venres, 31 de decembro de 2021
España, unha historia única
Doutor Zhivago
A propósito de Henry
sábado, 25 de decembro de 2021
Spiderman 2
venres, 24 de decembro de 2021
Venom
Sinuhé o exipcio
É un pouco raro, eu estaba convencido de que vira esta película nos últimos anos, pero debín confundila con outra, porque despois de vista, non me soa a historia de nada. Se cadra a confusión vén por Victor Mature, que é un dos actores principais desta e doutras de temáticas parecidas.
Foi dirixida en 1954 por Michael Curtiz, e os principais actores do elenco foron Edmund Purdom, Jean Simmons, Gene Tierney, Victor Mature, Peter Ustinov e Bella Darvi. Un caso curioso é do Edmund Purdom, estrela principal desta película, que case desapareceu do mundo de Hollywood despois de protagonizar esta famosa película. Poucos anos despois, case arruinado, foise vivir a Italia, onde o cine estaba en auxe, e tivo certo éxito no cine europeo, pero dende logo, moito menos do que parecía despois desta película.
Sinuhé foi atopado nun barco de cañas feito con nudos de paxareiro por un médico dos pobres. Foi adoptado pola familia do médico. Estudou para ser médico tamén, que era a súa paixón, e debido á súa valía e unha serie de casualidades, acabou sendo o médico do novo faraón Akhenatón, despois da morte do seu pai Amenhotep III. Debido a estes datos, descubriu que realmente era fillo do faraón recén falecido cunha das súas primeiras mulleres e, polo tanto, medio irmán do novo faraón, pero iso non se sabe ata que é maior e entra na corte faraónica.
Era moi amigo de Horemheb, que quería ser militar e entrar no exército do faraón, para ascender no escalafón. Un día están cazando leóns no deserto, e ao matar a un deles, salvan de milagre a vida dun home santo que está rezándolle a algo. Inmediatamente chega a guardia, que cren que son uns inimigos do sistema, pero o home salvado, que é o novo faraón Akhenatón, que estaba adorando ao seu novo Deus Atón, decide que Horemheb e Sinuhé entren ao seu servicio, cada un na súa ocupación.
Pero Sinuhé non está contendo sendo o médico da corte. El segue disfrutando salvando a vida dos pobres. Mais na súa vida crúzase unha ambiciosa muller babilonia chamada Nefer, moi fermosa, da que Sinuhé namora tolamente, ata perdelo absolutamente todo, porque Nefer o quere todo para ela. Decide marchar de Exipto e faise rico como médico no estranxeiro.
Nun determinado momento, atende e salva a vida do rei dos hititas, e aí descubre que desenvolveron unha nova arma feita de ferro, un metal non coñecido ata aquela data. Volve a Exipto e informa a Horemheb, que agora é o xeneral en xefe, do que acaba de descubrir. Intentan convencer a Akhenatón do real da ameaza dos hititas, pero o faraón, un santón que só adora ao seu novo Deus, non se entera de nada, e segue optando por pasar do tema.
O exército érguese contra o faraón, mata aos seguidores do seu rito, entre eles a Merit, unha taberneira que si foi o verdadeiro amor de Sinuhé, aínda que el se decatou demasiado tarde, e que coidara o fillo que tiveron xuntos (se tiveron un fillo xuntos, xa puido decatarse antes, creo). Un servente de Sinuhé fuxe co seu fillo e de Merit. Horemheb convértese no novo faraón, e Sinuhé remata os seus días desexando atopar de novo ao seu fillo, do que non sabe nada dende hai moito tempo.
Saúdos.
Jurassic World: O reino caído
Seguen estirando o chicle xurásico. Como xa comentei aquí, non vin a primeira película desta saga ata hai poucos meses, e tiña moita curiosidade por facelo. Non son gran cousa, pero resultan agradables de ver, co feixe de efectos especiais necesarios para recrear a seres que non existen na realidade, que non é pouca broma.
Esta fita foi estreada en 2018 baixo a dirección do español Juan Antonio Bayona (que xa se fixo un nome en Hollywood como director de espectáculos coma este). No elenco están Chris Pratt, Bryce Dallas Howard, B. D. Wong, Jeff Goldblum, Rafe Spall, Justice Smith, Daniella Pineda, James Cromwell, Toby Jones, Ted Levine, Isabella Sermon e Geraldine Chaplin.
