Hai unhas semanas, por variar, intentei tirar un pouco do catálogo de películas visibles en Youtube. Principalmente son películas antigas (supoño que por estar xa libres de dereitos de autor), pero para min iso non é un defecto, máis ben todo o contrario. E como supoño que saberedes, as películas de piratas non me desagradan. Pero esta vez a combinación non foi moi exitosa. Acabei vendo unha moi mediocre película de piratas, cun actor suposto galán de serie B cuxo nome me soaba un pouco pero ao que creo que nunca vira. Haberá que tomar nota para as próximas ocasións.
"O pirata dos sete mares" (o título orixinal era bastante similar, foron fieis esta vez) foi dirixida en 1953 por un tal Sidney Salkow, do que nunca oíra falar, e que creo que tivo unha longa carreira na serie B ou aínda inferior. A superestrela da película era John Payne (que foi parella de Maureen O'Hara despois de John Wayne, quero pensar que a similitude dos seus nomes con causou ningunha confusión). A outra estrela era Donna Reed, e por alí andaba de secundario Lon Chaney Jr, dunha saga de camaleónicos actores.
A película trata basicamente das aventuras dun pirata chamado Barbarroxa en augas do Caribe. Eu xuraría que existiu un célebre pirata con ese nome por esa zona e nesa época, pero non teño claro que o desta película sexa aquel, porque nalgún momento menciona a súa orixe, e sooume todo algo raro. En definitiva, libera a uns españois aos que converte na súa tripulación. Tamén captura a unha princesa española, que tiña que entregar aos que gobernaban naquelas augas, pero acaba namorando dela mentres espera, e claro, así todo é un lío.
En definitiva, película e historia moi mediocre, con personaxes, diálogos e interpretacións moi mellorables. Pasaron poucas semanas dende o seu visionado, pero xa case non lembro nada, por algo será.
No que vai de século XXI, e aproveitando que os efectos dixitais melloraron moito, estanse facendo grandes películas baseadas na mitoloxía ou na historia da Antiga Grecia (porque a Grecia de agora dá menos de sí, parece). Hai pouco vin "Troia" e tíñalle ganas á de "Alexandre Magno", así que non perdín a oportunidade cando a botaron hai unhas semanas. Ou sexa, que están facendo "peplums" como nos anos 50, pero con máis calidade e rigor histórico.
"Alexandre Magno" foi dirixida en 2004 por Oliver Stone. O papel principal foi para Colin Farrell, que compuxo un Alexandre complexo, con dúbidas e reflexivo. Sen entrar nas súas grandes amizades masculinas ao estilo das de Aquiles que fixo que algúns puxeran o berro no ceo, insinuando que "era moi home" e iso non podía ser. A sociedade grega daquel tempo tamén era complexa e seguro que non resulta doada de comprender agora. O resto do elenco tamén destaca moito, por exemplo con Angelina Jolie, Val Kilmer, Rosario Dawson, Christopher Plummer, Jared Leto e Anthony Hopkins.
Pois nada, conta boa parte da súa vida, que tampouco foi moi longa. Pareceume ler que a ambientación histórica e factual foi bastante fiel, moito menos fantasiosa do habitual. Unha cousa que me chamou a atención, e que non sabía, é que os seus pais se levaban fatal entre eles. E que a nai, Olimpia, predispoñía a Alexandre contra o seu pai, Filipo, e que incluso insinuaba que realmente era fillo de Zeus, e establecía moitos paralelismos entre Alexandre e Aquiles, cousa que ao final, máis ou menos, acabou cumpríndose. O caso é que a relación entre Alexandre e Filipo tampouco é boa e, por cousas do destino, Alexandre sube ao trono moi novo, con 20 anos.
Os grandes rivais dos gregos (máis ben macedonios) eran os persas, naquel momento liderados por Darío. Así que os gregos encamíñanse ao territorio dos outros. Antes diso, pasan por moitos lugares, que van conquistando, ou que se van deixando conquistar, como Exipto, onde funda Alexandría, que chegará a ser o faro da humanidade, en moitos aspectos. Conseguen algunhas victorias sonadas nas que se amosa tremendamente xeneroso cos vencidos, o que fai que cada vez teña máis aliados e pobos que queren formar parte do seu imperio.
Chega a crucial batalla de Gaugamela cos persas, na que estes son moito máis numerosos, pero aplicando algunhas inxeniosas tácticas militares, inventadas por eles, saen gañadores. Toman Babilonia e, de novo, non se amosan salvaxes na victoria e conquista, senón xenerosos, e todos saúdan o cambio de rei. Persegue a Darío, a quen respectaba como xefe, que é asasinado polos seus propios homes, e Alexandre persegue aos seus asasinos.
Seguen avanzando, chegan á India, e despois de tantos anos de campañas militares, os seus súbditos comezan a cansarse e a rebelarse, porque queren volver xa á casa a descansar coas súas familias. Enfróntanse a un dos reis máis poderosos da India, que loita xunto cuns poderosos e terribles elefantes. Alexandre e algúns dos seus máis poderosos xenerais son feridos e morren pouco despois. El non aclara o futuro do seu inmenso imperio e os seus xenerais tampouco se poñen de acordo, así que comeza unha guerra interna para facerse cos despoxos.
Non me preguntedes por que, porque eu tampouco o entendo, pero interésame a saga de Mad Max. Non me chaman a atención os coches nin as motos, non me atrae especialmente a violencia, pero aínda así, ese tipo de películas si me atrae (algo, non moito, tampouco nos pasemos). Estou pensando que se cadra é a paisaxe desértica, que si me gusta moito estéticamente (non vivir nela).
