Adivina quen vén cear esta noite

Obviamente, como todo o mundo, oín falar desta película moitas veces, pero eu xuraría que non a vin nunca completa. Así que apareceu no famoso ciclo de cine clásico da 2 dos martes pola noite, xusto o día que collíamos as vacacións de Nadal de 2020, e non o dubidei nin un só intre.

Foi dirixida por Stanley Kramer en 1967, cando nos EEUU había bastante tensión interracial, e xa saberedes que hai catro protagonistas principais. Os pais da rapaza son os xa veteranos Spencer Tracy (que morreu dúas semanas despois de rematar a rodaxe, estaba xa moi mal de saúde) e Katharine Hepburn (que fixo parella con Tracy en nove películas), a rapaza é Katharine Houghton (sobriña de Hepburn que se dedicou máis ao teatro que ao cine) e o "causante de todo" é Sidney Poitier.

A historia é ben simple, como saberedes. A parella nova acaba de coñecerse en Hawai, queren casar xa e van a San Francisco a comunicarllo aos pais dela. Na familia dela a educaron na igualdade, e a rapaza non ten a máis mínima dúbida de que os seus pais aceptarán ao seu prometido negro sen ningún problema, pero el non está tan convencido, aínda que está convencido de que serán xente moi culta e educada.

A película comeza pola mañá ou ao mediodía do día no que aterran en San Francisco, e imos vendo o transcurso da tarde, ata a hora da cea, na que se vai xuntar todo o mundo, como se non pasara nada, pero está claro que vai pasar algo gordo. Aparece por alí un amigo do pai que é sacerdote, e que semella o máis liberal de todos. Tamén aparecen os pais do mozo, que voaron dende Los Ángeles. A nai acepta a situación pero o pai o leva moito peor, exactamente igual que os pais da rapaza branca. Ao final imponse a cordura nun país e época que nunca foron propicias para iso, e sentan a cear amigablemente cando remata a película.

Como anécdota, dixéronme que hai algunha referencia a Martin Luther King na película (efectivamente), pero el foi asasinado pouco tempo despois, debido á tensión racial desa época, e propiciou un pequeno cambio no guión posterior. Tamén me chamou a atención que algúns breves pasaxes da proxeción do outro día estaban en versión orixinal subtitulada. Non sei, semella como se se perderan partes da dobraxe e que xa non poidan recuperalas porque os dobradores orixinais morreron ou xa non teñen a mesma voz.

En definitiva, unha película moi agradable de ver nestes tempos tamén convulsos de pandemia, conspiranoicos e gilipollez continua nas redes sociais e nalgúns medios de comunicación.

Saúdos.

Prisciliano e o priscilianismo. Da condena á rehabilitación

Xa teño comentado aquí nalgunha ocasión, creo, que o tema de Prisciliano me parece moi suxerente. E o gran especialista galego na súa figura é o meu amigo Victorino Pérez Prieto, do que tamén lin algún libro máis neste ano referente á Xeración Nós, que está de centenario. O libro que acabo de ler, titulado como este artigo, non é obra de Victorino, pero si foi el o compilador de traballos de varios autores, que vou referir a continuación. É xa o penúltimo da colección Mandaio de Biblos Clube de Lectores, que estou a piques de rematar. Só faltan as obras dos autores novos que promoveron co seu propio Premio Literario.

Para a xente que non sabe de que falamos cando falamos de Prisciliano, diremos que naceu pola zona da Gallaecia a mediados do século IV d.C., que despois dalgún tempo de moral disipada fíxose sacerdote, foi moi rigoroso e asceta, vexetariano, trataba de igual a igual ás mulleres, foi collendo adeptos e seguidores, chegou a bispo de Ávila, e algúns outros bispos da península principalmente lanzáronse contra el porque predicaba unha imaxe humilde da Igrexa que a eles, xa afeitos ao poder e o luxo, non lles conviña. O Papa e o emperador romano da época estiveron de acordo, e uns escuros manexos acabaron coa súa decapitación e a de varios dos seus discípulos en Tréveris no ano 385, cando tiña uns 40 anos. Parece que o rito mantido polos seus seguidores aínda tivo algunha vixencia durante varias décadas, pero 1 ou 2 séculos despois xa se daba por extinguido o priscilianismo. 

Lembremos que tamén neste ano (no que lin moito porque pasei moito tempo na casa) lin un libro titulado "A idade da penumbra" que tamén dicía que a partir dos secúlos IV e V, os cristiáns, que xa deixaran de ser perseguidos, convertéronse en perseguidores de todo o que cuestionaba a súa nova posición, valía o mundo e a cultura clásica, ou estas novas tendencias que non lles gustaban nadiña.

Nesta obra, compilada e ordeada por Victorino, constan os seguintes traballos:

- Que podemos dicir hoxe de Prisciliano?: En galego, do propio Victorino Pérez Prieto

- Tréveris, proceso y muerte de Prisciliano: En castelán, de María José Bravo Bosch, onde analiza os principios xurídicos dos xuízos que levaron á execución de Prisciliano

- Prisciliano a través de los tiempos medievales: En castelán, de Andrés Olivares Guillem, onde se analizan outros movementos similares ao priscilianismo que tiveron lugar na Idade Media, e que podían estar inspirados naquel

- Prisciliano e o priscilianismo em Portugal: en portugués, de Ricardo Nuno Ventura

- Prisciliano, o priscilianismo e as mulleres: en galego, de Pilar García Negro

Como se pode ver, tres idiomas diferentes e cinco perspectivas diferentes que poden axudar a entender mellor esta complexa e controvertida figura.