Nesta película mestúranse varias historias curiosas. A primeira é que na Illa Nublar se produce unha erupción volcánica (agora tan de actualidade na canaria Illa da Palma). Así que hai que montar unha expedición para salvar os dinosaurios que aínda están alí. Incluso algún dos participantes en entregas anteriores da saga teñen dúbidas e cren (inicialmente) que a fin deses dinosaurios a mans do volcán é un bo final. Pero como xa intuiredes, estes "negacionistas" axiña cambian de opinión e únense á operación de rescate. Pois iso, móntase unha expedición moi ben montada que consegue salvar a case todos os dinosaurios da illa no último momento.
Agora ben, que se vai facer con eses dinosaurios unha vez salvados? Os científicos pensan que se montará outro parque ou algo así. Pero a empresa que montou a operación de rescate, ás costas de todo o mundo, organiza unha subasta para vender os dinosaurios e sacar unha millonada por eles. E ademais, fixo enxeñería xenética con varios deles e está deseñando unha nova especie chamada "Indoraptor", que venderá como unha infalible arma militar. Aos poucos, vaise desvelando ese lucrativo plan, e os "bos" intentan desbaratar os plans dos "malos", conseguíndoo finalmente, como sempre.
Saúdos.
Spiderman 3
Garra negra
mércores, 22 de decembro de 2021
XII Lúas de Outono: Un trebón de maxia
luns, 20 de decembro de 2021
Males de cabeza
domingo, 19 de decembro de 2021
Fort Apache
A illa do tesouro
sábado, 18 de decembro de 2021
A cidade dos Césares
Spiderman 2: O poder de Electro
martes, 7 de decembro de 2021
Superman
O rostro impenetrable
Na cadea de televisión fascistoide na que tanto gustan as películas poeirentas (ou sexa, ambientadas no Oeste estadounidense do século XIX) onte botaban "O rostro impenetrable", película que ten certa fama e que non vira nunca, así que probei. O que non entendo en absoluto é de onde sae o título orixinal "One-eyed Jacks". Non lembro ningún personaxe que se chamara Jack, nin ningún torto da vista. Debe haber algo que non entendo.
Non está moi claro de que ano é a película, 1959, 1960 ou 1961, hai opinións diversas, debeu ser unha rodaxe algo longa e convulsa. Inicialmente o director ía ser Stanley Kubrick, pero despois dalgún tempo de rodaxe, foi despedido por conflitos con Marlon Brando (vaia dúas patas para un banco), e este mesmo acabou de director, na súa única experiencia nese labor. O protagonismo principal é para Marlon Brando (sobre todo) e para Karl Malden. Despois hai secundarios cunha certa presenza como Pina Pellicer, Katy Jurado, Ben Johnson, Slim Pickens ou Larry Duran. Dise que é unha película moi narcisista na que o director e actor principal quería presumir de presenza na cámara, e seguramente non lles falte razón, pero aínda así, non lle saíu mal.
O cerne da historia é a amizade inicial, e despois odio, entre os dous protagonistas principais, Rio (Brando) e Dad Longworth (Malden). Atracan bancos xuntos, e despois dun golpe no banco de Sonora, son perseguidos polos xendarmes rurais de México e acurralados no cumio dun monte. Só queda un cabalo para os dous, e sortean quen fuxe co cabalo para buscar outros máis frescos, mentres o outro agarda e entretén aos policías. Aquí xa xurde a primeira controversia, porque vemos como Rio fai trampa, pero non para fuxir no único cabalo, senón para quedar na montaña só, cousa que, aparentemente, non ten moita lóxica. Dad fuxe a unha aldea cercana, que xa coñecían, e alí merca dous cabalos. Pero cando está preparando todo para volver, nótase que decide fuxir e deixar a Rio só, para que sexa apreixado. Pouco despois pasan os xendarmes con Rio pola aldea, e Rio comprende que Dad o deixou alí a propósito.
Rio está no cárcere de Sonora durante case cinco anos, e consegue fuxir cun mexicano chamado Chico Modesto, que será un dos seus mellores amigos a partir dese momento. Volven ao mesón onde lles fixeron a emboscada na que el acabou apresado. E casualmente alí preséntase ante el outro foraxido, Bob Amory, que oíu falar de Rio, e que quere unirse a el para atracar o banco de Monterrey. Rio non está demasiado convencido, pero comeza a estalo cando Amory lle di que Dad Longworth é o sheriff desa vila. A banda complétase con Harvey Johnson, xa son catro para facer o atraco, e de paso, que Rio se vengue de Dad, que é o seu único desexo.
