Non é que me chamara moito a atención esta película, pero como escoitara que era unha historia dirixida ao público infantil pero cun humor bastante máis intelixente do habitual, na liña que inaugurou "Toy story", deille unha oportunidade.
Esta primeira parte foi producida por DreamWorks (en animación semella que os estudos son máis importantes que as persoas concretas que desenvolven roles concretos) en 2001. Agora coido que é unha saga que xa leva 4 ou 5 títulos. As voces orixinais eran de Mike Myers, Eddie Murphy, Cameron Díaz e John Lithgow. Como non teño un gran dominio do inglés e prefiro VER cine antes que LELO, vin a versión dobrada. Para disfrutar das voces orixinais dos actores e actrices prefiro o teatro en directo antes que o audiovisual enlatado.
Pois si, a historia resulta simpática, os personaxes tamén, pero vaia, sen pasarse. Nada que ver con Disney, pero tampouco deslumbra. Shrek é un ogro huraño e antisocial que ten a desgraza de que a súa lameira, na que vivía só e feliz, énchese con personaxes de contos que foron desafiuzados por un estúpido príncipe da comarca. Xunto a eles está un asno charlatán que non para de falar en ningún momento. Cando van falar co príncipe, el chantaxéaos coa promesa de que liberará a lameira se lle traen á que será a súa prometida, e fermosa princesa Fiona, que está retida nun castelo por un dragón.
Shrek e o asno van ata o castelo e conseguen liberar a Fiona. Pero resulta que o dragón realmente é dragoa, e namora do asno, así que aínda lles botará unha man máis adiante. Pasan varios días voltando cara ao castelo do príncipe. Fiona consegue ocultar que, ao poñerse o sol, por un feitizo, convértese en ogra, volvendo ser princesa humana durante o día. O asno descúbreo na última noite antes de chegar ao castelo. Shrek descúbreo o mesmo día que está tendo lugar a voda entre o príncipe e Fiona. Finalmente Shrek emparella con Fiona, a dragoa co asno, e o príncipe perde, como é obvio. Case prefiro non saber de que tratan as seguintes películas da saga. Con esta xa me chegou.
Por fin puiden ver esta película completa. Só me soaban unhas imaxes do principio, nas que se ve a sociedade entre dous dos protagonistas para cobrar a recompensa por un deles, e cando van aforcalo, o outro corta a soga dun disparo, o condenado fuxe, e repiten o mesmo noutro lugar, cunha recompensa máis alta cada vez. Hai unha cadea de televisión fascistoide española moi afecta aos "westerns" que debe considerala como unha das súas xoias, onde a botan case todos os meses. Só tiven que aproveitar que esta vez a proxectaban a unha hora que me cadraba moi ben.
Foi dirixida en 1966 por Sergio Leone, é a última da súa famosa Triloxía do Dólar. Os actores protagonistas son Clint Eastwood (o Bo, o único que sae nas tres películas), Lee Van Cleef (o Malo, que sae en dúas delas) e Eli Wallach (o Feo, que só sae nesta). Gian María Volonté, que saía nas outras dúas, aquí non aparece. Cabe salientar o pequeno lío que se armaron co título. O título orixinal está en italiano, e parece dicir algo semellante á tradución española. En Estados Unidos pensaron en cambialo, pero ao final deixaron unha tradución fiel. Pero o curioso é que nalgúns países cambiaron a orde dos adxectivos, suponse que por razóns eufónicas, porque soaba mellor. En Hispanoamérica e na tradución ao inglés puxeron "O bo, o malo e o feo". E máis curioso é aínda que nalgún país se confundiron e pensaban que Eli Wallach era o Malo e Lee van Cleef era o Feo.
O Loiro (Clint Eastwood, o supostamente Bo) é un mercenario que vai ganándose a vida, por exemplo, conseguindo a recompensa por entregar a un colega que é perseguido, e cando o van aforcar, dispara a soga para que poida fuxir, así vai crecendo a recompensa e volven repetir o golpe noutro pobo. Ese colega é Tuco (Eli Wallach, o supostamente Feo), e van a partes iguais nas ganancias. Sentencia é outro cazarrecompensas que vai ganando cartos matando a xente, pero que ademais tamén é sarxento do exército da Unión. No seu labor, entérase de que soldado sudista roubou un cofre con cartos que era da Unión. O Loiro e Tuco tamén se enteran desta información. O que pasa é que ninguén ten a información completa. Tuco e Sentencia saben en que cemiterio está agochado o botín, pero só o Loiro sabe cal é a tumba exacta (ese dato é ben importante, como se verá despois).
Despois do dito, queda claro que a historia transcorre nos primeiros anos da década de 1860, durante a Guerra de Secesión ou Civil estadounidense (a verdade é que non sei se iso era necesario, porque me parece que ese detalle non menor alonga e encarece a película bastante, e podía evitase doadamente). Pois nada, que os tres personaxes van pasando por diferentes avatares para chegar á escea final. Nun deses avatares, Sentencia, que dirixe un campo de prisioneiros ao que chegan detidos Tuco e o Loiro, entérase da información que lle faltaba (só do cemiterio, non da tumba concreta). A película céntrase máis nos outros dous, Sentencia aparece de novo ao final por sorpresa. Pois chegan ao cemiterio, que é moi chulo e moito máis grande dos que se ve normalmente nas películas deste tipo (despois direi onde estaba realmente), e o Loiro mata a Sentencia. Tuco e o Loiro reparten os cartos, basicamente porque este último quere, que puido quedarse con todo facilmente.
Como curiosidade, diremos que a maior parte da rodaxe de exteriores tivo lugar en España. As esceas máis desérticas foron en Almería e os seus desertos. Pero moitas outras esceas icónicas foron na provincia de Burgos. Por exemplo, a épica batalla entre os exércitos para tomar unha ponte de madeira tivo lugar no río Arlanza, cerca de Covarrubias. E a mítica pelexa final no cemiterio de Sad Hill tivo lugar en Contreras, onde aínda se pode visitar este escenario cinematográfico. A película dura case 3 horas, e a min non me parece que o peso da Guerra Civil na trama sexa tanto como para incluír todas as esceas con vestiario dos dous bandos, ou a absurda escea da batalla pola ponte de madeira, coa escusa de que, se Tuco e o Loiro voaban a ponte, como así fixeron, poderían chegar máis doadamente ao cemiterio, que estaba cerca da outra beira. Non sei, penso que lle podían ter dado un xiro de guión que acurtase a película e, sobre todo, a fixera moito máis barata. Pero eles saberán en que líos se metían.
