Presunto inocente

 Un día destes botaban unha película cuxo título me soaba algo, e que podía ter varios puntos de atracción. A película é “Presunto inocente”, dirixida en 1990 por Alan Pakula, con protagonismo principal para Harrison Ford, pero na que tamén aparecen Brian Dennehy, Bonnie Bedelia e Greta Scacchi. Polo que vin da sinopse, xa cheiraba a drama xudicial, que non me vai moito, pero animeime, e ao final a cousa non quedou tan mal.

 

O avogado protagonizado por Harrison Ford é o xefe do equipo de avogados dun fiscal (creo recordar) que se presenta á reelección para o seu cargo, cunha campaña electoral moi intensa e na que as cousas non pintan demasiado ben. E xusto cando están na recta final desa campaña, aparece asasinada outra das avogadas dese equipo, que polo que parece era o xoguete sexual de varios dos altos cargos desa oficina, entre os cales está o fiscal e o super-avogado, e todos o saben.

 

As sospeitas comezan a apuntar a todos eses importantes homes, especialmente ao avogado xefe, e a verdade é que as probas semellan apuntar todas na mesma dirección. Ademais, el non pode aseguralo, porque co frenesí da campaña electoral, xa non lembra exactamente que días a chamou, que días pasou pola súa casa, e todo iso é esencial para incriminalo ou liberalo. Ademais, o outro fiscal que pretende pretende facerse co cargo, tamén ten aos seus avogados e investigadores a pleno rendemento intentando ensuciar a campaña o máximo posible e intentando culpar aos da oficina.

 

Por outra banda, está a familia do avogado, xa que a muller sabía perfectamente da aventura do seu marido coa avogada, e bótallo en cara cando se enteran do seu asasinato. Por se non chegara con iso, na causa tócalles un xuíz negro con fama de ser bastante estricto. Pero resulta que cando van tirando dos fíos da investigación, acaban descubrindo que nun mal momento da súa vida, o xuíz aceptou sobornos, e como el teme que iso se desvele, por esa razón e por moitos erros na investigación oficial, decide dar a causa por sobreseída, e o avogado protagonista queda libre.

 

SPOILER: Na última escena, o avogado, facendo limpeza na súa casa, descubre que foi a súa muller quen matou á avogada, e ela o recoñece, pero deciden deixar todo igual, porque ninguén vai chegar a sabelo nunca.

 

Conclusión: que o sistema xudicial americano está bastante podre, como todos os demais.

 

Saúdos.

 

Tralo corazón verde

 

Debo recoñecer unha vez máis que a pandemia e o confinamento conseguiron que me reconciliara coa televisión, ou case mellor podería dicir co cine que botan por televisión, porque estou aproveitando para ver películas polas que tiña certo interese, que non vin nunca, que só vin fragmentos, ou que vin hai moitos anos pero case non lembraba nada. Tamén vexo episodios soltos dalgunhas series, pero con moito menos interese, sobre todo porque o índice de repeticións é moi elevado.

 

Unha desas películas é “Tralo corazón verde”. Vira fragmentos hai tempo e tiña pinta de que podía ser entretida. Aventuras, ritmo frenético nun ambiente exótico. Os dous protagonistas principais foron Michael Douglas e Kathleen Turner, mito case erótico dos 80 que desapareceu do cine porque uns problemas de saúde a fixeron engordar moitísimo. Pouco despois protagonizaron a secuela, titulada “A xoia do Nilo”. Na cadea onde vin esta película hai unhas semanas, botaban as dúas seguidas, pero preferín parar. Xa digo, como se repiten bastante os contidos, seguro que poderei vela no que falta de 2020 sen moitas dificultades. Estaba convencido de que eses dous actores eran parella ou algo así, pero semella que non, cousas que pasan. A película foi dirixida por Robert Zemeckis en 1984.

 

A historia é un tanto rocambolesca. A actriz principal é escritora de novelas románticas, e ten unha irmá en Colombia. O marido da irmá é asasinado e ela secuestrada, pero ao marido deulle tempo a enviarlle á escritora a EEUU un sobre que ten unha información moi importante. Cando a escritora recibe esa información, tamén a chama a súa irmá para dicirlle que está secuestrada e que o paquete que recibiu é precisamente o que pode liberala, así que debe ir a Colombia e seguir as instrucións dos secuestradores.

 

A escritora chega a Colombia, e xa dende o minuto 1, nótase que os americanos queren deixar claro que Hispanoamérica é o terceiro mundo, e que todo é un caos en Colombia (a película rodouse en México realmente). O comezo do traslado en Colombia é un auténtico desastre. Ademais, ela non o sabe, pero está sendo perseguida por dous homes diferentes e que non teñen nada que ver entre sí: un é o cómplice do secuestrador da súa irmá, e o outro é o militar que matou ao seu cuñado. Despois dun accidente no autobus que a leva, coñece de casualidade ao cazarrecompensas protagonizado polo actor principal, que lle axuda a saír da situación.

 

O home axuda á muller a chegar á cidade onde está secuestrada a súa irmá, pero polo camiño descubren que o máis importante que hai no paquete que lles reclaman é un plano que parece indicar a ubicación dun tesouro ao que chaman o Corazón Verde. De forma moi casual atopan o lugar, e o tesouro resulta ser una esmeralda moi grande coa forma dun corazón.

 

Sepáranse e quedan en verse en Cartagena, a cidade onde está secuestrada a irmá. Alí aparece ela co plano (que agora xa non vale para nada, porque xa atoparon o tesouro, pero os outros non o saben aínda) para presentarse aos secuestradores, e tamén aparece o militar, que capturou ao cazarrecompensas, que é quen levou a esmeralda. Hai a típica pelexa na que acaban ganando os bós, obviamente. E a película remata cos dous protagonistas atopándose de novo en Nova Iork, para seguir xuntos a súa vida, despois de que a escritora conseguira plasmar toda a aventura nunha novela, que emociona moito á súa editora, sen sospeitar que todo sucedera “realmente”.

 

Como outras veces, rematamos co delirio hispano da tradución dos títulos das películas rodadas en inglés. O título orixinal en inglés é “Romancing the stone”. Non son un experto nese idioma, pero semella que o sentido da frase podería ser algo así como “Cortexando a pedra” ou “Coqueteando coa pedra”. Vista a película, tampouco me parece un título moi acaído a verdade. A tradución en España foi “Tras el corazón verde”, que vistas as opcións, tampouco está tan mal. En Hispanoamérica o título foi “Tras la esmeralda perdida”, que tampouco está mal, e preserva a sorpresa da forma da esmeralda, cousa que os españois estragaron. E en México (que foi onde se rodou a maioría da cinta) xa se lles foi a pelota e titularon “Dos bribones tras la esmeralda perdida” (que necesidade había).

 

Saúdos.

Nova plataforma para Viaxes O Lóstregho

Este blog naceu o 25 de decembro de 2006 na plataforma galega Blogoteca. Esa plataforma está comezando a facer cousas algo estrañas, e ademais, antes ou despois, estaba cantada que acabara chegando a unha das grandes plataformas planetarias, que dan moita máis estabilidade. Por razóns que non veñen ao caso, a elixida foi Blogger.

Neste 1 de novembro de 2020, damos o salto. Se queredes ver as publicacións da plataforma antiga, só tedes que pulsar aquí.

Saúdos.