Van a Monterrey, e o primeiro que fai Rio é ir visitar a Dad, que xa levaba tempo temendo esa visita. Os dous finxen que non pasou nada. Rio descubre, polo que conta Dad, que é totalmente falso, que o deixou só a propósito, do que xa estaba convencido. Rio queda a cear coa nova familia mexicana de Dad, a súa muller María e a súa fillastra Luisa, da que Rio namora.
Pretendían facer o atraco do banco ao día seguinte, pero está todo pechado, porque son as festas da vila. Dad é consciente de que todos os que acompañan a Rio son atracadores, e que el segue no negocio, pero en principio non actúa contra el. Si o fai máis adiante cando Rio mata a un borracho pesado nun bar. A banda decide irse a descansar a unha aldea cercana e preparar mellor o atraco, pero van xurdindo desavenencias entre eles, aproveitando tamén o odio entre Rio e Dad.
Ao fínal líase todo. Amory e Harvey matan a Chico, e fanlle crer a Dad que Rio vai ir á súa casa a matalo, cando xa non tiña esa intención. Rio xa só quería marchar con Luisa, á que deixou embarazada nada máis coñecela. Realmente Amory e Harvey intentan atracar o banco eles sós, pero fracasan. Aínda que Rio non estaba alí, todos lle acusan de participar no atraco e o encarcelan, con intención de aforcalo. Consegue fuxir da cadea coa axuda de Luisa, e escapan os dous, despois de que Rio conseguira matar a Dad, nun duelo bastante patético, por certo.
Pois iso, película peculiar, moi centrada na imaxe de Marlon Brando, pero con escenas e escenarios moi curiosos. Non lembro eu moitas películas deste xénero (agora mesmo, ningunha) con paisaxes na costa. E os personaxes son bastante poliédricos, con moitas aristas.
Saúdos.
luns, 6 de decembro de 2021
Artificial Intelligence
sábado, 4 de decembro de 2021
A escrava libre
María Solinha
domingo, 28 de novembro de 2021
Xente de mala morte
A novena porta
Esta era unha película que tiña ganas de ver completa. Hai pouco tempo vira fragmentos longos pero perdérame toda a parte central, e prefería completala. Xa sei que estas historias esotéricas sobre libros secretos, culto ao demo e trangalladas parecidas non ten ningún sentido, pero dan lugar a historias entretidas, que non é pouco.
"A novena porta" foi dirixida en 1999 por Roman Polanski. O elenco está formado, entre outros, por Johnny Depp, Frank Langella, Lena Olin, Emmanuelle Seigner, Barbara Jefford e Jack Taylor. Polo visto está baseada na novela "O Club Dumas" de Arturo Pérez Reverte, que eu lin hai xa décadas, pero non lembraba nada dela. Pero efectivamente, ese tipo de tramas sempre me resultan atractivas. Por certo, en Hispanoamérica decidiron titulala "A última porta". É tan certo o título como o outro, pero o número nove ten importancia nesta historia.
Movémonos no mundo do coleccionismo de libros antigos e raros. E por se non chegara con iso, con libros "malditos" que falan do culto ao demo. Así que imaxinade o panorama. Os protagonistas principais son Dean Corso, detective que busca e localiza eses libros raros, e catro personaxes ou familias que teñen ou pretenden ter o exemplar ou exemplares verdadeiros dun libro titulado "As nove portas do Reino das Sombras", que foi editado en Venecia no século XVII por un tal Aristide Torchia. Hai tamén algún outro personaxe que xira ao redor destes. Supostamente, quen o consiga, conseguirá a comunión co Demo, suceso que parece moi interesante para algunha xente.
Dean Corso ten noticia do interese de Boris Balkan neste libro, cando este lle di que lle acaba de mercar o seu exemplar a Andrew Telfer, xusto o día antes do seu suicidio. Polo que parece, a que estaba realmente interesada no libro era a súa muller, Liana Telfer. Boris Balkan dille a Corso que ten que comprobar se o seu exemplar é o verdadeiro, comparándoo cos outros dous que existen, que están en Sintra (Portugal) e en París. Ademais, tamén estaría ben que pasara por Toledo, que foi onde os Telfer mercaron o seu exemplar, porque os libreiros que llo venderon deben saber bastante do tema.