Botan con bastante frecuencia na televisión en aberto a última da saga, que é do ano 2015, e na que xa non está Mel Gibson, alí o mazas é Tom Hardy. Pero hai unhas semanas botaban "Mad Max 2" a unha hora visible. E xusto despois botaban a primeira da saga, pero esa xa era de madrugada. Pero alégrame saber que esta saga volve estar no radar dalgunha das cadeas da TDT, así que poderemos completala axiña, porque esas cadeas teñen tendencia a repetir contidos con frecuencia.
"Mad Max 2" é unha película australiana dirixida en 1981 por George Miller (creo que dirixiu todas as da saga, aínda que a última chegou 30 anos despois da anterior). A estrela principal era Mel Gibson, polo menos visto dende a actualidade, porque foi o único que ascendeu no escalafón, o resto apenas son recoñecibles na actualidade. O único que me soaba vagamente era Michael Preston.
A historia tampouco ten moita chicha. Polo visto, ao final da primeira parte da saga, Mad Max perdeu á súa parella e fillo, creo. Así que ao comezo desta película vaga polas estradas, co seu coche de policía, moi potente e desexado, xa que o mundo segue no seu estado post-apocalíptico, despois dunha guerra nuclear, case todo o planeta está devastado e convertido nun deserto, e o único que hai son salvaxes que patrullan polas estradas intentando conseguir todo o combustible posible, que é o máximo botín do momento.
Nun determinado momento, comezan a perseguilo, están a punto de pillalo, pero consegue zafarse no último momento, xusto a carón dun gran camión que quedou abandonado (menciónoo porque ten importancia despois). Pouco despois atópase cun tipo algo chalado que ten un xirocóptero, algo así como un pequeno e rudimentario helicóptero unipraza e sen chasis, pero que voa, que é o importante. Ao principio a relación é algo tensa pero acaban facéndose aliados.
Van polo deserto e chegan a un punto neurálxico. Nun campamento teñen un xigantesco tanque de gasolina e iso, obviamente, reúne alí a toda a morralla da rexión, que intenta asaltar o campamento todos os días. Unha noite, varios vehículos saen desa "refinería" pero son perseguidos con saña e atacados. Mad Max salva ao ocupante e lévao de novo ao campamento, xa case moribundo. Os do campamento agradecen o xesto pero chegan á conclusión de que van ter que marchar, porque o asedio xa é case insoportable. Mad dilles que el pode ir a polo camión abandonado que viu hai uns días, e que pode servirlles para transportar o gran tanque de gasolina. Así o fan, e Mad consegue traer o camión ata o campamento.
Ese era o trato que tiña Mad con eles, así que marcha co seu coche, pero pouco despois os atacantes conseguen detelo e quitarllo. O que non saben é que tiña unha trampa que facía estourar o coche por se llo roubaban. O chalado do xirocóptero rescátao e volven ao campamento, xusto cando xa van marchar. El ofrécese a conducir o camión e atraer a todos os salvaxes. Mentres, o resto da xente do campamento pode escapar en autobuses cara á praia.
Así o fan, sendo a persecución moi salvaxe, como non podía ser menos. Nunha curva conseguen impactar contra o camión, e volca. Nese momento, Mad Max descubre que o tanque está cheo de area, era un señuelo. O combustible ía nos autobuses no que marcharon os do campamento. Pois iso, salvaxismo nas estradas do deserto australiano. Pero resulta moi visible.
Este curioso documental local tivo un mes de abril bastante xeitoso na Coruña. Foi proxectado tres veces ao longo dese mes, que eu saiba, se cadra foron máis. Tamén é certo que non sei se terá moito interese fóra da Coruña, pero éche o que hai.
Eu vino na primeira das proxecións, no Fórum Metropolitano, na mesma Semana Santa. A mediados de mes, tamén o botaron na Agrupación Cultural Alexandre Bóveda. E nos últimos días do mes tamén foi ao CGAI. Nos tres casos, con coloquio posterior, porque moitos dos participantes seguen vivindo na Coruña ou por cerca.
A historia é ben curiosa. No ano 1981, un grupo de xente do teatro coruñés, daquela aínda balbuceante (o teatro galego non existiu practicamente durante o franquismo, e comezou a asomar a finais dos 70), fixo unha curtametraxe en Super 8 titulada "Manoel Antonio", baseada na vida e obra do poeta rianxeiro. Era en galego, en verso e con moito de cine de autor. E remataba cun desnudo integral do actor protagonista, mentres se metía na auga nunha praia e corría pola mesma.
Pois unhs 40 anos máis tarde, o equipo que fixo aquela obra roda este documental para lembralo. Supoño que a moitos serviunos para saber da existencia desa curta. Non teño nin idea da razón pola cal este documental moderno se titula "O aparecido", pero pareceume intuír que o daban por perdido e, de súpeto, unha das participantes atopou unha copia na súa casa, cando xa ninguén contaba con ela. Pero debedes saber que neste documental só se ven uns poucos fragmentos.
Os principais artífices da obra (moderna) son José Antonio Jiménez (que tamén foi o principal instigador da curta orixinal) e Fran Naveira. E son entrevistados persoeiros como Santi Prego, Victor Mosqueira, Francisco Jorquera, Luisa Veira (coñecida nos primeiros tempos da TVG por un personaxe chamado "Eva de Sarria"), Juan Fernán, etc.
