Os surfistas nazis deben morrer

Si, si, isto precisa moitas explicacións, non sei por onde comezar. Por facelo por algún sitio, este mes en R teñen o canal Surf Channel en promoción. Ese tema non me interesa o máis mínimo, pero algún día mirei que tipo de contidos podían botar aí, e vin que tamén había películas (algunha haberá, supoño). E tamén me fixei que repetían cada 2-3 días a titulada "Os surfistas nazis deben morrer".

Iso lembroume algo. Hai un par de anos fun a un divertido concerto do grupo galego A Familia Caamagno, e tocaron unha canción titulada "Os surfistas nazis" (penso que a teño escoitado nalgún dos seus discos). No concerto dixeron algo sobre ela, que estaba baseada nunha película, ou algo así, pero esquecino completamente, ata que sucedeu o que contei no parágrafo anterior.

E cando ía vela hoxe, algún presentador dese canal falou algo sobre a película. Dixo que era dunha productora estadounidense chamada Troma, que se especializou en facer películas de serie Z, moi malas, sen apenas orzamento, equipos nin cerebro de ningún tipo. E iso tamén me soaba, un colega que lle molaban esas cousas faloume desa productora hai xa décadas. Así que se unían todos os puntos.

A película é do ano 1987 e é un auténtico desastre. A trama é totalmente absurda. Di que hai un terremoto na costa oeste dos Estados Unidos, e as praias de California quedan baixo o control e vixilancia duns surfistas nazis. É todo moi cutre, porque o grupo só o forman seis surfistas, e teñen un grupo doutros 6-7 nenos seguidores. Enfróntanse a unha banda de 3 surfistas samurais (orientais, claro), outros 3 que lles chaman Deseñadores, e outros 3 que lles chaman Tubeiros. Se cadra estou esquecendo a algunha banda, pero dá igual. A pesar de que todas se unen contra eles, danlles unha paliza a todos. Pero quen acaba con eles é unha vella muller negra, que se vinga de que os surfistas nazis mataron ao seu fillo, que defendeu a un neno na praia. Xa digo, toda unha experiencia.

Saúdos.

O día de mañá

Hai anos descubrín case de casualidade a un magnífico escritor español. Chámase Ignacio Martínez de Pisón, naceu en Zaragoza en 1960, e a finais dos 80 ou comezos dos 90, no Círculo de Lectores, promocionaron as súas primeiras obras, como fixeron con tanta outra xente. Eu merqueinas e alucinei bastante. Seguen por casa e algún día relereinas, aínda que seguro que xa non me causarán a mesma impresión. Durante estes 30 anos, merquei algunha obra máis, que apenas lembro, pero sei que me deixou boas sensacións. E hai case 10 anos merquei a que naquel momento presentaba, titulada "O día de mañá". Non lle tocou ser lida ata agora, hai moita competencia na miña estantería.

Trata sobre un personaxe chamado Justo Gil Tello. Chega de Aragón a Barcelona a comezos dos anos 60. Chega acompañado da súa nai impedida, que case non se entera de nada, e entrégase e desvívese por ela. Contacta con algún familiar lonxano, que lle vai facendo algún favorciño para localizar un pequeno lugar onde vivir e como conseguir os primeiros traballos. Justo é un tipo espabilado e vai progresando axiña, parece que ten moi boas dotes comerciais.

Pero sendo moi bo no tema comercial, é tamén moi ambicioso, e cando está metido nun negocio, sempre ve ideas para ir ampliando negocios e dedicándose a outras cousas, para intentar medrar. E iso fai que se convirta nun estafador, primeiro, que acabará denunciado por esa razón. E despois chegará a ser confidente da policía. E cando está niso, morre Franco, as pezas do taboleiro comezan a moverse, e incluso se mete nas cuadrillas neofascistas que se moven por Barcelona, con final tráxico a finais dos 70.

A historia está moi ben contada, porque xa o dixen, este escritor escribe moi moi ben. E é moi curioso o recurso dos narradores. Hai doce narradores diferentes, que son personaxes que tiveron máis ou menos contacto con el en Barcelona, e que van contando a historia de Justo ao relatar o contacto que tiñan con el. Un xeito moi intelixente de facelo. Recomendo a novela, e case calquera deste tipo, porque dubido que decepcione.

Saúdos.