Efectivamente, os libreiros de Toledo dinlle como saber se o libro é verdadeiro ou non. Dinlle que dos nove gravados que ten a obra, todos deberían estar asinados por Aristide Torchia (AT) pero hai algúns deles que están asinados por Lucifer (LCF). El vai a Portugal e a París e, con máis ou menos facilidade, consegue comparar os tres exemplares, pero os seus propietarios sempre acaban morrendo. Descubre que ningún dos tres exemplares é o perfecto, cada un deles ten tres gravados asinados por LCF, que se diferencian lixeiramente dos de AT.
Ao final, a muller de Telfer consegue xuntar os nove gravados luciferinos, pero quítallos Balkan, que vai a un castelo de Francia onde supostamente debe ter lugar o ritual de encontro co maligno. Pero algo sae mal, e o ritual acaba simplemente nun incendio no que morre Balkan. Unha estraña muller, protagonizada por Emmanuelle Seigner (esposa de Roman Polanski xa naquela época), revélalle que o ritual saíu mal porque o noveno gravado non era o verdadeiro, e dille que en Toledo si que teñen o correcto. Vai ata a librería de Toledo, que está sendo baleirada, e de casualidade, consegue ese noveno gravado, e volve ao castelo francés.
Saúdos.
A muller panteira
Como dicíamos, segue o ciclo de clásicos en branco e negro do venres pola noite na fascistoide Trece, dirixido por Garci e botando máis ou menos as mesmas películas que botou hai anos nas 2, cos seus célebres coloquios.
"A muller panteira" foi dirixida en 1942 por Jacques Tourneur na mítica produtora RKO. Chámame a atención que, sendo unha película razonablemente famosa, ningún dos seus actores principais me soa de nada: Simone Simon, Kent Smith, Tom Conway e Jane Randolph. Acabo de saber que 40 anos máis tarde fíxose unha nova versión con música de David Bowie e Giorgio Moroder.
Tamén o título daría para falar un pedaciño. O título orixinal é "Cat People", que podería traducirse como persoas-gato. É moi interesante a idea porque a historia básase nunha antiga lenda serbia que fala sobre ese tipo de personaxe, non concreta se homes ou mulleres, senón persoas que poden transformarse en felinos en determinadas ocasións. Es España titulouse "A muller panteira", que pode ter certo sentido vista a película, e en Arxentina "A marca da panteira", que pode ter sentido, pero algo menos.
Irena é unha muller serbia que acaba de chegar a Nova Iork, non coñece case a ninguén, e traballa como debuxante para unha marca de modas. Casualmente coñece a Oliver cando está visitando o zoo e intentando debuxar á panteira que está alí engaiolada. Coñécense e axiña namoran. A cousa avanza e rematan casando axiña, pero hai unha barreira, e é que ela ten medo a bicar ao seu marido, porque unha antiga lenda da súa terra di que existen unhas persoas-gato que cando bican á persoa amada, convértense en felinos e matan á outra persoa. Ela non sabe por que, pero sospeita que pode ter esa maldición.
Obviamente, iso provoca un certo afastamento no matrimonio e o marido comeza a achegarse a Alice, unha compañeira de traballo que está namorada del, e el tamén se sente atraído por ela. Con toda a boa fe, o marido dille que debe visitar a un psiquiatra, e Irena admíteo de bo grao. Pero o psiquiatra tamén está namorado de Irena e ten moito interese en bicala, para comprobar se a lenda que ela lle conta é certa ou non, porque lle parece fascinante. Se a estes catro personaxes lle engadimos á panteira do zoo, que na escea final ten bastante protagonismo, dá unha historia chula e intrigante.
Saúdos.
A hard day's night
Star Trek Némesis
Día da Música no Teatro Colón
O outro día celebrábase un concerto no Teatro Colón que, polo visto, tiña por motivación o Día da Música, que debe ser a mediados ou finais ...
-
Non é moi habitual que vaia eu ás salas de cine comercial, pero tamén é certo que no Nadal, se houbo algún lanzamento dalgunha película que ...
-
Como xa teño dito aquí nalgunha outra ocasión, non me desagradan as películas de temática bíblica. Aínda que poida resultar algo contraditor...
-
Cando eu era pequeno, na televisión botaban con certa frecuencia películas de Jerry Lewis e tiña un certo prestixio por aquí. Pero coido que...