría non teñen, e iso faille ver cousas que os demais non ven.

En definitiva, que ponse a investigar pola súa conta e descubre que está pasando algo bastante estraño. O rapaz era examinado periodicamente por importantes médicos daneses, sen razón aparente, e detrás de todo iso semella estar unha potentísima empresa. Polo que parece, todo parece ter relación con aquel meteorito que caeu no século XIX, que trouxo algún microorganismo moi perigoso, e que xa provocou mortes e estrañas doenzas. A empresa quere aproveitalo enerxeticamente, pero está investigando as consecuencias que pode provocar ese microorganismo, que non están nada claras.

Saúdos.

Mad Max 3: alén da cúpula do trebón

Xa o comentei aquí algunha vez, e se analizades o meu perfil intelectual (dubido que perdades o tempo en cousa tan inútil), seguramente non entendades moi ben por que me atraen as películas da saga de "Mad Max". Crédeme: eu tampouco o entendo, pero algo deben ter. Agora xa só me falta a primeira (que probablemente será a mellor, como pasa en case todas as sagas), e creo que hai pouco sacaron outra, que non sei aínda moi ben se está en cines ou se xa non o está.

"Mad Max 3" foi dirixida en 1985 por George Miller (creador da saga) e George Ogilvie (non sei exactamente como se repartiron o traballo). Os papeis estelares son para Mel Gibson (obviamente) e para Tina Turner, que cantou algunha das cancións da banda sonora, que se converteron en éxitos do momento. O resto non me soan de nada, e semella que tiveron certa traxectoria no audiovisual de Oceanía (Australia e Nova Zelanda, obviamente), pero non moito máis alá.

Non hai moito que contar da trama nesta saga. Carreiras, pelexas e bastante salvaxismo, pero as paisaxes dos desertos australianos son unha pasada, e incluso hai un fermosísimo oasis. O Max este chega a unha estraña cidade no medio do deserto que se chama NegoCidade, unha cidade bastante tenebrosa onde todo se negocia.

Nesa cidade manda a Tía Ama, muller corrupta e que malmete para mandar aínda máis. O único que non está totalmente baixo o seu control é o Submundo, un "paraíso" subterráneo que xera o metano da merda dos cerdos que dá electricidade á NegoCidade. Alí manda o Mestre Golpeador, un ser dividido en dúas partes independentes pero moi unidas: na parte superior un anano moi intelixente, e na inferior un xigante cunha forza descomunal.

Mad Max provoca a situación para enfrontarse ao Mestre Golpeador na Cúpula do Trebón, unha semiesfera na que se enfrontas dúas persoas e da que só pode saír unha viva. Finalmente gana Max, obviamente, pero non é el quen mata ao Golpeador (o Mestre sobrevive, terá o seu papel despois). Debido a iso, ten que marchar ao exilio polo deserto.

Estando alí, dá de casualidade cun grupo de nenos que vive nun oasis, liderados por dous adolescentes. Teñen unha estraña mitoloxía que lles fai confundilo cun antigo piloto de avión que os levou ata alí, e prometeu volver por eles despois de que o seu avión se estrelara, xa que os seus resto aínda están alí cerca.

El dilles que non é o piloto que están esperando e algúns dos nenos deciden fuxir polo deserto na súa busca. El decide axudalos pero acaban chegando a NegoCidade (tampouco é que haxa moitos sitios a onde ir) e enfrontándose aos seus habitantes, entre outras cousas, cun avión dun chalado que vive por alí cerca. Finalmente eses rapaces acaban chegando ás ruínas do que fora a cidade de Sidney e establécense alí.

Saúdos.