A túnica sagrada

A outra película que vin no domingo de resurrección e que aínda non vira foi "A túnica sagrada". Polo menos esta non é unha historia bíblica pura, senón unha ficción inventada ao redor dalgúns dos personaxes principais, pero con algo de creatividade.

"A túnica sagrada" foi dirixida en 1953 por Henry Koster. O papel principal foi para Richard Burton, pero estaba moi ben acompañado por Jean Simmons, Victor Mature, Michael Rennie e Jay Robinson. Teoricamente, Richard Burton é unha garantía total, pero eu xuraría que non foi a mellor actuación que lle vin.

Marcelo é un tribuno romano. Non se leva nada ben con Calígula (que aínda non é emperador, pero o será pronto), entre outras cousas, porque están namorados da mesma muller, chamada Diana. Así que Calígula move os fíos para conseguir mandalo a Xudea, que é o peor destino imaxinable para un militar. Marcelo chega a Xudea xusto no momento no que van crucificar a Xesucristo, que xa hai que ter puntería.

En definitiva, Marcelo é xusto o xefe dos militares romanos que organizan a crucifixión de Xesucristo, pero vaia, con el non vai demasiado a cousa, pasa bastante do tema. Cando os están crucificando, el e os seus militares, que están xogando aos dados, xóganse a túnica de Xesucristo, e gánaa el. E mira ti por onde, ten que darlle uso axiña porque xurde unha fabulosa treboada de non sei onde. Pero cando se pon a túnica para taparse da chuvia, parece volverse tolo.

Volve a Roma para render contas (ainda que alí xa todos saben o que sucedeu), e mándanlle volver para recuperar esa túnica e para espiar a eses novos cristiáns, que semellan perigosos. Unha vez alí descubre que o que lle provocaba a túnica eran remordementos pola morte de Xesucristo, e únese aos cristiáns. Volve chamalo Calígula pero Marcelo non renega do cristianismo, así que el e Diana son condenados a morte, pero acollen o martirio con alegría.

Como curiosidade, diremos que nesta película apenas se ve a Xesucristo. E se non lembro mal, nunca se lle ve tan de cerca que se lle recoñeza a cara ao actor que fixo ese papel.

Saúdos.

A historia máis grande xamais contada

Como xa teño contado aquí algunha vez, as grandes películas bíblicas dos anos 50 e 60 non me desagradan en absoluto. Entre que as historias son interesantes e os personaxes e o diálogos tamén, a pouco que as colla un bo artesán cinematográfico, o resultado é moi reseñable. Nesta última Semana Santa, creo que foi o domingo (de resurrección, creo que se chama) nun mesmo canal botaban dúas das importantes que me faltaban por ver, así que non o dubidei.

Esta película foi dirixida en 1965 por George Stevens, aínda que parece que nalgunhas escenas encargáronse da dirección David Lean e Jean Negulesco. O reparto é magnífico, aínda que ten algo de trampa. Max von Sydow como Xesús, acompañado de, entre outros, Dorothy McGuire, Charlton Heston, Claude Rains, José Ferrer, Telly Savalas, Angela Lansbury (iso din os créditos, eu non lembro tela visto), Martin Landau, Donald Pleasence, Sidney Poitier (nun papel estelar pero moi breve), Roddy McDowall, John Wayne (case irrecoñecible e non sei se di algunha frase). A película dura 3 horas e, nalgunha das versións, máis de 4, como debe ser ante unha historia tan grandiosa.

Pois nada, non fai falla que vos diga de que vai. Todo moi grandioso, película moi longa, moitos medios, boas interpretacións, pero creo que se lles foi un pouco das mans.

Saúdos.