No espazo de cine clásico da 2, que agora é os luns pola noite, botaron un día destes "Casablanca". Como é unha película moi célebre, que algunha xente (non pouca) considera a mellor ou unha das mellores da historia do cine, non vou escribir moito sobre ela, que tampouco fai demasiada falla. Sei que xa a vira completa, pero hai xa bastante tempo, así que disfrutei de novo.
Pensaba que Peter Lorre, mítico secundario dos anos 40 e 50, saía máis na película, pero non, aparece brevemente en 2 ou 3 esceas e xa o matan, recoñezo que me sorprendeu. Tamén me chama a atención que o actor Paul Henreid, teoricamente a gran estrela da película xunto a Humphrey Bogart e Ingrid Bergman non lle sacou apenas partido a este papel, porque case está esquecido. Polo visto, o papel non lle convencía, e só aceptou cando soubo quen serían os seus dous compañeiros, pero finalmente levouse moi mal con eles, e Bogart e Bergman pasaban del.
E a outra cousa coa que flipei é o final. Supoño que todos sabedes a mitoloxía en torno a el, que os propios actores non sabían como remataba a película, e que non estaba claro con que home se marcharía Ilsa no avión a Lisboa. Pero acabo de flipar ao saber que en Estados Unidos se asinou en 1930 un código de conduta para guión cinematográficos que prohibía que as mulleres se fugaran con amantes. Así que esa norma xa deixaba claro cal sería o final, porque senón terían que inventarse algo bastante retorcido. Ai, ese país tan atrasado...
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario