No xa moi referido espazo de Cine clásico na 2, que antes era os martes pola noite (e agora o cambiaron para os luns) hai unhas semanas botaron "Matrimonio á italiana", dirixida por Vittorio de Sica en 1964, para total lucimento de Sophia Loren e Marcello Mastroianni. En xeral, a min, o cine italiano non me chama demasiado a atención, e con esta película pasoume algo parecido. Non sei isto é o famoso neorrealismo italiano, pero creo que algo diso ten. Independentemente dese feito, a súa xestualidade, emotividade, etc., non me din nada. É curioso que é un país e unha cultura supostamente cercana, pero eu síntome bastante afastado dela.
A historia que conta é bastante dura. Unha muller (xa imaxinades quen a protagoniza) intenta ganarse a vida nun prostíbulo na Italia que acaba de rematar a Segunda Guerra Mundial. Alí coñece a un home (idem) que se preocupa por ela e que comeza algo así como unha relación, pero algo ou bastante informal, xa que non pode nin quere recoñecela oficialmente, aínda que el non está casado, pero ten unha reputación, supostamente. Co paso dos anos, ela ten varios fillos, pero vainos deixando a criar noutras casas, e case non os ve, e elas practicamente non os coñecen.
Nun determinado momento, ela finxe estar ao borde da morte, e así el accede a casar con ela, pensando que ían ser un mero trámite, porque el xa tiña outros plans de voda que lle agradaban máis. Iso fai aínda máis tirante a relación entre eles, que non pasaba polo seu mellor momento. Pero agora xa son matrimonio legal, e ela aproveita para convocar e presentarse ante os seus fillos, que xa non a coñecían a ela nin entre sí, e moito menos sabían que eran irmáns. E o home, aos poucos, vailles collendo cariño a todos e se vai formando unha familia, pero dun xeito bastante estraño, como vedes.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario