Salvador

Por terceira vez dende que comezou a pandemia en marzo de 2020, fun ao teatro. E de novo, a ver teatro galego no Fórum Metropolitano da Coruña. A razón de ir só a este recinto é que aí programan obras e compañías menos famosas, e as posibilidades de que se esgoten as entradas son moito menores que nos grandes teatros do centro da cidade, o Rosalía e o Colón. Coas restricións actuais, só caben unhas 50 persoas, pero polo menos de momento, vou atopando sitio.

Acabo de enterarme de que esta obra de teatro xa ten 3 anos, aínda que eu non oín falar dela ata este 2021. Ían representala na Coruña hai 3 meses, pero como houbo un novo surto que volveu pechar os recintos culturais, houbo que adiala. E por fin, a semana pasada puidemos disfrutala. Tíñalle botado o ollo dende a ocasión anterior, porque a historia semella interesante e intrigante.

Porque o máis interesante é que non che contan o que vai pasar na obra, senón cal é o contexto da mesma e a razón para facela. E aí prende a curiosidade. Unha vez vista, decepcionoume un pouco. Algunhas partes están mellor, outras peor, como pasa sempre, pero supoño que creou unhas altas expectativas que, ao final, non se cumpren tanto como un esperaría.

A obra é representada polo actor e músico Borja Fernández, que xa ten actuado con outras compañías galegas potentes como Chévere. E nalgunha desas obras xa deixou claro que tocaba instrumentos e que tiña unha vis musical moi potente no escenario. Está acompañado no escenario por Laura Iturralde, videojockey e manipuladora de obxectos. Claro, les isto e flipas bastante. Seguramente dis "pero estes dous que fan no escenario?". Videojockey é algo parecido a discjockey, supoño que xa o pillastes, e manipula obxectos colocando cousas diante de cámaras cuxas imaxes se proxectan en grande.

A idea é a seguinte: O avó paterno de Borja naceu na zona de Verín. Chamábase Benito Fernández Meiriño. Un día de 1959, pola mañán cedo, saíu da casa, dicíndolle á súa muller que ía de viaxe a Barcelona para facer uns negocios. Pero realmente, o taxi que colleu levouno ao porto de Vigo, onde subiu a un barco que o levou ao Brasil. Nunca volveu. Morreu no 2004. Só escribiu dúas cartas en todo ese tempo á súa muller. Na segunda, anunciáballe que na terceira lle contaría toda a verdade de por que tivo que fuxir, pero esa terceira carta nunha chegou, se é que algunha vez existiu.

Conseguiron localizar varias fotografías dos anos 70 e 80 nos que aparece en actos sociais da súa vila no Brasil. Conseguiron saber a que se dedicara en varios dos moitos traballos que tivo. Nos primeiros tempos estivo en Santos, e pode que en Sao Paulo, pero despois marchou para Salvador de Bahía (de aí o título da obra), e acabou afincándose nunha vila chamada Ilheus, que está considerada como a capital do cacao (entendo que no Brasil nada máis, pero non o sei). De feito, varias desas fotos son en celebracións relacionadas cos Jogos Internacionais do Cacao, que se prefiro non saber o que é.

E iso é todo. Por momentos ten un ritmo áxil e resulta sorprendente. Pero noutros momentos penso que se lle vai un pouco a cousa das mans e desvaría bastante. Pero a idea non está nada mal. Por certo, Borja contactou con familiares seus de Brasil, que son descendentes do seu avó, que tivo unha familia en Galicia á que abandonou, pero creou outra nova no Brasil, e agora semella que esas dúas familias se están coñecendo.

Saúdos.