Saúdos.

Contos por palabras

Tamén aparentemente dirixida ao público infantil e xuvenil, foi a seguinte obra que me tocou ler. Foi "Contos por palabras" de Agustín Fernández Paz. Curiosamente teño unha certa conexión con esta obra dende hai décadas, e bastante peculiar. No colexio no que levo moitos anos traballando, nos primeiros tempos tamén daba clases extraescolares de Informática. E nesas clases, entre outras cousas, tamén practicabamos mecanografía. E o texto que eu lles poñía aos rapaces para que practicaran eran os primeiros capítulos desta obra. A maioría deles ían bastante lento e nunca remataban o primeiro dos relatos. De feito, agora mesmo non lembro se alguén chegou ao segundo.

É un libriño que contén simplemente 11 breves relatos. O título vén de que as historias están supostamente inspiradas nos "anuncios por palabras" dos xornais. No limiar, o autor conta que nun determinado momento non atopaba a inspiración para escribir nada, e que unha amiga lle dixo que era moi sinxelo, que todo o mundo tiña historias que contar, e que bastaba con ler os "anuncios por palabras" dos xornais para atopar unha inspiración inesgotable. Cada un dos relatos ten unha portada na que se ve un "anuncio por palabras" (en castelán, non sei se son fotos da realidade) que inspirou esa historia.

Hai algúns deles moi interesantes e creativos, e outros que non mo pareceron tanto, onde seguramente eu o achacaría a que a obra pode estar dirixida a lectores máis novos, que se divertirán con detalles e xiros argumentais que a min xa non me chaman a atención. Pero vaia, en xeral, pásase un bo rato lendo este libro.

Saúdos.

O destino de Clarescura Lens

Nos últimos días, cando xa se achegaba o merecido descanso de Nadal, fun relaxando o meu ritmo de traballo, e na fin de semana lin tres libros. Obviamente, os libros eran ben curtiños e asequibles, que se non, sería imposible, pero xa deixaba claro que chegaba o tempo de disfrutar dun dos meus praceres preferidos.

O primeiro deles foi "O destino de Clarescura Lens" de Alfonso Álvarez Cáccamo. Que eu saiba, é a primeira obra que leo deste autor, do que xa tiña oído falar por outras actividades diferentes, como mencionarei a continuación. E polo que vexo na miña biblioteca, no futuro cercano (espero que sexa no 2021) tamén lerei outra obra del, titulada "Xente de mala morte", que polo visto é un libro de relatos.

Antes de comentar o libro, falarei un pouco do autor, que me ten un tanto desconcertado. É fillo do insigne Xosé María Álvarez Blázquez, e polo tanto irmán de Pepe, Celso e Berta, persoeiros todos eles con máis ou menos peso na cultura galega. Polo visto foi profesor (sospeito que de Primaria, xa veredes por que), pero xa se xubilou no 2011. Curiosamente esta noveliña que lin eu é posterior, de 2012.

Pero o curioso é que as primeiras referencias que tiven del, hai xa uns cantos anos, eran varios números moi divertidos do dúo humorístico Mofa e Befa. Se os vistes actuar algunha vez (polo visto, volveron xuntarse agora e xusto estes números dos que vou falar están no seu repertorio outra vez), seguro que lembrades tres pequenos "sketches" nos que dicían receitas de cociña nas que só se utilizaba unha mesma vogal. A receita da letra "a" chámabase "A gran asada", a do "e" era "Esqueletes de reses en prebe de té verde", e a do "o" era "Mollo do lombo do ollomol ó modo ostrogodo". E ameazaban tamén cun "Difícil pil-pil" e o "Ñu crú". Pois algunha vez lles escoitei dicir que eses textos eran do noso autor de hoxe.

E acabo de ler esta noveliña, e non me estraña en absoluto, porque nela tamén hai xogos de palabras similares. Por exemplo, un dos protagonistas principais, o avó de Clarescura, que está aparentemente xordo, resulta que só ten xordeira selectiva. Porque todo o que leve a vogal "a" o escoita perfectamente. Cando varios personaxes descubren ese matiz, xa poden comunicarse con el sen demasiados problemas, senón tiñan que recorrer a un caderno para escribirlle o que non escoitaba.

O outro xogo de palabras máis común na novela é escribir os nomes ao revés. Ou sexa, nomear aos personaxes con nomes aparentemente sen sentido, pero se lle dás a volta ao nome, teñen sentido pleno. De detalles como eses, sospeito que debeu ser profesor de Primaria, onde ese tipo de xogos pode gustar moito, pero vaia, é pura especulación miña. Algúns exemplos deses nomes son: "Atar Nórbac", "Asimusa Soglof", "Osurac", "Oñimot" (topónimo), etc.

Polo demais, a noveliña lese con gusto, aínda que semella estar algo orientada para un público infantil-xuvenil, por este tipo de detalles. Iso non é un demérito, é unha característica, simplemente.

Clarescura é unha nena moi especial que naceu nunha aldea, a súa aldea estaba enfrontada con outra, e os seus pais son de aldeas diferentes, e con caracteres diferentes, e case nunca están xuntos. Os avós da nena tamén teñen o seu caracter e a súa historia, e o narrador da historia é o Destino da nena, que está sempre pendente dela. Ten un certo aura sobrenatural todo o que se conta.

Saúdos.