Exposicións actuais da Fundación Luís Seoane: Lolita Díaz Baliño e Víctor Moscoso

Había xa tempo que non ía ver exposicións. Un día destes, que tiven un día libre co que non contaba demasiado, que non ía mal tempo, e que se xuntaban varias exposicións na miña cidade que non tiñan mala pinta, fun de xira. E o resultado foi moito máis proveitoso do habitual. A exposición que ía clausurar uns días máis tarde resultou un auténtico fracaso para min, e outra que pillei de camiño tiña algunha cousa interesante, pero en xeral case nada.

Pero casualmente, as dúas exposicións que estaban (e estarán ata finais do verán ou comezos do outono) na Fundación Luís Seoane, son moi interesantes. E agrádame moito que sexa así, porque ese lugar me parece chulísimo, teño disfrutado moito vendo exposicións alí, e xa había tempo que non me pasaba.

Na planta baixa hai unha exposición sobre Lolita Díaz Baliño, irmán de Camilo, e tía de Isaac Díaz Pardo. Dedicáronlle o Día da Ilustración 2021. Non coñecía a súa obra. Sorprendeume moito a súa modernidade e como representaba á muller, de forma moi atractiva e suxerente.

E na planta superior había unha exposición sobre Víctor Moscoso. Aínda me soaba menos que a anterior. Vira algún cartel nalgunha axenda cultural, pero seguía sen saber de que estabamos falando. E tamén alucinei bastante. Foi unha das grandes estrelas do cartelismo da psicodelia, que tivo moito éxito nos anos 60 e 70, principalmente pola zona de San Francisco. Seguro que agora a todos vos veu á cabeza algún cartel daqueles concertos ou discos de grupos ingleses ou americanos daquela época, tan mareantes. Pois unha das figuras dese estilo era un tipo que naceu en Vilaboa, a carón da Coruña (creo que aínda está vivo, pero non podo aseguralo). A exposición remata dun xeito bastante espectacular. Hai unha sala na que se alternan luces de cores cada poucos segundos. Tal como estaban deseñados os carteis, e as cores das súas tintas, eses cambios de luz provocan animación nos carteis, porque fan que se vexan unhas figuras e se oculten outras. Bastante alucinante, si, pero funciona.

Saúdos.

Robin dos Bosques

Neste blog falo moito de cine, porque dende o confinamento, aprendín a localizar as boas películas que botan na televisión. Pero esta non a botaban, senón que a tiña eu nunha colección de DVDs. Era unha noite importante e quería ver bo cine, e gastei un cartucho desa colección. Esta película xa a vira eu hai moitos anos, pero estes clásicos nunca cansan.

Esta versión da historia de Robin Hood debe ser seguramente a primeira que se levou ao cine. Foi dirixida en 1938 por William Keighley e Michael Curtiz. Comezou o primeiro deles (do que eu nunca oíra falar), pero botárono, porque a rodaxe ía moi lenta e non estaba gustando, e contrataron ao segundo, de orixe húngara (Mihaly Kertesz, entereime o outro día, non o sabía), que era moi competente e eficaz, rodaba ben e a gran velocidade, os estudios o adoraban. O papel principal foi para o australiano Errol Flynn, de Marian fixo Olivia de Havilland, e os principais villanos foron Basil Rathbone e Claude Rains. O resto de secundarios, moito menos coñecidos, pero moi resultóns. Pero seguro que moitas caras vos soarán, porque a película ten xa moitas décadas, e esa xente saíu en moitas producións.

A historia non ten moitas voltas, é moi coñecida, e como case sempre, está presentada de forma moi maniquea. Os malos son malísimos e non teñen máis que malas intencións. E Robin Hood é un bendito que non se equivoca nunca e só ten boas intencións. E por se non chegara con iso, xógase coa mitificación de Ricardo Corazón de León. Ou sexa, os anglosaxóns exportando os mitos da súa lenda. Pero a película é moi entretida, non se pode negar.

Saúdos.

Confidencias a medianoite

Soábame que Doris Day e Rock Hudson protagonizaran varias comedias con equívocos que tiveron un certo éxito na súa época. Agora acabo de enterarme que Tony Randall completaba o trío, e iso sucedeu en tres ocasións. Polo visto, "Confidencias a medianoite" foi a primeira desas tres películas. Decidín vela, a ver que tal resultaba.

Foi dirixida en 1959 por Michael Gordon, director que non me soa de nada. Efectivamente, ese trío é quen protagoniza, acompañados por Thelma Ritter, pero vaia, entre eles tres xira case todo, e Tony Randall está un pouco por detrás da parella.

Como sempre, hai lío co título en español. O título orixinal sería algo así como "Charlas de almofada". En España chamáronlle "Confidencias a medianoite", e en Hispanoamérica foi "Problemas de alcoba". Non estiveron demasiado acertados en xeral, sen ser un desastre.

O principal lío da historia parte dunha situación da que eu nunca oíra falar. Ao mellor sucedeu en Estados Unidos nalgún momento, ou se cadra nalgún outro sitio, pero non tiña noticias de nada parecido, e se foi así, paréceme algo absurdo. O caso é que, por falta de líneas telefónicas, dous usuarios teñen que compartir línea. Iso significa que, se un deles ergue o aparato e o outro está falando, o escoita perfectamente e pode intervir na conversa, e viceversa. Está claro que con este punto de partido, a historia xa dá moito de si.

Comparten línea unha decoradora solteira, sen apenas vida social e algo mona (Doris Day) cun atractivo e mulleireiro compositor (Rock Hudson, ai, que sorpresa se levaron algúns unhas décadas máis tarde), que ten a liña sempre ocupada e está flirteando coas súas numerosas conquistas.

O personaxe de Tony Randall fai de intermediario entre os dous, porque a coñece a ela, e está intentando conquistala, aínda que sen éxito; e o coñece tamén a el, e algo lle insinúa do tema, pero sen complicarse moito, porque teoricamente non a coñece a ela e non pode ter ningún contacto. Pero de forma totalmente casual, el a recoñece a ela nun restaurante, e intenta conquistala, con bastante éxito, ata que ela descubre quen é realmente.

Así que ese é o embrollo. Película algo ñoña, pero agradable de ver.

Saúdos.

O temible burlón

Na programación das distintas cadeas españolas, sobre todo dalgunhas fascistoides, botan de cando en vez películas protagonizadas por Burt Lancaster e o seu colega Nick Cravat (que non era mudo, aínda que nas películas non lle deixaban falar, porque tiña un rudo acento de Brooklyn), con moita aventura e acrobacia, porque viñan do mundo do circo. Son películas de consumo moi doado e un día destes deume por ver "O temible burlón". Sospeito que non tardará moito en caer algunha máis.

Foi dirixida en 1952 por Robert Siodmak e eles dous eran as principais estrelas. Polo que xa dixen, son películas de historia bastante simple e bastantes circenses, creadas sobre todo para divertir á xente vendo como eles dous daban chimpos dun sitio a outro. Vendo a ficha técnica, resulta que está como secundario Christopher Lee, a verdade é que non o lembro. Supoño que será un dos rebeldes, pero nin me fixei.

A historia non é moi complicada, aínda que ten algunha reviravolta algo estraña. O capitán Vallo e Ollo, estes dous tunantes, son dous piratas do Caribe no século XVIII. Capturan a un barón británico e pretenden negociar con el para conseguir moitos cartos. O trato consiste en finxir que comercian cun grupo de rebeldes que se opoñen ao goberno colonial británico, para facilitar o seu apresamento, e así conseguir a recompensa dos imperialistas. Un pouco estraño para un pirata caribeño, non si?

O caso é que, debido a eses tratos, acaban coñecendo ao principal líder dos rebeldes, aos seus seguidores, e á súa fermosa filla, da que se namora Vallo, como non podía ser doutro xeito. E tamén é previsible que acabe pasando o máis natural nestes casos, e é que os piratas se acaben unindo aos rebeldes contras os británicos, iso xa ten máis sentido, claro.

E a historia non ten moito máis. Hai algunhas cousas que chirrían un pouco. Por exemplo, nunha festa galante dos británicos, Vallo e Ollo fanse pasar polo barón e un marqués, e Vallo leva aínda posto un dos seus pendentes. Están todos cegos nesa festa? Por outra banda, eu non me fixei, pero na Wikipedia di que nunha escena cerca do final, vese ao lonxe un barco de cruceiro... non se deberon fixar no seu día.

Rematamos co lío do título en español, coma sempre. O título orixinal sería "O pirata carmesí", e na película refírense a el nalgún momento como o "pirata vermello". En Hispanoamérica titulárona "O pirata fidalgo" e en España "O temible burlón". Esta vez si que se lles foi a man.

Saúdos.